Dankzij de sociale media en dan met name FaceBook loop je de kans om je verleden weer tegen het vege lijf te lopen. Via een like of een gedeele post of vriend(in) kan je zo maar tegen iemand aan lopen die je al een tijd niet mee hebt gezien of gesproken.  Dat is een leuk fenomeen en maakt de sociale media ook wel tot een leuke plek. Zo ben ik weer in contact gekomen met mensen van vroeger waarvan ik verder niet wist of alles goed was met ze.

Je komt dan al snel in de situatie terecht dat er plannen ontstaan om af te gaan spreken of er worden privé berichten uitgewisseld. Ook leuk want dan kun je off the record een beetje bij beppen met elkaar. Daarna komt vaak het onherroepelijke moment dat er afgesproken gaat worden. Gedreven door nostalgie en nieuwsgierigheid ben je snel geneigd dat te doen. “Het was altijd zo leuk toen” is wat er al snel door je gedachte gaat. “God wat hebben we gelachen toen he?” en “weet je nog van die ene keer dat..” etc etc.. herinneringen aan een tijd die niet meer is.

Dan komt het het afspreken, soms in een neutraal gebied zoals een cafe of andere horeca gelegenheid zoek je elkaar op. Uiteraard heb je voor die tijd al research gedaan en Google tot de laatste pagina afgezocht om uit te vinden wat de persoon in kwestie on-line doet. Wat voor werk, kinderen, vrouw/man en waar wonen ze? Je bemerkt al snel dat ondanks dat je vind dat de persoon niet zo heel erg verandert is de tand des tijds ook hem/haar niet onberoerd heeft gelaten. In sommige gevallen is dat een positieve constatering maar ook regelmatig denk je van “okeeeeeee….”

Het eerste contact is goed en warm, je herkent elkaar van toen en vind het leuk om elkaar weer te zien. De anekdotes vliegen al snel over de tafel en in een uurtje ofzo is je periode van toen herbeleeft. Dan komt het moment van “wat is er allemaal gebeurt in de tussentijd” en daar vul je zeker ook nog wel een uurtje mee op. Daar komt vaak al het eerste verschil naar boven. Je kiest namelijk allemaal je eigen weg en die is gefundeerd op de ervaringen die je onderweg mee neemt.

Vaak, en ik zeg bewust vaak als in niet altijd, blijkt dan dat alles na de periode die je samen gedeeld hebt toch anders is. De gemene deler die je had was dat moment in tijd. Vaak een school, vriendenclub of studeren. Als je die gemene deler weghaalt uit het verhaal dan blijken er vaak toch minder overeenkomsten te zijn dan je beide dacht. Sterker nog, de lol die je toen had is vaak niet meer te reproduceren en de gedachten, inzichten en levenswijzen liggen mijlenver uit elkaar.

Het is ook niet gek natuurlijk. De een gaat studeren, werken en maakt een carrière en kan terug kijken op een glansrijke loopbaan. Dat gaat niet altijd samen met bijvoorbeeld een hecht gezinsleven waarbij iedereen meer aandacht en tijd aan het gezin geeft en minder aan het nastreven van een mooie loopbaan. De ander heeft helemaal geen loopbaan of gezin en leeft nog als toen. Stappen, drinken, feesten en laat naar bed.

Ik heb al best een aantal mensen weer gesproken dankzij de sociale media en evenzoveel slechts eenmalig gesproken. Leuk om et weten dat het iemand goed gaat en nog leuker om een beetje nostalgisch te beppen maar echt meer dan dat is het zelden. Het is ook wel goed en het klopt ook wel, als er meerdere overeenkomsten waren behalve de gemene deler van die tijd dan had je elkaar sowieso wel in het leven gehad, het zijn de mensen die je “vrienden” noemt. Het verdwijnen van mensen uit je leven gebeurt en dat is ook prima zo hoort het te gaan.

Neemt nogmaals niet weg dat het ontzettend leuk is mensen “tegen” te komen die je 15 of 20 jaar niet meer hebt gezien. En een reünie is misschien ook nog wel leuk maar mijn ervaring is dat het daarna vaak heel snel weer stil is.

Een jaarlijks terugkerend fenomeen, de lintjes.. Zover ik weet werkt het als volgt. Stel je bent iemand .. niet gewoon een iemand nee een IEMAND ergo iemand die er toe doet. Dat kan zijn omdat je je inzet voor goede doelen of gewoon heel erg betrokken bent bij de buurt. Zo’n iemand kan dan voorgedragen worden door mensen. Als er voldoende mensen zijn die iemand voordragen dan wordt iemand een IEMAND omdat die IEMAND een lintje krijgt. Een soort beloning voor bewezen diensten aan een groter goed/doel/vul in.

