Heb ik jou ooit wel eens verteld wat ik van jou vind? Heb ik ooit wel eens met je gezeten en gewoon gezegd hoe ik over je denk?
Weet je wel wat je voor invloed hebt gehad in mijn leven? Je was er altijd zonder uitzondering. Voor mijn gevoel was je nooit ziek, moe of niet in staat iets voor me te doen. Al vanaf zolang ik kan herinneren was jij er voor me tussen de middag. Broodje met hagelslag (oude jeugdvriend hielp me herinneren) of kaas als je vond dat ik iets gezonders moest hebben. Jaren lang kocht jij elke week de Donald Duck voor me. Ik denk dat ik wel 15 jaargangen compleet heb. Als pa later werkte mocht ik altijd tegen je aan zitten op de bank, samen lekker nog even naar de TV kijken en net even iets later naar bed als normaal.
Dat tegen je aanliggen gaf een geborgenheid die je nooit meer zult voelen in je latere leven. Vergelijkbaar met een partner maar niet hetzelfde. Ik wist dat als ik daar lag, tegen je aan, dat me niets kon gebeuren. Ik was en ben veilig… Jij was ook altijd de bemiddelaar. Had ik mot met mijn broers wist jij het zo te draaien dat we allemaal zonder gezichtsverlies konden afdruipen als winnaars (of verliezers) en de vrede was weer geborgen. Jij was het ook die de ruimte gaf om te leren, niet direct alles afkappen of verbieden nee je hebt me de kracht van “inzicht” en “gezond verstand” mee gegeven. Door jou weet ik feilloos wat goed en slecht is en wat ik wel of niet zou moeten doen in mijn leven, gewoon omdat ik het voel.
Nee je was geen zwever alles behalve. Je was een kei en kon ook hard zijn. Vallen betekende een knuffel voor de troost maar dan ook gewoon weer verder. Voelde ik me niet lekker in de ochtend was jouw standaard antwoord “Ga maar gewoon naar school en als het echt niet gaat kom je gewoon weer naar huis” en daardoor ben ik eigenlijk zelden ziek genoeg om niet te gaan werken of te doen wat ik moet doen. Ik hoor je in mijn achterhoofd die zelfde zin zeggen als ik me niet lekker voel, hell ik zeg het tegen mijn eigen kinderen!
Je veroordeelde me ook niet, altijd kon ik bij je aankloppen voor alles. Er waren geen taboes en alles was bespreekbaar. Omdat je niet veroordeelde of kwaad werd deed ik dat ook. Het vertrouwen dat ik in jou had en je integriteit is ongeëvenaard. Dat heeft mij geleerd dat vertrouwen en integer handelen je misschien geen huis van een miljoen opleveren maar wel een hele gezonde en goede nachtrust en schoon geweten.
Als ik dan eens een boefje was sprak je op me in en op de een of andere manier liet je me zonder het te zeggen realiseren dat ik verkeerd bezig was. Weer niet boos maar wel duidelijk want ooohh duidelijk zijn kon je zonder problemen. Nog iets wat ik van je heb overgenomen, een feilloos inzicht in bullshit. Ik heb door jou geleerd te vertrouwen op instinct. Als iemand niet oprecht overkomt of het gevoel is niet goed dan klopt dat 99% van de tijd. Mensenkennis…
God wat heb je me altijd laten lachen en wat lachten we veel af samen. Zo heel soms om een ander maar vaak om onszelf We deelden dezelfde humor en je was niet vies van schunnigheid. Uren zaten we te ouwehoeren over soms niets. In de tuin, bak koffie wijntje en een peuk.. want dat heb je me niet gegeven, het talent te roken wanneer je dat wil en niet structureel. We gingen zelfs samen op vakantie omdat pa niet mee kon. In de oude bruine Opel kadet naar zuid Duitsland, damn wat hebben wij gelachen onderweg. Bijzonder want ik was denk ik 16? Niet echt een hippe actie om dan met je moeder op vakantie te gaan, zou het zo allemaal weer over doen.
Toen je alleen overbleef ben je nog vaak meegegaan op vakantie, met mij of met mijn broer. Oostenrijk, want daar was je gek op maar ook Tsjechië. Dik in de 60 en alsnog gewoon voor het eerst gaan vliegen en wat vond je dat geweldig.. je raakte er niet over uitgepraat. Nooit bij de pakken neer gaan zitten. “Even slikken en weer doorgaan” zoals Borsato dat zong, dat was jij. Niet lullen maar poetsen!
Ik kan er nog vele digitale bladzijden over volschrijven maar de essentie is dat ik ben wat ik ben voor een groot deel komt door jou. Weet je dat ik je daar heel dankbaar voor ben?
Het je nu vertellen doe ik nog steeds. Elke keer als ik bij je ben en we zijn alleen dan vertel ik je dit allemaal weer, in de hoop dat je heel soms nog eens wat opvangt. In de hoop dat het je sterkt en de last wat minder zwaar maakt.
Zelfs nu ben je nog van invloed op mijn leven. Door jouw ziekte ben ik anders gaan kijken naar Alzheimer en sowieso de waarde van het leven want zeg nou eerlijk.. als je zelf de keuze had gehad dan zou je jezelf niet zo willen zien.. maar je ligt er wel en niemand kan er wat aan doen. Er zijn nog maar weinig mensen die bij je komen ma en dat is jammer. Jij was er ook altijd voor hen in het verleden. Maar ik weet dat je het allemaal zo weer zou doen al weet je dat velen je nu niet meer opzoeken.
Dank je gek mens voor al je wijsheid, humor, liefde en aanwezigheid…
Je laatste invloed is via mij aan vele anderen die de ziekte niet kenden of serieus namen. Ooit was Alzheimer of dement worden ook een grapje voor me. “je vergeet dat je ziek bent” of “je maakt elke dag nieuwe vrienden” daar denk ik nu wel anders over. Ik denk dat we samen na je diagnose regelmatig grapjes maakte over dement worden en dat is ook goed. Het relativeert en maakt alles wat dragelijker maar als ik nu naar je kijk kan ik geen grapjes meer maken.
Ik deel je ma, met een hele hoop anderen. Je zou me voor gek verklaren en wellicht op mijn donder geven dat ik je zo maar laat zien aan vreemden maar ik vind dat het moet. Ik vind dat na alle foto’s de mensen die mijn blogs lezen ook wel eens mogen zien hoe dat er bewegend uitziet.
Alzheimer… 3 minuten integraal uit het huidige leven van mijn moeder…
