Vallende banken, hel en verdoemenis.. toch?

Ja hoe kun je er omheen he de laatste jaren. Banken die niet in staat zijn zichzelf in de lucht te houden. Alle miljarden winst zijn gedurende de vette jaren “geïnvesteerd” in dubieuze projecten en in de diepe zakken van bestuurders en nu hebben ze die miljarden weer nodig. Het gebeurt natuurlijk niet alleen in Nederland neee zo uniek zijn we nou ook weer niet. Uiteraard is zo’n beetje ons hele bankwezen inmiddels eigendom van jan lul en ik ergo “de staat” maar het gebeurt op grote schaal binnen Europa.

Laatste situatie was Cyprus, daar ging het helemaal mis. Geloof dat de bankensector op Cyprus 10 keer groter was dan het zou behoren te zijn gezien de inwoners en nationale inkomen. Het bleek dat de banken goed waren in het bewaren van geld van de Russen. Dat stond daar maar een beetje te staan en werd elke maand weer een procentje of 10 meer waard. Mooie deal voor de Russen natuurlijk en niet geheel onbegrijpelijk dat die economie wel groeit.

Maar het ging mis en nee ik heb geen idee waarom. Ik ben geen econoom of financieel specialist, ik ben gewoon een simpele ondernemer die krampachtig stand probeert te houden in deze barre economische tijden. Het ging mis dus, de banken zouden vallen en Cyprus zou failliet gaan en dat KON niet ABSOLUUT NIET. Als je dan vroeg “waarom niet” kreeg je eigenlijk geen antwoord. Niemand was/is in staat te vertellen wat er gebeurt als een Euro land failliet gaat en dus duiken we er met zijn allen op. Duitsland voorop met het grootste woord e stiekem mogen ze dat ook daar ook hun economie het eigenlijk best goed doet. Redden met die hap, miljarden zoeken en steunfondsen opzetten.. Het klinkt allemaal heel goed en best geruststellend.

Geruststellend? Ja Geruststellend.. want wie weet zijn wij ook aan de beurt in de nabije toekomst. Nee hoor ik je denken wij niet.. wij superieure Nederlanders met de VOC mentaliteit.. wij niet.. Nou het feit blijft dat wij voor bijna 100% genationaliseerde banken hebben (als in van jan lul en mij en de staat) en dat is nou niet echt een goed teken.

Enfin terug naar Cyprus, het zoveelste land dat door er een enorme puinhoop van te maken mag rekenen op steun van het collectief. In mijn achterhoofd blijft toch dat andere scenario knagen… het “wat als” scenario. Want tot nu toe kan niemand voorspellen wat er gebeurt als we een land failliet laten gaan. De verhalen strekken zich van Hel en verdoemenis tot ach het zal wel meevallen… Zolang we het nooit doen zullen we het nooit weten? Misschien is dit wel het moment? Misschien moeten we gewoon eens een land failliet laten gaan en zien wat er gebeurt? We bouwen nu verder op instabiele fundamenten en hopen dat het bouwwerk sterk genoeg is. Misschien is een reset wel goed?

Echt veel slechter dan het nu gaat kan het toch niet lijkt wel. De economieën in Europa geven nou niet heel veel vertrouwen in de toekomst en de consumenten (jan lul en ik) hebben dat ook niet echt. Al die miljarden die in steunfondsen verdwijnen zonder echt een duidelijk beeld van of daar ooit nog wat van terug komt…

Maar van alles wat me het meeste stoort is dat ooit was er heel veel geld. Miljarden en miljarden… dat geld is nu allemaal weg? Maar waarheen dan? Wie heeft dat? Wie kan mij uitleggen hoe je zoveel geld kunt “verdampen” als een pot bier op een gezellige avond met je maten. Ik heb werkelijk geen idee behalve de theorie dat het nooit geld is geweest. Het was altijd geld op papier, aandelen, opties, obligaties en god weet wat voor dubieuze leningen. En op basis van die dubieuze leningen werden flinke provisies uitgekeerd etc blah blah dat verhaal kent u inmiddels wel.

Cyprus gered, ten koste van de spaarders met meer dan 100.000 euro. Boze Russen die “nooit meer terugkomen” en ongeruste Europeanen die zich afvragen of Cyprus de laatste was of dat het volgende land al weer in de wacht staat.

Stiekem zeg ik.. probeer het eens Europa.. laat maar eens een land failliet gaan.. een kleintje zodat het niet zo opvalt. Kunnen we zien wat er gebeurt en we dragen samen toch wel de consequenties. Jan lul en ik zijn sowieso altijd de pineut, dan maar een keer goed de pineut.

Verwachtingen

Je wordt geboren en na een jaar of 6 krijg je bewustzijn van wie je bent. Althans die stelling baseer ik op het feit dat ik me eigenlijk pas dingen kan herinneren van rond die leeftijd. Uiteraard wel meerdere dingen van daarvoor (ooit eens over geblogd) maar echt herinneren pas vanaf een jaar of 6.