Ik vind dat een mooie manier van belonen. Zeker de wat oudere personen vinden dit een ultieme bevestiging van waardering. Er zijn namelijk veel mensen geweest die jou hebben aangedragen om een lintje te krijgen. Het zijn er niet heel weinig maar uiteindelijk ook weer niet heel veel. 3000 op een bevolking van ruim 17 miljoen (de eilanden meegerekend) is toch best bijzonder.

Nu krijgen ook BN’ers een lintje .. en dat is dan weer net even anders. Ik las een lintje voor Jack van Gelder en dacht even.. “Hmmmm” maar na wat research bleek dat de beste man zich buiten presenteren en actief becommentariëren van sport evenementen ook inzet voor goede doelen en best wel wat. Ja daar heb ik dan wel weer vrede mee en het is de man gegund.

Zo ook Gerard Joling en begrijp me goed ik heb helemaal niets tegen de beste man. Maar research leverde niet zoveel op behalve de reden voor het lintje te weten:

Maar zoals elk jaar krijgen ook enkele bekende Nederlanders een lintje. Dit jaar bijvoorbeeld de heer G.J. Joling te Aalsmeer, volgens het Kapittel voor de Civiele Orden “succesvol als zanger, entertainer, televisiepresentator, acteur en columnist”.

Bron: LINK

Sja daar moet ik dan weer even over nadenken. Natuurlijk is het zo want je kunt lullen zoals je wilt hij doet het wel. Irritant soms en niet mijn ding maar .. hij doet het wel dat entertainen en zo. Maar is dat nou “lint” waardig? Is succesvol zijn in wat je doet een reden om een lintje te krijgen? Als dat de maatstaf is dan ken ik er ook nog wel een paar. En ik hoor je denken (nee niet liegen .. je dacht het!!) nou regel dat dan.. en weet je .. je hebt gelijk! Ik geef voor volgend jaar ook een hele zwik mensen op. Ik kruip op de zeepkist en ga mijn best doen.

Zanger Rinus voor het succesvol neerzetten van een idee dat talent geen enkele invloed heeft op succes.

Volendam voor het eigenhandig annexeren van Nederland (en de Nederlanders)

Patty Brard voor het bespreekbaar maken van een klysma

Jacques Herb voor het record “zingen van 1 lied”

En Luis Suarez voor het duidelijk laten zien aan kinderen dat onderhoud van je tanden essentieel is voor succes!

Ik ga de lijst nu indien en wacht rustig af..

En ja.. ik ben gewoon jaloers!

Als eerste en allerbelangrijkste van dit blog en van mij het volgende. Wat er ook gebeurt ik vind het “op de persoon spelen” per saldo fout. Wat iemand ook doet (zonder dat het crimineel of benadelend voor een ander is) is het nooit tof om dat op de persoon te spelen. Verwensingen en bedreigingen zijn botweg “not done” punt.. Het resultaat daar en tegen dat is een ander verhaal. Neemt ook niet weg dat je nooit moet vergeten dat iemand zich daar waarschijnlijk met hart en ziel op gestort heeft. Zo alle voorbehouden zijn weer geschreven .. we kunnen verder.

Het Koningslied dus. Wie niet onder een steen geleefd heeft zal het niet ontgaan zijn. Na afgelopen Vrijdag ging het helemaal mis. Het Koningslied kwam “uit” en daarmee de kritiek ook. Ik zelf heb het pas Zaterdag gehoord en had alle commotie nog aan mij voorbij laten gaan. Toen ik het hoorde begreep ik het niet helemaal. Ik was nog steeds op de gedachte dat het een lied voor het land zou moeten zijn. Een lied dat we samen zouden kunnen zingen tijdens en na de Koningsdagen. Een citaat van de site van het Nationaal Comité Inhuldiging zegt het volgende

Het Nationaal Comité Inhuldiging heeft het plan gelanceerd een Koningslied te presenteren dat door heel Nederland (mee)gezongen wordt. De Nederlandse Publieke Omroep (NPO) is gevraagd een plan te ontwikkelen waarmee het zoveel mogelijk Nederlanders betrekt die gezamenlijk op 30 april het nieuwe Koningspaar zullen toezingen

Kijk het staat er toch echt… “waarmee het zoveel mogelijk Nederlanders betrekt” en daar is waar de schoen wringt. Ik kom veel in aanraking met muziek en heb dankzij mijn meisje ook veel muzikale “vrienden” en al speel of zing ik zelf niet ik ben muzikaal niet achterlijk. Het Koningslied heb ik echt geprobeerd te begrijpen.. ik heb het geluisterd en ik heb het geluisterd.. Over smaak valt niet te twisten, je vind iets mooi of je vind het niet mooi.. punt. Maar dit lied ik begreep het niet. Melodie lijn was best ok (om het even of het leek/lijkt/is) van een ander dat is niet aan mij maar het was zo ingewikkeld.

