Afgelopen Donderdag had ze de zoveelste toeval, hersen infarct, epileptische aanval of wat het ook was.
Weg draaiende ogen, afwezig, kreunen…
Gisteren zat ze weer… Bizar…
Taai mens
5
Category Archives: moeder
Samen dromen, samen op reis!
“Als kleine jongen droomden wij samen
Met 1 koffer samen op reis, op pad
Amerika moest het worden
Even sparen, tijd hadden we zat
Een piekenpijp aan de muur
De landkaart er naast
Alle plaatsen die we zouden zien
Minimaal een maand, nee geen haast
Een brommer moest er komen
De droom tijdelijk aan de kant
De piekenpijp geleegd
De kaart in de kast beland
En toen een auto
Maar de droom die bleef bestaan
Eerst maar eens werken
En dan later, ja later zouden we gaan.
Een huis een hond en kinderen later
Veel kosten en een dosis pech
Nog altijd het verlangen om te gaan
En toen viel mijn vader, jouw maatje weg
Zoveel redenen om niet te gaan
De dagen kropen voort
Jij werd er ook niet jonger op
Je groeiende verwarring niet gehoord
En zo in eens was het te laat
De Alzheimer groeide in jou
Krampachtig hield je vast
Een strijd die jij verliezen zou
Nu lig je daar, oud en broos
Nog geen schaduw van wie je was
De dromen zijn niet meer
Breekbaar als flinterdun glas
Als ik nu bij je ben en naar je kijk
Slapend wakker, niemand meer herkent
Dan hoop ik met heel mijn hart
Dat je eeuwige droom je alsnog in Amerika brengt…”
*naar aanleiding van een kaart die ik terug vond van…juist de Verenigde staten. Ooit zouden we gaan, dat is nooit gelukt. Elk jaar als ik het vliegtuig uitstap denk ik hier aan terug…
Verjaardag
De klassieke verjaardag, slingers, taart, cadeaus en visite. Samen met de mensen waar je om geeft en hen die om jou geven vieren dat je verjaart.
Verjaren, een mooi woord. Het verteld je dat je het ene jaar afsluit en het volgende gaat beginnen. We meten onze termijn op deze aardkloot aan de hoeveelheid verjaringen die we doen. Sommige schrijven vele verjaringen achter hun naam en verdwijnen laat uit onze levens. Sommige doen dat gezond, sommige niet.
Ben je jong kijk je uit naar je verjaardag want je wil vooruit. Ouder worden, meer mogen en meer kunnen. Als je ouder bent kijk je er niet meer zo naar uit. Het is een jaarlijkse herinnering van onze beperkte tijd op deze aarde.
In sommige gevallen kijk je er sowieso niet naar uit. Dan is elke verjaardag slechts een herinnering aan anderen dat je er nog bent.
Vandaag verjaart mijn moeder, ze is 79 jaar oud geworden. Voor haar betekent het allemaal niets meer. Ze heeft geen weet van dag, tijd, moment of mens om haar heen. Elke minuut of seconde is een nieuwe, alsof de vorige minuut nooit geleefd is. Niet zolang geleden waren de minuten nog uren, dagen daar voor en weken daar voor.
Vieren doen we niet meer. Hoe kun je vieren dat iemand niet opgehaald wordt om verder in eeuwigheid te bestaan. Waarom zou je vieren dat er nog een jaar van angst, onbekendheid en haperende gezondheid bij is gekomen.
Ik ben toch naar haar gegaan. Heb een paar dozen chocolade opgehaald en een bosje bloemen.
Ik loop het verzorgingshuis binnen en naast de receptie zit een bewoner een beetje te zitten. Ik groet de receptioniste en de mevrouw en loop rechtsaf de gang in. Op weg naar de trap. Als ik net de hoek om ben hoor ik de mevrouw tegen de receptioniste zeggen “nou nou die heeft heel wat goed te maken, 3 dozen chocolade EN bloemen!!!”
Ik moet hardop lachen.. Dat moment in de ziekte is nog zo onschuldig. Ze weten nog veel en leven een aantal jaren terug in de tijd. Genieten nog van mooie dingen en zingen op oude muziek.
Het waren, achteraf gezien, de mooie momenten met ook mijn moeder.
Ik kus haar, feliciteer haar en geef de chocolade aan de verzorging. Deel ze maar uit aan iedereen straks. Mijn moeder trakteert.
Het bosje bloemen gaat naar haar slaapkamer en fleurt de ondanks goedbedoelde pogingen steriele slaapkamer op.
Ik geef haar lunch en praat nog wat tegen haar. Ze zit in ieder geval en dat is al een cadeautje tegenwoordig. Een flauwe vage glimlach vult haar gezicht en ze sluit haar ogen in rust en ontspanning als ik haar zachtjes op de wang aai.
Gefeliciteerd ma,… Laat het in godsnaam de laatste verjaring zijn.
Hou van je, onvoorwaardelijk…
Wat zie je?
Weet je, als ik naar mijn moeder ga en naast haar bed sta dan voel ik me machteloos. Ik baal dat ik niets kan doen aan haar leven. Ik kan haar een knuffel geven en kussen. Kan tegen haar aan praten en kijken. Meestal ga ik uiteindelijk toch huilen.. pure machteloosheid.
Ik zie soms in de ogen van mijn moeder de moeheid van het leven. Alsof ze me stiekem vraagt of het niet genoeg is geweest.
En als ik dat denk te zien denk ik maar 1 ding… ja ma het is genoeg geweest.
Pure machteloosheid. ..
Gefrustreerd
Ik schrijf niet zoveel meer de laatste tijd althans niet over mijn moeder. Ik weet niet meer wat te schrijven. Ze ligt ze ademt ze eet en ze drinkt… Maar dat is het dan vaak ook wel. Ze ligt steeds vaker in bed. Kost te veel moeite en pijn om haar aan te kleden en als ze dan al zit houd ze het vaak niet meer de hele dag vol.
Het wordt elke keer zinlozer voor mijn gevoel. Bijna iedereen op haar afdeling die er zat zijn overleden en “vervangen” voor nieuwe arme zielen. De interactie met haar is ook flinterdun.
Ze ligt… En ik ga elke keer weer kapot als ik bij haar ben. Over een paar dagen het trieste feit dat ze er al weer 4,5 jaar zit. 4,5 fucking jaar… Over een ruime maand kan ze 79 worden, liggend op een bed. Kijkend naar het plafond of het raam of vaak naar helemaal niets. Soms een blik als je haar naam roept. Vaak een vertrekkend gezicht als ze je ogen even vind. Soms een diepe oerkreet die daar op volgt.
Ik heb wel eens het idee dat ze me aankijkt en smeekt om er uit te mogen stappen. Vaak komt daarna weer een moment met een wat apathische blik en dan een halve grimas om vervolgens het hele riedeltje weer over te doen.
Ik ben het zo zat en dat klinkt zo egoïstisch maar ik bedoel dat ik het zat ben voor haar. En dan zegt ze weer een enkel woord als “ja” of “nee” als ik haar een vraag stel. Continue ping pongen tussen alle gevoelens die je maar bezit. Medelijden, angst voor het verliezen, frustratie, liefde, boosheid en machteloosheid… Vooral machteloosheid, ik kan er geen ene fuck aan doen… Helemaal niets.
Toekijken hoe iemand waar je stapelgek op bent weg kwijnt op een bed in een “vreemd” huis… En je kunt er niets aan doen…. Pure ongeremde heftige frustratie… gevolgd door wederom een enorme knoop in mijn maag, droge keel en natte ogen…
En daarom schrijf ik er niet zoveel over..