Bewustzijn dus, weten dat je iemand bent en dat er dingen zijn die je graag wilt. Per leeftijd varieert dat natuurlijk. Ben je 6 dan is die auto in de speelgoed winkel helemaal “da bombbbbb” en elke leeftijd heeft zo zijn dingen. Dan ga je naar school en beging je de tocht naar de rest van je leven. Sommige mensen weten exact wat ze willen gaan doen. Althans dat is wat je hoort van de enkele succesvolle persoon die “precies wist dat hij/zij op zijn/haar 6e dat en dat wilde worden” en dat dan ook geworden is. Het zijn uitzonderingen volgens mij.

School afmaken en de een gaat studeren en de ander gaat werken. Vrijheid proeven door middel van het verdienen van geld en dat dan ook zonder enig probleem aan de meest onzinnige dingen uitgeven natuurlijk! Hoe het ook gaat je hebt een idee van je leven. Trouwen, huisje, kinderen en leuk werk. Oud worden en gelukkig zijn, whatever the hell gelukkig zijn may be, en doodgaan op 100 jarige leeftijd in je bedje. Hoe vaak komt dat uit..

Ik weet dat ik in al mijn jaren (en dat zijn er inmiddels al een paar) mijn plannen en wensen voor de toekomst aardig heb moeten bijstellen. Dingen liepen en lopen niet zoals je ze graag gezien had. Soms lopen ze beter maar vaak zijn de doelen die je stelt niet realistisch of zijn er tegenslagen die je verplichten je doelen aan te passen.

Wat je niet kan bevroeden zijn de dingen die niemand verwacht, je gaat lekker en alles lijkt op zijn plaats te vallen.. en dan in eens vanuit het niets gebeurt er iets waardoor werkelijk alles anders gaat lopen dan je had verwacht. Ik heb er wel een paar gehad in mijn leventje. Wat ik merk is dat je gedurende de tijd minder makkelijk aanpast aan dit soort situaties. Ik spreek voor mijzelf natuurlijk maar vraag me wel af ik dat alleen heb. Waar ik vroeger een situatie “weg hoonde” of af deed als “ach dood gaan is erger” blijf ik tegenwoordig langer hangen in het “waarom” van dat soort dingen.

Vaker het gevoel van “de hele wereld is tegen me” terwijl dat natuurlijk bullshit is.. het is slechts 90% 😉 Nee serieus aanpassen gaat steeds lastiger op heel veel gebieden en de veerkracht van een persoon neemt af gedurende de jaren. Star en onverzetbaar zijn we niet (hoop ik) maar het wordt me langzaam wel duidelijker waarom bijvoorbeeld ouders zijn zoals ze zijn. Je gaat gewoon minder makkelijk om met veranderingen.

Minder makkelijk betekent trouwens niet dat het onmogelijk is .. lastig ja dat wel. Pijnlijk ook heel vaak (althans wederom bij mij) maar niet onmogelijk.

Veranderingen maken het leven mooi en complex tegelijkertijd .. ouder worden geeft ervaring, kracht en “wijsheid” maar ook de verstarring van gedachten.

Enfin het kwam in me op en dacht.. ach laat ik het eens delen daar mijn sociale media aanwezigheid tot een vooroorlogs dieptepunt is gezakt leek me dit een mooie gelegenheid even dag te zeggen.

 

Dag!

Tering naar de nering

De tering naar de nering zetten, volgens deze site staat het voor “1) de tering naar de nering zetten (=leven met de middelen die men heeft)” Denk dat in ieder geval elke ondernemer wel weet waar deze zin over gaat. Ik kwam er op door mijn huidige werk.

Om verschillende redenen begin ik een gedeelte van de week altijd vroeg en maak er een lange dag van tot gemiddeld 19:30. Geeft me de tijd om ‘s ochtends in alle rust een aantal zaken op te pakken die zijn blijven liggen. Op mijn werkplek komt de eerste meestal rond 8:30 binnen en vaak heb ik dan al een uur of anderhalf te pakken in stilte. Enfin vroeg beginnen dus. Als je vroeg begint loop je de kans de ochtend schoonmaakploeg tegen het lijf te lopen. Ze beginnen altijd rond 5 uur en zijn dan meestal rond 8 uur klaar. Handig want dan loopt niemand niemand in de weg.

Meestal doen ze hun werk dus in volstrekte anonimiteit. Niemand kent ze van gezicht en gesproken met ze hebber er maar weinig. Vroeg beginnen betekend dat je ze tegen komt. Van de week kwam ik binnen en stond 1 van de medewerkers met veel toewijding mijn stoel schoon te maken. Ben ik zo’n smeerpijp dan? hoor ik een enkeling denken.. nou ja soms 🙂 maar in dit geval was het omdat ik deze stoel toegewezen had gekregen en die ten tijde van toewijzing al in niet zo’n goede staat was. Ik had het hem niet gevraagd om dat te doen, het staat ook niet in de overeenkomsten die er zijn. De overeenkomsten met de schoonmaak branche zijn vaak dermate uitgeknepen dat er weinig tijd over is voor andere zaken dan prullebakken, stofzuigen en een bureau schoonmaken.