We hebben 16 miljoen mensen in Nederland.. De geschiedenis heeft bewezen dat het merendeel van die 16 miljoen niet allemaal even kritisch zijn. Het succes van Volendam is daar het levende voorbeeld van. Zanger Rinus doet Miljoenen hits op JoeTjoep en we gaan los bij Gangam Style. Dat zeg toch iets? Je zou dan toch moeten weten dat als we met zijn allen iets willen zingen je ergens in het midden van het muzikale spectrum moet gaan zitten?

Je kunt dan muzikaal nog zo verantwoord bezig zijn maar als niemand het begrijpt dan houd het op. “15 Miljoen mensen” is een lied dat dit wel begreep, “wij houden van Oranje” ook.. Wij houden nou eenmaal van een beetje platte liedjes (ja ook jij!) die we lekker mee kunnen lallen met 3 vingers… (nee dat is flauw) biertjes in de lucht. Dat is was we wel doen. Zelf het Wilhelmus zingen we ten dele mee. Ook niet zo ingewikkeld. Maar dit? Langzaam, rap, langzaam.. rap.. Leuk liedje maar voor ons allemaal? Nee.. en dat blijkt.

Iedereen buitelde over elkaar heen gisteren toen John Ewbank besloot het lied terug te trekken. Ik begrijp hem eigenlijk ook nog wel een beetje. Al die jaren een glansrijke trektocht van succes na succes en dan doe je iets voor je land en wordt je afgebrand tot op het bot. Nederigheid is iets wat je snel vergeet als je altijd succes hebt. Het was natuurlijk niet alleen zijn “fout”(als je al van fout kunt spreken) het was de fout van het hele team maar zeker ook de opdrachtgevers. NPO wast hier zijn handen in onschuld en houd zijn of haar mond maar die hadden kunnen weten dat een dergelijk elitair stukje muzak geen kans van slagen had. Zij hadden in moeten grijpen en de schrijvers en componisten een andere route in moeten sturen.

John Ewbank kreeg niet alleen de kritiek, hij nam het op zich. En ik denk dat hij een niet zo’n handige zet heeft gedaan met de actie van het terug trekken. Daarmee kwam er alleen nog maar meer heisa los. Verwensingen zijn, zoals ik mijn blog al begon, de daden van domme mensen die het verschil tussen een product en de maker niet kennen. Zij die een persoon identificeren met zijn of haar product. Bedreigingen .. sja daar ga ik niet eens over praten want elk mens met meer dan 1 hersencel weet dat dit niet kan. Zou mijnheer Ewbank dan ook aanraden alle bedreigingen aan te geven bij de politie. Haat tweets en mails (of het opzetten daar toe) zijn strafbaar dus hop doen.

Wat mij wel opviel (en ik ga geen vrienden maken) is dat heel muziek minnend Nederland zijn of haar schande uitsprak over de kritiek op het lied. De steunbetuigingen aan het adres van John Ewbank waren veel en divers. Zakelijk gezien natuurlijk heel begrijpelijk want het is een grote naam in de industrie en die wil je niet tegen je hebben als artiest. Vind het toch wel jammer dat er nergens in de steun betuigingen ergens iets terug te lezen is van zelfkritiek.. want als iets zo niet leuk gevonden wordt mag je best een beetje in je hart kijken en ergens een keer schoorvoetend toegeven dat je een misser hebt gemaakt als team voor deze opdracht. Het zou de makers sieren als ze daar iets opener mee waren geweest.

Het Koningslied was geen succes.. misschien ook wel te kort dag of de verkeerde instructies of uitgangspunten ik weet het niet. De gebeurtenissen van de afgelopen tijd geven wel aan dat je niet zo maar iets kunt doen en dat het collectief dat zich verenigt op de sociale media zich niet onberoerd laat. Voor nu einde verhaal, genoeg gelult en vooral kappen met “op de persoon spelen.. !”