100.000 ja dat is wel een mijlpaaltje…

15 April 2009, ik weet het gek genoeg nog precies hoe het is gegaan. Ik reed naar huis van een dagje werken. Het was mooi weer en ik had het raam half open. Op de radio had ik BNR Nieuwsradio opstaan en daar was het item “Internet vandaag” met Herbert Blankesteijn. In dat item vertelde hij onder andere een stukje over de Mars Rover. Een karretje dat toentertijd een beetje heen en weer keutelde over Mars. Dat autootje dat stuurde dagelijks korte berichten naar de aarde .. zogenaamde “Tweets”. Nou had ik al wel van twitter gehoord maar dacht als vervente Hyves gebruiker natuurlijk “Dat kan nooit wat worden”.

Omdat mijn interesse in het lezen van de Mars rover tweets inmiddels wel gewekt was heb ik vrijwel direct een twitter account aangemaakt en ben ik dat gekke karretje gaan volgen. Er was in 2009 nog bar weinig te beleven in het twitter wereldje dus binnen korte tijd was mijn interesse al weer weg gezakt.

Enige tijd later zat ik op kantoor met mijn collega’s en kwam het fenomeen twitter weer eens ter sprake. Ik herinnerde me dat ik nog een account had en ben maar weer eens ingelogd. Omdat ik daar vrijwel direct mijn collega tegenkwam bleef ik deze keer wat langer hangen. Twitteren was lastiger omdat er wat minder apps beschikbaar waren om lekker mee te twitteren. Ik zat nog op een Windows mobile telefoon en daar waren de apps niet echt geweldig.. zeg maar gerust NIET geweldig.

Langzamerhand twitterde ik wat meer en kreeg er lol in. Van 1 naar 10 en van 10 naar 100 mensen die het schijnbaar leuk vonden mijn tweets te lezen. En toen was daar mijn rug.. Ik ging er finaal doorheen, ik heb een hernia en heel af en toe ga ik er zo doorheen dat functioneren vrijwel onmogelijk is, zo ook deze keer. 4 weken heb ik doorgebracht in liggende stand. Gedeeltelijk van de tijd met verdovende middelen (Tramadol). Het liggen is geen pretje, je kunt niets en mag niets en bent iedereen tot last om je heen. De televisie heb je op een gegeven moment ook wel gezien, zeker als je alle reclames niet alleen kunt meespreken maar ook precies weet hoe lang ze duren, op welk moment ze komen en erger nog wat er daarna op Discovery komt 🙂

De laptop voor de snuffert vood uitkomst. Een beetje surfen gedurende de dag en… twitteren. Twitteren over van alles en nog wat. 20 gesprekken op hetzelfde moment met 20 verschillende mensen. Van lul verhaal tot diep gesprek over politiek of schaatsen. De tweets liepen qua aantal aanzienlijk op die tijd. Geloof dat ik per dag rond de 200 tweets zat gemiddeld!.. ziek… Ik zag dat er een maand was waar ik 11,385 tweets had geplaatst! (met dank aan twopcharts).

Daarna toen ik weer kon lopen ben ik een beetje blijven hangen in die flow, ik twitterde op de telefoon in de auto, op het werk, op de bak thuis en vaak ook nog wel even in bed. Er waren dagen waar ik welterusten zei en vervolgens 30 mensen aan het welterusten wensen was. Super leuk maar ernstig tijd consumerend.

Twitter, ik heb er inmiddels een haat liefde verhouding mee. Het heeft me heel veel gebracht maar ook zeker net zo veel ontnomen. Te veel, te lang en te intensief waren de sleutelwoorden in de donkere periodes in mijn eenvoudige leventje. Daarentegen was het ook een uitlaatklep. Het werd een plek waar ik mijn gedachten, ideeën en frustraties kwijt kon en niet alleen kwijt kon maar ze werden ook gelezen.