Met veel enthousiasme geef ik aan dat ik het zeer waardeer. Hij probeert zelfs een kauwgom vlek uit de bekleding te krijgen. Ik vertel hem dat “vroegah” (opa verteld) ik dat ook deed en dat ik dat dan deed met een busje “ijs” ergo ik bevroor de kauwgom en kon het dan wegkrabbelen. Zichtbaar geïnspireerd verliet hij de werkplek om 10 minuten later terug te komen met een busje “ijs” 5 minuten later was mijn stoel brandschoon!

Zijn collega is “Bep” en uiteraard is Bep een door mij gekozen naam en heel creatief ben ik niet blijkt wederom. Bep is een dame en ook Bep kent niemand. Bep is op leeftijd en dat bedoel ik positief. We raken aan de praat over het een en ander en voor je het weet krijg je een compleet overzicht van haar verleden en huidige leven. Bep is 60 jaar oud. Bep loopt nog stevig door het pand en is een type van “niet lullen maar poetsen” en dat blijkt uit alles.

Ze staat daar om 5 uur om gedurende een halve dag de zooi van een ander op te ruimen. “Waarom nu nog” vraag ik enigszins  naïef. Haar antwoord is even helder als confronterend… “Omdat ik geen keuze heb” geeft ze aan. Zonder dit extra inkomen kom ik de maand niet door. Dat gecombineerd met achterstallige belastingen voegt ze er nog aan toe. En ik realiseer me dat dit soort mens niet alleen anoniem door het werkzame leven loopt maar tevens de ruggengraat is van alles wat wij hebben. Dankzij de inzet van onder andere deze mensen hebben wij inkomsten door belasting en omzetten van bedrijven. Mede dankzij hun draaien we überhaupt nog

In plaats van te accepteren dat het niet anders is en te zwelgen in zelfmedelijden zet ze “de tering naar de nering” en zorgt er voor dat de middelen die ze heeft zo goed mogelijk zijn. 4 uur uit bed om 5 uur op de locatie te staan. 60 jaar is ze he beste lezers.. 60 jaar. Een oma voor velen. Ze heeft het geluk dat ze het nog kan natuurlijk want dat heb je niet voor het zeggen maar ze doet het wel, omdat ze vind niet anders kan…

Dus namens mij aan al die anonieme medewerkers in bijvoorbeeld de schoonmaak, dank jullie voor jullie vaak onzichtbare en ondankbare werk! Dank voor het onderdeel zijn van de ruggengraat van Nederland zodat anderen die echt niet kunnen werken gedekt worden door mensen zoals jullie! Dank!

En voor hen die weigeren om te werken? Ik zeg de bollen in de bollenstreek zijn bijna klaar om geplukt te worden. Iets minder Oost Europeanen en iets meer Nederlanders zou mooi zijn!

 

ps, het enige puntje van “kritiek” is dat een gesprek aanknopen vele malen makkelijke gaat dan het gesprek beëindigen 😉 ietwat ongemakkelijk moet je dan toch uiteindelijk gewoon weer iets gaan doen ondanks dat het gesprek heeeel leuk is. Maar dat is het enige hoor!!!

Even knipperen en…

Voor veel mensen komt die dag, de dag dat je leven definitief anders wordt. De dag waarop je de verantwoordelijkheid krijgt over een nieuw leven. Waar je eerst kon doen wat je wilde zonder echt bang te zijn voor de consequenties naar een periode waar dat niet meer kan. Je bent jong en hebt geen idee, geen idee over hoe het moet en hoe het kan. Je red het, samen, en doet wat je kan op de manier zoals je zelf denkt dat het best is. Gevoed door de kennis van hoe ze het bij jou hebben gedaan gemengd met hoe je het had willen hebben.

Jarenlang vertellen ze je dat het “allemaal zo snel gaat” en je hoort het aan en denkt “zal wel”. En dan in ene knipper je een keer met je ogen en bemerk je dat ze verdorie gelijk hadden. Het gaat rete snel. Van de eerste aanblik met het wonder dat nieuw leven heet tot de aanblik van ogen die bijna op gelijke hoogte staan. Van ielige armpjes tot een stevige kerel die op zeer korte termijn sterker is dan jij.

Op zaterdag is het al weer 14 jaar geleden dat ik het wonder van nieuw leven voor het eerst mocht meemaken. Op zaterdag is het 14 jaar geleden dat ik 27 was… Op zaterdag is hij 14 jaar oud.

1  keer knipperen en…

Apetrots zal ik het vieren morgen!