Waarom bloggen we eigenlijk? Nee laat ik het anders zeggen waarom blog ik eigenlijk. Zat daar eens over na te denken naar aanleiding van een blog dat ik laatst las. In dat blog (zal het proberen te vinden) las ik dat bloggen eigenlijk alleen maar een Egi strelend trekje was, dat bloggen iets voor jezelf is. Daar over nadenkend is dat eigenlijk ook wel zo.

Ik blog om meerdere redenen, ten eerste en belangrijkste het is een manier om aken van je af te schrijven. Soms blog ik omdat ik een mening heb en die graag ventileer aan de buitenwereld. Niet om het evangelie te verspreiden of mijn mening op te leggen, nee puur omdat ik vind dat ik een mening mag hebben en die mag ventileren. Het internet en specifiek een blog is daar de ideale plaats voor. Iedereen verteld of dringt zijn mening op maar te veel mensen doen dat lekker vanuit de anonimiteit en weigeren (soms om begrijpelijke reden) daar de verantwoordelijkheid voor te nemen. Dat soort meningen stoor ik mij nooit zo aan. Mensen die niet in staat zijn te bloggen of reageren met eigen naam zijn het lezen of luisteren vaak toch niet waard. Ik blog onder eigen naam en onder eigen site. Stel me ten dele open aan de willekeur van de reaguurder (jaja er is een naam voor!). Ik schaam me niet voor mijn blogs en probeer altijd respectvol te bloggen (tenzij het om pedofielen gaat want die moeten gewoon heel veel en lange straf hebben en mogen, al ben ik niet gelovig, branden in een eeuwige hel).

Maar terug naar waarom, meningen dus maar ook zeker net zo vaak omdat ik iets kwijt moet. Nu is zo’n moment, ik moet kwijt dat ik blog en waarom dan. Ik wil laten lezen dat ik niet blog om ego te strelen en te horen hoe geweldig ik wel niet ben. Op zich vind ik het niet erg als iemand dat wel doet dus laat mij je niet stoppen me op te hemelen na een blog (dat was het ego dat sprak). Ik blog om iets kwijt te raken, ik heb gemerkt dat als je het opschrijft je een stukje van de lading van je schouder kunt gooien. Nee er lost niets op en de problemen blijven problemen. Last is en blijft een last maar omdat je het de wereld in gooit is het net of het minder is geworden. Waarschijnlijk komt dat doordat je probeert onder woorden te brengen wat je dwars zit of waar je mee zit en is het structureren van je gedachten en emoties de reden waarom het minder beladen voelt na een blog.

Dan blog ik ook nog om mijn moeder. Zei heeft geen stem meer en kan de wereld niet meer benaderen. Ik kan dat wel en ik vind dat er dingen zijn die ik mag of misschien wel moet melden aan de buitenwereld. Onbegrip over de ziekte Alzheimer, onbegrip over het lot als mantelzorger, onbegrip over de zorg in het algemeen. Frustraties over geld en misbruik. Door mijn blogs krijg ik zelf een beter beeld over de situatie met mijn moeder en over haar lotgenoten in deze wereld. Ze staat niet alleen, de hoeveelheid herkenbaarheid die ik vaak teruglees in reacties op blogs is schokkend en een steun op hetzelfde moment.

Ik blog omdat ik blog, ik blog soms voor mijn eigen ego, soms omdat ik ergens iets van vind en meestal omdat het goedkoper is dan een psychiater 🙂 en omdat ik mensen als mijn moeder een stem wil geven in deze wereld waar geld, belangen, carrière, ego en egoïsme hoogtij vieren. Had laatst een interessant gesprek tijdens het eten en haar generatie was een generatie waar eigenlijk alleen het vergaren van goederen van belang was. Hoe meer bezittingen en geld hoe beter, de yuppies .. Die generatie die ten dele gelukkig tot inzicht is gekomen heeft een nieuwe generatie grootgebracht met die denkbeelden… en die generatie gaat ons lot bepalen en dat vind ik een angstige gedachte! De krediet crisis komt van 1 ding en 1 ding alleen… de zucht naar rijkdom, ten koste van bijna alles.

Fuck dan dwaal ik toch weer af naar SP niveau en verkondig ik toch weer een mening waar ik vastbesloten was dat eens niet te doen 🙁

Waarom blog jij?

Ik hoor jullie al denken (dat is trouwens een aanname dat jullie kunnen en willen denken) , Vad dag? Wtf is Vad dag en erger nog waarom val je mij er mee lastig?
Vad dag is een nieuw concept in mijn leven. Het is een dag in het jaar waar onder andere de commercie heeft besloten dat vaders van de wereld verwend moeten worden. De meeste mensen noemen het daarom ook vaderdag.

Voor heel veel is dat een moment waar het gezin (hoeksteen van de samenleving) een broodje, kopje koffie en zelf gemaakt spulletjes aan de vader geeft in bed. De Vader vind dat natuurlijk geweldig en kijkt al weken uit naar wat voor creatieve zelfbaksels er op de plank bijkomen.

