Geen blog over Alzheimer deze keer maar een stukje over iets wat ik hoorde gisteren. Zat in de auto en luisterde naar BNR. Er was en programma over economie in het algemeen en beschouwingen over economieën wereldwijd. Vanzelfsprekend kwam Japan ter sprake.
Het gesprek ging over de ramp die zich daar had afgespeeld en kreeg in ene een bijzondere wending. De econoom in de studio vertelde dat de ramp in Japan eigenlijk helemaal niet zo slecht was. Economisch gezien gaat het Japan al een tijdje niet zo goed. Er waren diverse stimulans maatregelen om de economie uit het “slop” te trekken maar heel erg succesvol was dat allemaal niet. Deze mijnheer zag de aardbeving en tsunamie als een kans voor Japan. Zijn visie was dat er heel veel opnieuw gebouwd moest worden, heel veel mensen nieuwe auto’s en spullen moesten kopen. Dit alles zou bijdragen tot een betere economie voor Japan.
Natuurlijk is dat ook wel zo maar jemig als je het zo koud en kil hoort op de radio dan doet dat wel wat. Honderden mensen hebben de ramp niet overleefd ondanks dat Japan een welvarend land is met goede communicatie middelen en waarschuwingssystemen … ondanks al dat toch vele honderden doden. Ik weet niet hoeveel gezinnen dakloos zijn en alles kwijt zijn. En dan spreekt iemand over het feit dat het goed is voor de economie.
Het geeft eens en te meer maar weer eens aan hoe hard de wereld soms moet zijn. Drama’s aan de ene kant zorgen voor opleving aan de andere kant. En toch als je het zo hoort, hoe waar het ook is, voelt het vies. Vies dat de ellende van de een een winst is voor de ander… en toch.. moet het zo zijn…