Het was een hele mooie dag, ergens in het late voorjaar. Mijn vader stond aan de rand van het plein op me te wachten. Dat was niet gewoon omdat mijn vader net als elke andere eenvoudige ziel gewoon de dagen doorkwam met werken. Hij kuste me en zei me gedag en zetten me achter op de fiets. Het zonnetje scheen uitbundig en het was lekker warm. Ik zat achter op bij mijn vader op de fiets en we reden ergens heen. Niet naar huis want die weg kende ik wel, nee hij reed ergens anders heen.

Na een tijdje fietsen kwamen we bij een mooie laan hier in Hilversum. Een lange laan met hele hoge bomen waardoor het leek alsof de laan een groene tunnel was in plaats van een laan. De zon scheen door het jonge groene blad en strooide lichtjes op de weg er onder. Klinkers waren het, geen asfalt. Op de kop van die weg was een pleintje met een bank. Een doodgewone bank waarvan er honderden te vinden zijn in en om Hilversum.

We gingen zitten op de bank en mijn vader haalt uit een tas een trommeltje met brood. Wat er op zat weet ik niet meer maar het was wel lekker. Ook weer iets anders dan normaal op het brood zou zitten.Na het eten had hij een appel klaar voor me. Gesneden en geschild, zonder klokhuis. Als laatste een blauwe plastic beker met een lichte schroefdop er op met daarin limonade.

Terwijl ik zat te eten praatte hij tegen me zoals vaders tegen kleine zoons doen. Waarschijnlijk hoe het was gegaan op school en dat soort vragen, ik was te jong om nog te weten wat het precies was. We hebben daarna nog een stukje gelopen en zijn toen weer via een omweg op de fiets terug gegaan naar huis waar ik het kleine jongens leven weer oppakte en verdween met mijn vriendjes uit de flat.

Het is een bijzondere herinnering omdat het de eerste echte herinnering is die heb. Ik moet ergens tussen de 3 en de 4 geweest zijn want ik zat op de kleuterschool. Verder dan dit kan ik niet terug in mijn geheugen en met regelmaat als ik langs die plek rij hier in Hilversum denk ik terug aan dat moment. Kans is groot dat mijn geest er met de jaren een wat groter verhaal van heeft gemaakt maar wat blijft is dat uitzonderlijk prettige gevoel dat ik terug denk aan dat moment. Hetzelfde gevoel dat ik heb bij de lente en het mooie nieuwe groen en het vooruitzicht van zomer. Hetzelfde gevoel dat ik heb en koester als ik denk aan de herinneringen die ik heb met mijn vader.

Vandaag zou hij 78 zijn geworden.

Groep 1, als verloren zit hij in de klas. Zo klein en eigenlijk wil je hem nog niet alleen laten in de klas. Met moeite gaat het de eerste keren en daarna zonder problemen.

De jaren die volgen zijn gevuld met leuke en minder leuke schooljaren. Zorgen en optimisme over het het gedane werk, zorgen en optimisme over het samen spelen, werken en leren met de andere klasgenoten. Leuke klassen en klote klassen. Met plezier naar school en met smoesjes niet naar school.

10 jaar lang hetzelfde wandelingetje ‘s morgens om 8:10. De eerste jaren rechtsaf en de laatste jaren linksaf om bij de 2 verschillende gebouwen te komen. Tot in groep 8 mochten we mee wat op zich al bijzonder is. Niet in de laatste plaats omdat de “babemagnet” het kleine broertje vaak mee ging. Kleine man stal dagelijks weer alle aandacht van klasgenoten en leraar.

Ik herinner me mijn eigen musical op school, was niet zo van het naar voren treden weet ik nog. Was een lange slungel die overal boven uit stak en dat was aandacht genoeg. Had een klein rolletje in het publiek met als tegenspeelster mijn klasgenote waar ik al jaren stiekem verliefd op was.

Gisteren stond onze oudste er. Hij had het er al weken over hoe leuk het zou worden. De sfeer was fantastisch in de gymzaal. De schoolband, bestaande uit leraren speelde live in de hoek de sfeer er lekker in. Mooi gezicht hoe die soms wat saai over komende leraar een heel anders mens is met de bas gitaar in zijn handen. De zaal was volgepakt en de temperatuur binnen zoals we die in deze tijd van het jaar buiten verwachten.

De musical is helemaal geschreven door de leraren inclusief de muziek en de begeleiding werd gedaan door de live band. Het was een geweldige musical met veel humor en gedaan door 2 hele enthousiaste groepen 8. Halverwege wast het de beurt aan mijn oudste. Zo anders dan ik had verwacht, van de introverte kant was niets meer te zien. Hij stond er gewoon, deed zijn tekst en de scene’s op een leuke manier zonder vrees of schaamte. Ik was verrast door die houding en ik was trots.. zo verschrikkelijk trots 🙂 Jaja sentimenteel geluk van een ouder, voor hen die geen ouder zijn is het vanaf nu niet zinvol verder te lezen! (zo die waarschuwing is eruit!) ik hield het niet droog!

Ik keek naar hem vanuit de zaal, zag in plaats van een jongetje een kereltje staan. Lang, brede schouders, mooie kop met haar en een mooi koppie (nee ik zal als vader zeggen dat het een lelijke hork is.. dat doet geen enkele vader trouwens.. alleen die van mij is het echt :P) en dat zijn van die momenten die overmannen je gewoon. Onwillekeurig denk je terug aan de eerste keer op school, het gedag zwaaien aan het raam, de telefoontjes dat ze ziek waren en de knutselwerkjes.

