Ik zat de laatste dagen eens naar mijn blog te kijken en bedacht me dat ik al een tijd niets meer had geschreven. Geen blurp, geen niets noppes nada. Was er niet genoeg om over te schrijven? Meer dan genoeg aanbod. Aanslagen, angst, polariseren en een neergaande spiraal. En dat is nou net waarom ik niets schreef.
Verdrietig over de aanslagen van de afgelopen tijd is iedereen. Het is en blijft ten alle tijden niet aan “ons” levens te beëindigen dat voorrecht is voorbehouden aan een God voor de gelovigen en het lot voor de niet gelovigen. Niet door de kogels uit een geweer, ontploffing van een bomgordel of het doen neerstorten van een vliegtuig. Het blijft een taak die wij, althans dat vind ik, niet op ons zouden moeten nemen al vind je iemand nog zo kwaadaardig.
Niets schrijven dus, niet gaan praten over polarisatie. Het grootste kwaad van allen. Opzetten van kampen, en met veel overtuiging je gelijk door proberen te drukken. Op de een of andere manier komt me dat bekend voor. Knuffelen dan? Ja dat is ook niet altijd de oplossing lijkt het. Maar mijn simpele zielen gedachte zegt dat het lastiger is om aardige mensen wat aan te doen dan nare vervelende hatende mensen. Mensen waarvan je oprecht vind dat ze je onrecht aan doen, waar of niet. Het opzetten van de kampen en inrichten van de tenten is in volle gang. Ik heb het idee dat er een harde kern is in beide kampen die van plan zijn lang te blijven en niet te stoppen.
Dat zet me te denken, wat nu? Is het nog een kwestie van “of” of is het allemaal al gespeeld en stevenen we recht af op een nieuwe periode van oorlogen en ellende? Zij tegen wij.. net als vroeger. Zitten we op een kantelpunt? En als we op dat kantelpunt zitten zijn we dan al te ver doorgeslagen zodat we het vallen niet meer kunnen stoppen?
Ik heb veel moeite met uitleggen aan mijn kinderen in gevarieerde leeftijdsgroepen wat er allemaal gebeurt. Waarom willen die mensen dit en waarom willen die mensen dat nou weer niet? Wie is er erger, diegene die ons wil opleggen wat wij moeten doen of wij die hen opleggen wat wij vinden dat zij moeten doen? Leg het maar een uit, ik wens je veel succes.. Het is mij niet gelukt en dan val ik automatisch terug op verdraagzaamheid en het samen proberen op te lossen, hoe moeilijk ook. Ik ben zo opgevoed.. simpele stelling “als het makkelijk was, deed iedereen het”
Verandering kost moeite en inspanning. Het vergt aanpassing en incasseringsvermogen naast doorzetten, vasthoudendheid en resolutie. Verpakt in een een mooie ronde vorm van concessies. Eigenlijk wil ik de wereld niet opgeven maar alles bij elkaar maakt de wereld mij dat best moeilijk. We misbruiken onze grondstoffen en natuurlijke balans. Geven voorrang aan geld en bezittingen (ga nu wel zweverig klinken, sorry) en weigeren ook maar iets toe te geven om het een klein beetje beter te maken.
Polarisatie op veel gebieden, kamp a en kamp b. Of het nu over zwarte Piet gaat, terrorisme of het gebruik van onze aardkloot… overal ontstaan kampen. En geen enkel kamp is voornemens te wijken of toe te geven of compromissen te sluiten. Mijn gelijk is HET gelijk en dat zul je weten ook. Ik heb een mening en die braak ik elke dag overal uit en die zul jij aan moeten nemen PUNT.
En als ik dan zo denk en probeer te begrijpen waarom we soms zo onverzettelijk zijn en slecht van begrip dan loopt mijn brein leeg. De onmogelijkheid er iets van te begrijpen, het om te zetten in te snappen blokjes en in te delen. Een leeg brein, moe gedacht en leeggezogen door de wereld om me heen.
Ik blijf het proberen thuis, de nuance zoeken. Kijken naar wat wel kan in plaats van krampachtig vasthouden aan wat je zou willen. En ik hoop dat mijn nazaten dat ook zullen doen.. en die van hen ook. Alleen op die manier kunnen we de toekomst proberen te veranderen want de toekomst zoals die nu in mijn beleving rond doolt beloofd weinig goeds.