Ik ben actiever gaan bloggen, heb er zelfs mijn eigen site voor in het leven geroepen. Bloggen over het leven, bloggen over onzin en bloggen over mijn moeder. Dankzij twitter (met name) heb ik mijn moeder een plekje in de geschiedenis kunnen geven. Haar leven in haar laatste jaren met jullie kunnen delen en laten zien wat een kutziekte Alzheimer is.

Ik heb op twitter voor het eerst meegemaakt hoe het is om te sterven aan een gezwel of aan kanker. Ik heb op twitter gezien hoe het is als iemand besluit uit het leven te stappen of als iemand uit het leven genomen wordt.

Ik heb op twitter gezien hoe vals mensen kunnen zijn, hoe ze zonder problemen met meerdere identiteiten op het ene moment de perfecte mens spelen en 3 seconden later 180 graden draaien met een andere identiteit.

Ik heb op twitter een discussie gehad met een veroordeelde pedofiel die me best boos maakte …

Ik heb op Twitter “gesproken” met mensen die ik in het echt NOOIT zou spreken (BV Kylie Minogue, Sharon Corr, Harlan Coben).

Ik spreek op twitter met mensen die ik normaal nooit had ontmoet omdat we geografisch gewoonweg niet elkaars pad kruisen.

Ik zie op twitter de moeder van een dochter welke dodelijk ziek door de kanker verteld over haar laatste dagen in dit leven om vervolgens een tweet van haar dochter te lezen dat de laatste momenten zijn ingegaan.

Mensen ontmoet die ik nooit meer wil ontmoeten en mensen ontmoet die ik met regelmaat nog steeds ontmoet.

Mensen verloren door domme opmerkingen en het verlies van nuance…

100.000 tweets vol met lol, ellende, optimisme, pessimisme, plezier en leed.

Ik ben apetrots dat ruim 1800 mensen dagelijks mag bedienen van al dat lief en leed maar ondanks dat het me een nieuw leven heeft gebracht heeft was ik dat daardoor ook weer bijna kwijt. De balans is inmiddels gevonden gelukkig.

Dank voor jullie verhalen! Op nog veel meer 🙂

 

TBS en Robert M

Vandaag begint het proces tegen Robert M. Voor diegene die zich ook alweer afvroegen wie dat was .. nou Robert M staat garant voor de grootste zedenzaak die we in Nederland ooit hebben gehad. Hij heeft bekend 87 kinderen misbruikt te hebben. Een stukje uit het NRC van vanmorgen:

Juridisch lijkt de zaak tegen Robert M. niet zo ingewikkeld. Hij heeft het misbruik van 87 kinderen bekend en er is beeldmateriaal van 32 kinderen gevonden. Van één kind dat is misbruikt zijn tweeduizend foto’s en 138 filmpjes gevonden. Het Pieter Baan centrum adviseerde eerder Robert M. tbs op te leggen, omdat het gevaar op herhaling groot is. De advocaten van M. betwijfelen of dit advies wel opgesteld kón worden, omdat M. niet wilde meewerken aan het onderzoek naar zijn psyche.

(bron: NRC)

Die laatste zin die in dat stukje staat maakt me razend. Hoe kun je als advocaat met jezelf leven. Natuurlijk iedereen (zelfs een monster als Robert M) heeft recht op juridische bijstand en deze bijstand moet naar eer en geweten worden ingevuld maar het vieze gladde slijmerige juridische spel dat ze gaan spelen maakt me misselijk tot op het bot. Omdat de hufter niet meewerkt zou het theoretisch zo kunnen zijn dat hij “slechts” veroordeeld gaat worden voor zijn daden. Een jaar of 14 krijgt en waarschijnlijk op basis van “ik heb zo’n slechte jeugd gehad” ergens met een jaar of 10 al weer vrij rondloopt. Klaar om verder tegaan waar hij gestopt was alleen wellicht nu een beetje “slimmer” zodat het langer gaat duren voordat hij weer opgepakt gaat worden.