Mijn vent, 13 lentes jong.. zijn laatste moment op en met zijn school. Vanaf nu gaat alles veranderen, de onschuld zal verdwijnen en plaats maken voor alles wat een middelbare schoolganger bezig kan houden. Ik kijk er vreselijk naar uit en ik zie er verschrikkelijk tegen op. Maar gisteren op het podium en de uren daarna waren geweldig en een genot voor de ouders.

Stiekem dacht ik gisteren nog toen hij op het podium stond en zijn ding deed “verdomme wat hebben we toch een mooi jong afgeleverd” 🙂

Ik zal het loopje naar groep 8 en al zijn leden missen.. gelukkig hebben we er nog 3 te gaan 🙂

Getriggerd door een gesprekje van gisteren over geluk kwam ik aan het denken. Op zich al een lastige taak want zo nu en dan is mijn denkvermogen even groot als dat van een doperwt (en dan wel de licht Amerikaanse groene spliterwt). Wat is geluk eigenlijk? Dat is een lastige want dat is heel relatief en zeer persoonsgebonden. Zo ken ik mensen die het “geluk” noemen als ze net niet door die auto worden aangereden en ik ken mensen die het “Geluk” noemen dat ze een vette prijs hebben gewonnen. Alle soorten van geluk dus. Het is wat lastig daar over te bloggen dus betrek ik het maar even op mijzelf (lekker makkelijk, lui type het gvd Zondag ja!)

Geluk dus, en over mijzelf dat maakt het allemaal al wat minder lastig .. toch? Maar ja geluk op je 8ste is heel wat anders als geluk op je *kuch* 41ste (maar goddelijk als 40 hoor!). Op mijn 8ste zou ik het vinden van een gulden (ja lang geleden was die er!) en zou ik mijzelf de gelukkigste man van de wereld noemen. Op mijn 14e zou waarschijnlijk het uitvallen van een les om 9 uur het geluk op mijn oren brengen of ijsvrij voor een week of 6. Op mijn 18e was het dat ene moment waarop ik het verschil maakte tussen wel of geen rijbewijs.

Op mijn 25ste was het zeggen van het “Ja” woord een moment van geluk. Op mijn  27ste was dat de geboorte van mijn eerste zoon gevolgd door mijn 2e kind, een dochter toen ik 30 was. puur geluk was er nog toen ik op mijn 37ste mijn laatste zoon mocht begroeten in deze wereld.

Verschillende vormen van geluk die je voor het gemak maar snel lijkt te vergeten. Zwelgen in ongeluk is namelijk veel makkelijker. Daar is er ook zat van namelijk. Keihard je best doen en het toch niet redden, ongeluk. Goedgelovig het leven in kijken en snoeihard de realiteit ingeschopt worden, ongeluk. Het Ja voor een Nee zien veranderen, ongeluk. Klaar staan voor een ieder en er dan achter komen dat dit in de meeste gevallen eenzijdig is, ongeluk. Je vader te jong verliezen nadat hij zijn leven had gewerkt om samen met zijn vrouw lekker oud te worden, ongeluk. Je moeder kwijtraken aan een ziekte die ongeneeslijk is en langzaam alle menselijkheid wegneemt, ongeluk. Je uiterste best doen de schade te beperken en te redden wat er te redden valt en dat zien mislukken, ongeluk…

Ik zeg wel eens, “Life sucks, and then you live forever” Ik voel me net de Eekhoorn uit Ice Age. De hele godganselijke dag loop je achter iets aan. Je probeert met alles wat je kan en in je hebt dat gene te pakken te krijgen. En elke keer als lijkt alsof je kunt slagen in wat je doet is er wel weer iets dat je terug schopt .. Weer opnieuw beginnen, 41 jaar pffff… zo geen zin meer in.

Geboren voor het geluk… dat is niet voor iedereen weggelegd al weet ik best wel dat er ook veel geluk was/is.

“Uitrukken alle diensten GRIP 3” las ik vanmorgen op de telefoon. Tegelijkertijd hoorde ik een waterval aan sirenes met verschillende geluiden. Nog niet bekend met wat er aan de hand was sloeg ik twitter open. Daar was al snel duidelijk dat er een probleem was bij de Diependaalselaan in Hilversum. Nou gebeurt dat wel vaker en lossen de problemen zich vaak vanzelf wel op. GRIP 3 is trouwens een serieuze oproep waarbij een deel van een gemeente in gevaar kan zijn.

De minuten verstreken  en langzamerhand las ik meer, brand.. gasontploffing en ontruimingen. De locatie waar dit plaatsvond was relatief gezien niet zo heel dicht bij waar mijn moeder zit althans als het om een “normale” brand gaat en stiekem begon ik me toch een beetje zorgen te maken.

Ik ben er toch maar heengereden en voor zover mogelijk in de omgeving gekeken. Alles was hermetisch afgesloten. Het enige dat je zag was het blauw knipperlicht van de hulpdiensten en heel veel oudjes. Oudjes werden geëvacueerd uit een grote straal om het probleem gebied heen. Oudjes met rollators, in rolstoelen of schuifelend aan de hand van een ander. Op weg naar sportzalen, kerken of wat beschikbaar was. Weg van de plek ..

het bleek een gaslek te zijn en een grote ook. Gelukkig hadden ze alles vrij snel onder controle begreep ik en is er geen gevaar voor ontploffing geweest. Ik was nog blijer dat de zone die afgezet was eindigde vlak voor waar mijn moeder zat en deze gewoon kon blijven zitten waar ze zat.

Dus terug komende op de titel, ramptoerist .. zo moet het er uit gezien hebben op de social media (en misschien was ik dat ook wel een klein beetje) maar uiteindelijk wilde ik gewoon zeker weten dat mijn moedertje veilig was.