Als je meerdere kinderen hebt kun je een beetje weten wat er komen gaat omdat je dat voorgaande jaren al hebt gehad. Des al niet te min een jaarlijks feest. Helaas neemt de commercie het over en worden kinderen aangeleerd dat als je bij vader of moederdag geen Apple product geeft je een enorm infantiele mislukking bent die echt niets maar dan ook niets over heeft voor zijn ouders. Gelukkig begrijpen mijn kinderen het concept nog wel.

Terug naar Vad dag, er zijn vaders vandaag die helemaal niets krijgen. Soms omdat ze het gewoon niet verdienen, soms omdat ze het contact met kinderen ontzegt is of ze ver uit elkaar wonen. Die vaders hebben gewoon zondag vandaag.

Ik heb vandaag Vad dag waarbij een gedeelte is ingevuld en een gedeelte is weggelaten. Een gedeelte is er en een gedeelte niet.

Nooit gedacht dat ik ooit een Vad dag zou hebben…

Blij toe dat mijn eigen vader dat niet meer mee hoefde te maken.

Aan alle vaders zonder dag vandaag, heel veel sterkte!

Aan alle vaders met dag vandaag, geniet er nou eens van.. Zo gewoon is het allemaal niet! Pleur die kut telefoon en mail en werkzooi weg en geniet!

Ik kreeg in ieder geval 2 knuffels en 1 dassenhouder 🙂

En inmiddels ook een prachtige oorkonde met bijbehorende medaille!

Mijn partner is een mooi ding (vind ik zelf uiteraard). Een lekker wijf so to speak en ja ik mag dat zeggen. Dat is natuurlijk hartstikke gaaf want wie wil er nou niet op stap met een lekker wijf en der ook nog meenemen aan het einde van de dag.. toch? Het zijn van een mooie vrouw (verander even de toon want het is een net weblog) heeft zo zijn voordelen. Mensen helpen je sneller en zijn sneller bereid in te springen.

Dat gegeven zorgt soms voor aparte taferelen. Zo waren we aan het schaatsen niet zo lang geleden en moest er over een hekje geklommen worden. Daar de mooie vrouw mijn schaatsen even wilde proberen (een maat of 17 te groot) stond ze niet zo stabiel en was het hekje een lastige hindernis om te nemen. Ik, want ik ben een man, had daar even lol in en liet haar een beetje aan prutsen. Ik stond er naast en er kon niets gebeuren. Had de grootste lol met haar omdat het allemaal niet zo soepel ging. Tot mijn grote verbazing kwam er vanuit een onverwachte hoek een koene ridder aan lopen. Je kent ze wel het type “laat mij dat maar ff doen moppie” en deze liep langs mij heen met de intentie als koene ridder de redder in nood te zijn. Dat ik er naast stond maakte hem niet zoveel uit. Dat hij een uitermate vermakelijke scene verpeste maakte hem ook niet zo veel uit. De man zag blond, lekker en vrouw en wist.. “Die ga ik redden!”

Nodeloos te zeggen dat hij dat uiteraard niet gedaan heeft.

Zo is er ook Facebook en mijn mooie vrouw (lekker ding zoals je wilt) staat daar op. Ze zingt en is niet geheel onbekend in de Nederlanden en heeft daarom een mooie set foto’s op haar Facebook staan. Er staat ook dat ze een relatie heeft en toch zijn er dan weer die koene ridders die met een knipoog te veel haar aandacht vragen. Nogmaals helemaal niets mis mee en zoals mijn vader vroeger altijd zei “een mooie vrouw heb je nooit alleen” .. daar kan ik prima mee leven.

Wel apart is het gemak van benaderen die sommige mensen zich aanmeten. Ik zal jullie er niet mee vermoeien maar de hoeveelheid chat berichten die het lekkere wijf (oh nee mooie vrouw) krijgt zijn niet van de lucht. Ze heeft alle updates uitgezet zodat niet continue de telefoon staat te bliepen met die bijzondere berichten. Om jullie een beeld te geven van de berichten hier een divers overzicht van het type bericht dat zoal binnenkomt via de chat.

Hey mooie vrouw!

Dag mooie vrouw…

Mooie vrouw!!!!!!!!!

Wat een mooie vrouw ben jij zeg!!!

Nou ja dat dus… en wat ik me dan afvraag is .. wat willen ze? Kijk je naar de profielen zijn het 9 van de 10 keer mensen die hun profiel volplempen met foto’s en berichten van kinderen en vrouw. Wat willen ze? Willen ze bevestiging van het feit dat ze een mooie vrouw is? Moet ze dat zeggen ofzo.. iets van “ja inderdaad en nu?” of zijn het de koene ridders die denken “laat mij dat wijfie maar ff schaken want ik ben de alleberste en lekkerste en stoerste man ter wereld” ??? Moet ze spontaan in katzwijm vallen en met koffer onder haar armen naar je toe vluchten?? What’s the point? Wees duidelijk, wij mannen claimen altijd dat we zo lekker duidelijk een eenvoudig zijn.. nou niet dus!

