Een bloginterwattes? Nou interview (zonder u!) kwam naar me toe via Twitter in de persoon van @marysjabbens (kijk ook  www.marysjabbens.nl voor meer info over haar) Ze heeft dit bij een aanzienlijk aantal andere bloggers ook gedaan en ik vond het wel een leuk idee.

Enfin.. voila!

• Wil jij je even voorstellen?

Ik ben Menno Drenth  42 jaar ouwe vader, partner, zoon en zeurpiet die altijd wat te zeiken heeft 😛

• Wat is de reden dat je bent gaan bloggen?

Jeetje goede vraag, ooit lang geleden eens een post gemaakt op een blogger site. Was meer vakmatig dan persoonlijk. De blogger site beviel me niet echt en daarna ben ik via blogspot gaan bloggen. Eerst zakelijk maar langzamerhand wilde ik meer persoonlijk bloggen en die 2 combineren is niet altijd even handig. Uiteindelijk maar op mijn eigen naam gaan bloggen omdat ik daar kwijt kon wat ik wilde delen. Ik doe dat om stoom af te blazen maar ook om voor mijzelf dingen op een rij te zetten. Door het te publiceren verplicht ik mijzelf respect te houden voor de dingen of mensen waar ik over blog en om rekening te houden met hoe ik dat doe. Deel wat je wilt maar ik deel precies wat ik delen wil!

• Hoe lang blog jij al?

Mijn persoonlijke blogs begonnen eind 2009.

• Hoe vaak blog jij?

Wanneer ik wil, daar is geen stramien voor. Ik blog als ik de noodzaak heb om te bloggen en soms is dat dagelijks maar soms ook weken niets.

• Heb jij vaste tijden waarop jij je blogs schrijft?

Nope, het komt wanneer het komt.

• Heb jij altijd een thema of idee waarover je wilt bloggen of komt dat pas als je er voor gaat zitten?

Het werkt bij mij andersom, bloggen is voor mij een middel en geen doel. Ik blog over dingen die me dwars zitten of dingen die ik kwijt wil. Als ik ergens mee zit dan wil ik dat kwijt en dat delen (zoals eerder gezegd) helpt. Het komt zoals het komt en ik blog niet omdat ik moet bloggen. Ik blog wel heel veel over mijn moeder en haar ziekte van Alzheimer. Ik bemerk dat ik het zelf fijn vind haar te laten zien aan de buitenwereld en een beetje over haar leven te vertellen. Het gros van mijn blog is wel aan haar of de ziekte Alzheimer gericht.

• Blog jij over alles?

Nagenoeg alles zolang het maar iets met mij doet.

• Hoe zou jij jouw blogs omschrijven?

Persoonlijk, Cynisch, donker, levensbeschouwelijk soms maar ook wel grappig op zijn tijd.

• In hoeverre en waarom houd jij rekening met jouw lezers, of doe je dat helemaal niet?

Ja ik hou rekening met mijn lezer (whoever that is) maar niet volgens de standaard definitie van rekening houden. Mijn doel is te bloggen over dingen die ik kwijt wil zonder daar mensen persoonlijk mee aan te vallen. Altijd het respect tonen voor hen die zich niet kunnen verweren. Cynisch ben ik wel.. donker soms ook.

• Zijn er onderwerpen waarover je wilt schrijven maar het nog niet durft/wil/kan?

Nee eigenlijk niet althans dan valt het in de categorie niet willen. Sommige dingen schrijf ik gewoon niet over. Voor de rest heb ik niet zo heel veel last van taboes of beperkingen 🙂

• Hoe belangrijk zijn de statistieken voor jou?

Ach ik zou liegen als ik zou zeggen dat ze niet belangrijk zijn. Ik vind het altijd leuk om te zien dat er veel mensen mijn blogs lezen (althans wat is veel). En zeker als je iets wilt vertellen dat bij meerdere aankomt dan kies je betere tijden om blogs te posten simpelweg op basis van statistieken uit het verleden.

• Op wat voor manier en waar, maak je kenbaar dat je een nieuw blog hebt geschreven?

Hangt er van af, soms laat ik het automatisch delen op bijvoorbeeld Facebook en Twitter maar ik haal ook regelmatig de “automaat” er van af omdat ik dan persoonlijk wil vertellen dat er een blog is. Soms ook gewoon niet en wacht je af of er iemand komt kijken.

• Ben je tevreden over jouw site?

Ach tevreden, het moet functioneel zijn en te lezen op vaste machines en mobieltjes dan is het mij wel goed. Twijfel altijd over leesbaarheid wat betreft kleuren en letter grootte en type maar voor de rest hoor je mij niet klagen.

