Afgelopen week was ik een weekje weg voor werk. Ik mocht wederom naar Las Vegas voor een jaarlijkse beurs in mijn vakgebied. Nu ben ik in de gelukkige positie dat ik dat mag. Mijn bedrijf vind het belangrijk dat we op de hoogte zijn van alle nieuwe ontwikkelingen en trends van de komende tijd. Het nadeel is dat ik mijn bedrijf ben (samen met een compagnon) en dat we dus feitelijk alles gewoon zelf betalen 😉

Enfin Vegas dus, voor velen een droom plaats om naar toe gaan. Ze zien mooie gebouwen, gokken en Elvis in de straat. Inderdaad er is voldoende verteir te vinden in de straten van Vegas. Het ene hotel is nog groter dan het ander en de straten zijn ‘s avonds bezaaid met mensen die van het ene hotel naar het andere lopen. Nou is hotel hoppen niet zo interessant maar uiteraard zitten in de hotels casino’s en veel (dure) winkels. Je kunt daar zonder enig probleem je geld kwijt.

Er zijn ook best veel mooie dingen te zien zoals de fontijn show bij het Belagio of de strijd der piraten bij Treasure Island. Hotel New York geeft een uitstapje naar de straatjes van NY en aan de buitenkant waan je je inderdaad in de buurt van NY inclusief de Manhattan Bridge en vrijheidsbeeld. Ben je dat zat loop je door naar Paris waar een replica van Eifeltoren je al aan staat te staren. In Paris hebben ze als decoratie 1 van de steunpilaren van de Tour Eifel door laten lopen zodat het lijkt alsof het gebouw er omheen is gebouwd. Je kunt zelfs naar boven in dat gekke ding.

Van Paris naar Venetie is een kleine 15 minuten lopen en ook daar hebben ze hun best gedaan het aan te kleden volgens de Venetiaanse tradities compleet met canal boten en “oh sole mio” zingende amerikanen er bij. Ook hier weer leuke plekjes waar de dikke vette Amerikaanse burger geserveerd kan worden op en replica van het San Marco plein. Het is een zorgvuldig gemaakte nep wereld waar elke pilaar, beeld of ornament bij nader ondrzoek uit plastic blijkt te bestaan.

Als je er een paar dagen loopt heb je dat wel een beetje gehad en blijft er weinig over van stad in een dorp. Veel meer dan drank, toeristen, gokken en nep gebouwen is er niet. Het is dan ook een vrij lastige stad om te zijn zonder een dolaar op zak. Die dollar is trouwens ook in Vegas niet zoveel meer waard daar je aan een gemiddelde bar inmiddels ook 35 dollar kwijt bent om jezelf en je 3 collega’s een flesje bier te serveren. Wie je ook spreekt in Vegas iedereen die daar woont en werkt ze zeggen allemaal hetzelfde. Het is een stad waar je geld kunt verdienen en ook heel veel kunt bereiken maar veel makkelijk kunt kwijtraken. Het is een stad waar de bewoners (hen die “gewoon” werken) je enorm eenzaam kunt zijn. Buiten het gokken en de drank is er werkelijk niets te doen en de verveling is dan ook een vaak gehoorde reden voor hen die uiteindelijk ook aan lager wal raken door datzelfde gokken en drank.

Al die pracht en praal stelt allemaal geen ruk voor als je daar zit. Ik ben er inmiddels een keer of 14 geweest en heb alle hotels, casino’s en barretjes wel gezien. Het bijzondere deze keer was dat ik weer eens iets anders voelde, iets dat ik al een tijdje niet meer gevoeld had. Ik was daar en genoot op zich wel van mijn korte tripje en de fontijn show en de burgers en het biertje maar uiteindelijk dacht ik bij elke attractie .. “goh dat zou E leuk vinden” of bij de zoveelste “zangert” op een zeepkist denken “pff als E hier was dan… ” Dat gevoel had ik al een tijdje niet meer gehad en het voelde goed.

Het is een leuke stad en ik zal er best nog wel een paar keer komen maar mijn bezoek is pas echt compleet als ik het deel met mijn meisje.. (JAJA junior jij mag ook een keer mee!!! 😉 )

Want hoe mooi het ook is, zonder iemand om het mee te delen is het eigenlijk maar niets!

Wij mensen hebben vaak de neiging alles op onzelf te betrekken. Ik zelf ben niet anders al pretendeer ik dat wel te zijn. Stel, iemand is ziek dan vergelijk ik dat altijd met mijzelf. Iets in de trend van “ach de definitie van ziek is niet altijd helder” of “ik blijf pas weg als ik al kotsende over de bak hang” etc etc. Op jezelf betrekken wat met een ander te maken heeft.