Hoe dan ook het is een aparte gewaarwording direct mee te maken hoe de social media schijnbaar de gene doet verdwijnen en een ieder het recht geeft iedereen aan te spreken en wat dan ook maar te zeggen in directe berichten. Ikzelf heb daar natuurlijk ook last van, elke dag puilt mijn DM box uit en zijn de mails met oneerbare aanzoeken niet meer te overzien …  …. …. …..

OK OK IK LIEG 🙁 maar het had gekund JA!

Nou goed.. mannen van de wereld die een lekker wijf willen aaspreken let op:

Doe het openbaar en in het zicht van een ieder, het geeft aan dat je de ballen hebt dat te doen en streelt het ego van het lekkere wijf. Als het lekkere wijf je aandacht kan waarderen zoekt ze vanzelf wel contact met je via de alternatieve kanalen! En zo niet.. wees realistisch en erken dat je gewoon niet zo’n lekker ding bent als je zelf dacht!

En tot zover mijn tip wat betreft dit onderwerp!

De vaste lezers van mij blogs weten dat ik graag twitter of feestboek. Op die socials (net zoals deze site) delen we lief en leed, cynisme en humor, grappen en grollen. Dat is leuk en ik lees en doe het graag. In de afgelopen jaren (jaja dinosauriër) is me wel opgevallen dat het inmiddels wel steeds minder “ergens” over gaat.

Neem als voorbeeld het delen van je where abouts (dat is Engels voor waar je uithangt). Harstikke leuk om te laten weten dat je in Italie, Spanje, Bonaire of God weet waar zit. Vind het ook leuk om daar een foto van te zien en for all i care (dat is Engels voor het zal me een worst wezen) deel je de hele dag foto’s van glazen bier en palmen terwijl de rest van sukkelig Nederland achter bureau, hark, freesbank of lopende band zit danwel staat. Het zijn de 4Square check ins die me dwars zitten. Ik heb het ook heel even gedaan in het begin, leuk weer een deel medium er bij en je kon ergens burgemeester worden als je er vaak kwam. Ik zie met regelmaar Burgemeesters van de WC pot of de slaapkamer….

Heel eerlijk gezegd (en eerlijk ben ik veelal wel) zou het me boeien dat je in de Supermarkt op het Schubbentkuttenveenplein zit. Ook interesseert het me niet dat je op de brug bij Eikelveld stilstaat (tenzij je meld dat er een file is welke ik dan vervolgens kan vermijden). Buiten het simpele feit dat het laten weten waar je bent niet zo heel boeiend is (behalve als het in de eerder genoemde landen is) laat je de hele dag een spoor van digitale broodkruimels na.

Zo weet ik inmiddels van heel veel mensen waar ze wonen, waar ze werken, waar ze naar de sportschool gaan en op welk moment en wanneer ze weg zijn in de auto. Voor mij geen boeiende informatie vooralsnog maar als ik daadwerkelijk aangenomen ga worden op de hogeschool voor gevorderde inbrekers met Mavo C diploma dan is het een ander verhaal. Het hele hebben en houden plempen ze neer op het openbare net en iedere lul (zie het voorbeeld dat deze tekst schrijft) kan dat volgen… noem me gek of ouderwets maar dat is toch niet handig?

En als je dan door de 4Square check ins heen geworsteld bent kom je in de hemel van “retweet en win” of “Lik(e) en win” pagina’s. Om knettergek van te worden. 100.000 miljoen miljard iPads, telefoons en gouden checks zijn aan mijn neus voorbij gegaan omdat ik de tweet niet retweet of de pagina niet lik… boeiend!!! Dat je iets weg wil geven prima en dat je daar een voorwaarde aan stelt ook goed maar dat eindeloze “volg mij en… blah blahblah” gedoe.

En dan als laatste… (ja de azijnzeiker is op dreef) alsjeblieft… Toon jezelf een beetje respect en ga niet alles wat iemand over je zegt eindeloos retweeten of likken op feestboek. Geweldig als je wat moois maakt met zingen, schrijven of wat dan ook maar moet je nou werkelijk elke opmerking die daar over gemaakt wordt gaan herhalen aan de mensen die je lezen?

Van de week zag ik gelukkig weer eens de andere kant, ik complimenteerde een schrijfster met het feit dat mijn jongste haar boek las en (zoals verwacht) werd dat niet wederom uitgebreid de wereld ingegooid nee nee ik kreeg keurig een antwoord met dat het tof, fijn, super etc was. Ja zo kan het ook.. dat is de reden waarom ik die mensen blijf lezen en respecteren. Dat eindeloze zelfbevlekken.. als het goed genoeg is dan pikken mensen het vanzelf op en hoef je niet de hele dag te bedelen en te showen met het feit hoe goed je vind dat je zelf bent.

Zo.. tijd om te laten lezen hoe goed ik wel niet ben! LIK en RETWEET!