• Wat vind je van de reacties van lezers op jouw blog?

Ja dat zijn zonder enige twijfel altijd hele toffe dingen. Mensen die de moeite nemen je te laten weten dat ze het gelezen hebben of gewoon een virtuele hart onder de riem steken dat voelt goed. Reacties van mensen zijn de krenten uit de pap! ben er altijd heel erg dankbaar voor!

Mooi he, je verwacht helemaal niets en als er dan ook niets gebeurt voelt het toch kut 🙂

*overdenking van de dag*

Proost!

Ik denk dat iedereen in zijn of haar leven de momenten wel kent. De momenten dat je het even niet meer weet. Complete chaos in het hoofd en complete chaos in je leven.

Je bent jong en je kunt de wereld aan. Vol goede moed en energie stap je zorgeloos in de avonturen die op je pad komen. Naarmate je ouder wordt neemt dat af, je gaat selectiever te werk en denkt meer na voordat je ergens in springt.

Gezin, kinderen en zorgen om je heen doen je voorzichtiger worden tot het moment dat je min of meer genoegen neemt met wat het is… Denk je

Het knaagdier der tijd blijft onwillekeurig aan de poten van je gedachten knagen en soms zacht, soms harder neemt de onrust toe. Is dit het nou? Komt er nog wat? En waarom voelt het niet wat het zou moeten zijn?

Langzamerhand ontdek je dat je veel kansen achter je hebt gelaten. Sommige pakte je aan met beide handen en anderen liet je zo maar gaan. Soms omwille van jezelf, soms omwille van een ander.
De ene kans pakte goed uit, de andere wat minder. Allemaal stuk voor stuk hebben ze bijgedragen aan wat of wie je bent. Als het goed is heb je geleerd van je fouten en probeer je die ze vermijden. Trek je dat door kijk je terug op een leven lang met gemiste kansen en verzuur je tot een ouwe zeiklul die “vroeger was alles beter” vond.

Was het beter? Nee bullshit, je had minder verantwoordelijkheden en was vrijer. Boeie dat je eens een keer geen geld had, er was altijd wel iemand die je uit de brand kon helpen met een slaapplaats en een boterham.

Nu is dat niet meer, geen geld is geen eten en dat is het laatste wat je een gezin zou moeten willen aan doen. Inkomsten en overleven worden eerste natuur en in plaats van kijken wat je zou willen val je in wat je domweg moet. Het is de realiteit van elke dag en van velen een met een  zwart randje.

Vandaag kreeg 1/3 van mijn collega’s (lees 80 mannen en vrouwen) te horen dat hun baan ophield te bestaan. Mensen met en zonder gezin, veel of weinig verantwoordelijkheid, met of zonder hypotheek. De een ervaart het gelaten, vaak hen die in de categorie minder verantwoordelijk vallen, de ander is compleet stukgeslagen en ziet geen uitweg.

Ook mijn plek is niet zeker maar aangezien ik het grootste gedeelte van mijn werkzame leven al zelfstandig ben is dat voor mij geen echte verassing. En toch juist vandaag kwam het harder aan dan gedacht. Nog meer onzekerheid in een toch al onzeker bestaan.

Het zijn de momenten waarop je jezelf realiseert dat ondanks dat je leuk werk hebt waar je ook best goed in bent het niet is wat je eigenlijk wil. Je past je doelen aan gedurende je leven maar stoppen met knagen diet het nooit. Maar ja wat dan? Alles aan de kant gooien en gaan voor wat je wel wil? De omgeving is daar altijd heel makkelijk in… “ga voor je droom”  “als het goed voelt moet je het doen” is snel het antwoord. Niet op de hoogte van problemen of  verantwoordelijkheden die er ook zijn.
Wat geeft mij het recht om een ander die niet voor zichzelf kan kiezen of zorgen het recht mijn geluk na te streven, wetende dat dit consequenties heeft voor hem of haar.

En dan zit je in de val, je kunt eigenlijk niet meer om.. Je moet je moment afwachten en overleven tot dan.. Of niet?

Ik vind het pijnlijk voor mijzelf dat ik het niet doe. Jaloers op hen die het wel doen en gewoon een beetje meer aan hun zelf durven te denken. Sommige iets meer dan een ander. Ik geef ook niet op, alleen nu kan het niet en zal ik gewoon moeten doen wat ik ook leuk vind maar niet wat ik het allerliefste wil. Gewoon omdat ik te laat was of verkeerd heb gegokt.