De afgelopen tijd heb ik dat ook vaak gedaan. Het ging dan om digen die me niet snel genoeg gingen. Steeds naar mijzelf kijken en denken wat ik gedaan zou hebben. Sneller, meer, beter en vol overgave. Wat je voor het gemak vergeet is dat we dus niet vergelijkbaar zijn. Ja natuurlijk hebben we dingen die we samen aanvoelen en natuurlijk is ziek voor de een een snotterende deus en voor de ander een levensbedreigende situatie maar we zijn niet hetzelfde.

Opwinden kon ik me hierover. Waarom zo langzaam en waarom zo moeilijk. Compleet voorbijgaande aan de veranderingen die er aan vooraf gegaan waren. Het was namelijk allemaal al heel anders. Er was al heel veel verandert zonder dat ik daar rekening mee hield. Stom is dat, je hebt wel de drive om anderen aan te spreken op wat ze wellicht allemaal niet goed doen maar vergeet te zeggen wat je vind dat ze wel goed doen en wat ze wel allemaal bereikt hebben de afgelopen tijd.

Dat erkennen was voor mij een omslag in een nare periode. In plaats van zeiken over wat er nog moet gebeuren kijken naar wat er al gebeurt is en stimuleren om verder te gaan. Stimuleren is nog altijd heel wat anders dan zeiken. Respect opbrengen voor de veranderingen die iemand doorgemaakt heeft en de stappen die iemand genomen heeft dichterbij te komen. Zo maar even je halve leven vergeten en 180% draaien is een dingetje dat je niet zo maar even doet. Het vergt inspanning en moeite en heeft ook last van een kleine terugval zo nu en dan.

Mijn credo voor nu, kijk naar wat er wel verandert is en wat er wel mogelijk is in plaats van zeiken over wat had gekunt en wat niet is verandert. Het geeft een hoop rust en niet in de laatste plaats respect en eer voor hen die in staat bleken hun leven aan te passen en om te draaien naar wat nieuws.

Dank je.. voor het doen! You know who you are…

Zo… ik heb gezegd 🙂 en nu kap ik met bloggen voor vandaag!

Ik liep vandaag tijdens de lunch over het terrein waar ik dagelijks mijn werk mag uitoefenen. Terwijl ik daar liep kreeg ik spontaan een flashback naar lang vervlogen tijden.

Ik was denk ik een jaar of 7 , misschien 8 en ik had gehoord van de open dagen van de Avro. De Avro, toen nog gezeteld in het mooie pand op de ‘s Gravelandseweg in Hilversum, deed dat jaarlijks. De deuren open voor publiek om te delen wat ze nou eigenlijk deden daar in dat “media” wereldje.

Ik had de oren van mijn vaders hoofd af gezeurd en kreeg mijn zijn, wij gingen naar de open dag van de Avro. Met zijn tweeën op de fiets (daar ik Hilversummer bij geboorte ben) en zo vroeg mogelijk. Kon niet goed slapen de avond daarvoor omdat ik zo gespannen was over wat ik daar zou treffen. Op de fiets dus naar de Avro. Eenmaal aangekomen liepen we naar binnen over de prachtige oprijlaan. Binnen was alles mooi aangekleed met licht en decor. De decor stukken van toen zoals wie van de drie glansten je tegemoet en de herkenning was groot.

Lampen zo groot als ik zelf op statieven die zoveel warmte uitstraalden dat een kachel niet nodig was. Het hele pand (voor zover ik me kan herinneren) mochten we door maar het goud was natuurlijk in de studio te vinden. Mijn vader liep rustig met me mee, had geen affiniteit met techniek dus moest het hebben van mijn enthousiasme.

De studio.. daar stonden ze.. de LDK camera’s, Thomson camera’s met lange lenzen op dolly (duur woord voor statief met wieltjes) en in het midden van de camera’s stond een treinbaan. Later leerde ik dat het oefenen met een treinbaan (miniatuur vanzelfsprekend) veel gebruikt werd bij bijvoorbeeld Zantbergen (later beter bekend als de Media Academie).

Ik wachte net zo lang tot er een plekje vrij kwam achter een camera. Ik was nog jong en nog niet zo lang dus een aanwezige Avro medewerker hielp mij de camera te doen zakken tot een hoogte waar ik mee kon werken. Hij legde mij eenvoudige uit wat de verschillende knoppen en hendels deden op de camera. 1 voor inzoomen, dichterbij halen, en 1 voor scherpstellen. Nadat ik de kennis tot mij had genomen en de held die mij het uit had gelegd had zien weglopen kroop ik achter de camera.

Uren en uren volgde ik de trein die rondjes reed over de miniatuur trein baan. Inzoomen, scherpstellen en mee draaien met de trein. Ik dreef mijn vader tot wanhoop want elke keer als hij weg wilde bllef ik maar zaniken om langer te blijven. Ik herinner me dat ik als laatste het pand uit liep en mijn vader compleet afgemat van het nietsdoen met me mee slofte richting de fiets. De beste man had van ‘s morgens 10 uur tot 5 uur ‘s middags in mijn buurt gestaan, gezeten en gehangen. Het was toen dat ik zeker wist dat ik iets in deze markt ging doen!

De jaren daarop ben ik nog elke keer geweest tot dat de open dagen op hielden te bestaan tot groot ongenoegen van mij natuurlijk. Denk dat mijn vader en wel blij mee was.

Vandaag liep ik over het Media Park en moest terug denken aan die tijd. Mijn vader zou denk ik best trots geweest zijn als hij gezien zou hebben dat ik inderdaad van mijn jongens droom een werkelijkheid heb kunnen maken. Ik heb spijkers getimmerd in decor, geluid gemaakt, beelden geschoten, beelden verwerkt, geluid verwerkt.. en vandaag de dag overzie ik dat hele proces… mede dankzij mijn vadertje die het geduld had met mij uren en uren te staan wachten op een plekje achter een studio camera bij de open dagen van de Avro!

Zij weet mijn grillen

Zij weet mijn zwaktes

Zij weet dat ik een lul kan zijn

Zij weet van mijn pijn

Zij weet mijn geheimen

Zij weet dat mijn nummers 1 er 4 zijn

Zij weet mijn dromen

Zij weet mijn schuldgevoelens

Zij weet mijn verlangens

Zij weet dat een gebroken hart moeilijker te winnen is dan een hele

Zij weet dat het soms allemaal verdomde moeilijk is

Zij weet dat ik er voor ga

Zij weet dat dat ik heel erg trots op haar ben

Zij weet dat “ik” niets vind en “wij” wil

Zij weet voor wie ik het doe

Zij weet wie ik bedoel

En als ze het nog niet alles wist, dan weet zij het nou!

Dank je! X

Een term van lang geleden. Voor de huidige “jeugd” (opa verteld) misschien wat minder bekend. De koude oorlog was een “oorlog” tussen de grootmachten van die tijd Rusland en Amerika. Ze waren niet in oorlog als in vechtende soldaten maar ze waren in oorlog op politiek en macht gebied. Als de een een nieuw wapen ontwikkelde moest de ander dat ook. Had de een 800 kernwapens dan wilde de ander er 900. Enfin koude oorlog en ja ik ben zo oud dat ik dat nog weet.

Koude oorlogen zijn er nog immer, op een minder grote schaal maar niet minder lastig. Op de werkvloer bijvoorbeeld.. De situatie zal niet geheel onbekend voorkomen voor enkelen. Een aantal mensen op een afdeling die niet zo goed met elkaar kunnen. Stuk voor stuk specialisten op hun eigen gebied met veel kennis van zaken. Het mooie is ze hebben ook kennis van zaken van de andere kant, de koude kant zeg maar, maar door de onmin tussen de kampen weigeren de mensen met elkaar te werken.

Landje verdedigen en ingraven. Stellingen opwerpen en kijken hoe je de ander er slecht uit kunt laten zien. Waar je normaal iemand aanspreekt op een fout of een niet zon goed idee is nu de eerste stap een mail naar de leidinggevende. Het is de munitie van dit soort situaties. Met heel heel heeeeeel veel mail verkeer worden de oorlogen uitgevochten met als resultaat een nagenoeg onwerkbare situatie. De een verdomd het nog wat te doen voor de ander en vice versa.

Wat ze uiteindelijk bewerkstelligen is een situatie waar de “klant” de dupe van is. Samen zouden ze zo veel kunnen doen maar apart steken ze te veel energie in het onderuit halen van de ander. Uiteindelijk is er nooit een winnaar in dit soort koude oorlogen. De geschiedenis heeft dat inmiddels uitvoerig bewezen.

Waarom er dan toch mee doorgaan? Is het een kwestie van gelijk willen hebben koste wat kost? Of is het haantjes gedrag? (of kippetjes in het geval van vrouwen die vechten). Doodmoe wordt ik er van de hele dag. Zeker als je afhankelijk bent van beide kampen en als “neutraal” type er tussen hangt. Op eieren lopen de gehele dag is zeer vermoeiend en levert uiteindelijk ook niets op. Iets toegeven over de ander wordt gelijk geïnterpreteerd als “zie je wel IK heb gelijk” wat zeer zeker niet het geval is.

Nee dat koude oorlog gedoe werkt niet en levert alleen maar spanningen op die niemand als prettig ervaart. Ik heb al gekscherend gezegd “ga naar buiten, sla elkaar het licht uit de ogen.. huil, scheld, lach en maak goed” niet dat ik geweld propageer maar jemig… zo werkt het ook niet. In mijn ervaring weet ik dat het voeren van koude oorlogen vaak gebaseerd is op verkeerde informatie een aannames meestal gevoed door derden die er belang bij hebben dat de een de ander in de weg blijft zitten. Als ze het echt zouden uitpraten en hun best zouden doen denk ik dat ze beide zullen ontdekken dat al dat gedoe nergens over ging.

Koude oorlogen, ze werken niet.. niet tussen grootmachten, niet tussen collega’s, niet tussen geliefden .. ze werken gewoon niet.