Fact of life waar je je tijdelijk bij neer moet leggen (of sommige helemaal doen). Niet opgeven maar proberen te blijven kijken naar je kansen op het juiste moment en de juiste persoon..

Ik merk dat ik ook meer moeite heb met hen die het wel doen. Zonder echt overzicht van de consequenties ergens induiken omdat het is wat ze het liefste doen. Het voelt onrechtvaardig op een gekke manier. Waarom zij wel en ik niet. Ook bullshit natuurlijk, ik ben op een zeker niveau jaloers of beter gezegd ik benijd ze dat ze het durven. Niet te veel nadenken maar gewoon doen en later, indien nodig, de puinhopen opruimen.

En als het dan heel dichtbij komt en je voelt in elke vezel van je lijf dat de consequenties van de beslissing van een ander jou ook gaan raken wat doe je dan. Ontneem je ze de sprong in het diepe dan krijg je dat ooit weer voor je voeten geworpen. Ga je mee dan en steun je onder protest komt dat later ook terug.. Laat je los….

Wijsheid komt met de jaren zeggen ze en zo op de drempel van mijn 42ste zou ik nog wel wat wijsheid kunnen gebruiken eerlijk gezegd.

Ik sluit me maar aan bij de rest van de paupers en onderga maar wat het leven me voor de voeten gooit. En wie weet krijg ook ik ooit nog de kans en het lef poep te hebben aan de rest en te gaan voor wat ik wil.

En dit allemaal op een koud bankje ‘s avonds ergens in Loosdrecht aan het water 🙂

Vanmorgen waren we in het ziekenhuis om te kijken en luisteren naar de status van de gebroken pols van mijn dochter. Nadat we gips gewisseld hadden en foto’s gemaakt waren kregen we te horen dat ondanks een kleine scheefgroei het er goed uitzag. Na dit goede nieuws liepen we het ziekenhuis uit. Op de weg naar buiten liepen we een uit het oog verloren vriendin tegen het lijf.

Het eerste wat opviel was dat ze in een rolstoel zat. Op zich niet vreemd in een ziekenhuis want daar zie je er heel veel. We spreken haar aan en zijn oprecht blij haar weer even te zien. Een standaard vraag die je stelt als je iemand al niet even hebt gezien is “hoe gaat het?”. Die vraag alleen al deed haar breken voor onze ogen.

“niet goed” was het antwoord, “ik heb ALS” ..

wtf? ALS? Ik kende het niet zo goed maar wist zeker dat het alles behalve goed nieuws was. Even 40 en dan die ziekte hebben is geen goed nieuws. Na een periode van vage klachten en vele ziekenhuis bezoeken bleek de diagnose niet anders te kunnen dan ALS. Het blijft bizar zo iets te horen.. ze kende de ziekte al vanuit eerste ervaring in de familie en dat maakt het er niet leuker op. Je weet wat er staat te gebeuren en dat is alles behalve wat je iemand toe wenst.

“3 tot 5 jaar” zijn de joude cijfers voor mensen met ALS en dan zonder enig garantie op kwaliteit van leven. Even 40 .. goddomme en dan langzaam wegkwijnen omdat je spieren stukje bij beetje weigeren met werken. Het is een zeldzame ziekte (+/- 1400 mensen in Nederland) en de kille realiteit dicteert dat er dan niet voldoende reden is om uitgebreid onderzoek te doen naar een medicijn. Simpel weg omdat de kosten voor medicijn onderzoek niet opwegen tegen de baten van een middel. Als je er over nadenkt dan voelt het toch een beetje als een 3e wereld land waar je letterlijk mag doodvallen omdat je commercieel niet interessant genoeg bent.

Het relativeert alles wederom enorm. Het geeft je weer een uur of wat het besef dat je eigen leven best wel meevalt en dat er echt mensen zijn die iets veel ergers overkomt.

Wat zeg je dan tegen iemand die dat heeft.. Sterkte en een dikke vette knuffel was alles wat we konden verzinnen op dat moment. Dat ik er nu over blog zegt voldoende en geeft aan dat het me dwars zit. Ik vind het oneerlijk, net als kanker in agressieve vormen of andere nare dodelijke ziektes.

Een druppel op een gloeiende plaat maar dat is nog altijd beter dan helemaal geen druppel.. Kijk en lees een wat de ziekte in houd en sta eens stil bij je eigen leven.. Denk dan aan die talloze vaders en moeders die te vroeg hun kinderen alleen moeten laten en partners die alleen achter blijven, om het even welke kut ziekte dan ook!

Site over en voor mensen met ALS — Stichting ALS —