Wat is er toch mis met dit soort zaken, ik weet het ik loop vooruit op dingen die nog moeten komen maar jezus.. 87 levens direct naar de klote geholpen en evenzoveel ouders opgezadeld met een trauma van heb ik jou daar. 87 levens werden in vertrouwen overgelaten aan Robert M en dat vertrouwen is niet een beetje geschaad. De advocaten willen het spreekrecht voorkomen van de ouders van de slachtoffers. “Het zijn feitelijk niet de slachtoffers” is het verweer. Weet je, in theorie hebben ze misschien gelijk maar wat willen ze dan? Een kind van een paar jaar zijn of haar verhaal laten doen? Wat mij betreft zijn de ouders JUIST slachtoffer in dit verhaal en vertegenwoordigen ze een groep mensen die niet in staat zijn hun eigen verhaal te doen. Alleen daarom hebben ze al het volste recht hun verhaal te doen.

Hoe kun je slapen ‘s nachts als advocaat van zo’n monster…

Ik volg het op de voet al hebben ze voor god weet wat voor reden alles afgeschermd tijdens dit proces. Ik zou bijna zeggen breng de schandpaal weer op het plein. Na bewezen schuld bind je zo’n gast aan de schandpaal en ik beloof stellig dat ik hoogstpersoonlijk minimaal 20 kuub stenen ter beschikking stel.. ik kom ze met liefde brengen! …

Ik ben bang dat als een “mens” als dit geen TBS krijgt en vrij komt op relatief korte termijn hij geen lang en gelukkig leven zal lijden. Ik weet wel dat ik als ouder er niet mee zou kunnen leven…

 

Nationaal Songfestival 2012

En daar was het dan, het langverwachte nieuwe concept voor het Songfestival. Vergruist de afgelopen jaren was het, gebrek aan vernieuwing noemde we het. Sieneke, de Toppers en de 3J’s.. Allemaal niet in staat om Nederland zichtbaar te maken voor het Europese publiek. Vanaf nu zal alles anders zijn .. want.. de Mol gaat zich er mee bemoeien!

De aanloop naar het Songfestival was al een mooie, iedereen kon zich inschrijven en meedoen. De selectie was in handen van een select groepje mensen welke op basis van muzikaliteit en “kans van slagen” zou kiezen. Er waren heel veel mensen die er veel zin in hadden. Honderden mensen hebben kosten nog moeite gespaard om een liedje te maken en in te zenden. Een grote koffer bij de Tros was de plek waar je liedje in mocht.

Over de selectie procedure kan ik verder niets zeggen omdat ik daar niet bij was maar het was wrang om te lezen dat uiteindelijk de selectie zich alleen richtte op “jonge mensen” waarmee een fors aantal deelnemers al per direct uitgeschakeld waren ongeacht kwaliteit. Als ik in een personeelsadvertentie vermeld dat ik alleen jonge mensen zoek krijg ik op mijn donder van de inspectie aangezien het discriminatie aangaat.. dat zal de reden zijn waarom ze dat niet vooraf hebben vermeld. Of dat eerlijk is laat ik verder in het midden.

Wat ik zo jammer vind is dat we mee “veren” met de gekte die er is ontstaan rond het songfestival. Waar het ooit liedjes waren is het tegenwoordig circus geworden. We gaan mee met die idioterie. Indianen, jurkjes die eigenlijk kapot waren en god weet wat. Ik zei gisteren al als we dan toch zo gaan beginnen wees dan echt stoer en stuur Zanger Rinus..

“Bal bal bal bal bal.. we zijn op het songfestival….

Inne inne inne inne inne.. ook nu gaan we nie winne…

Pinne pinne pinne pinne met Romana lekker zinge…”

Ik weet zeker dat als we dat sturen we ook niet winnen maar definitief een einde maken aan het circus dat Songfestival heet.

Wat ik trouwens wel positief vond was dat er na tijden weer eens keuze was uit meerdere liedjes van meerdere mensen in tegenstelling tot een aantal liedjes van 1 persoon of groepje. Dat dan weer wel 🙂

Dan valt het wel weer mee

Denk dat ieder gezond gezinsmens zich wel eens afvraagt hoe het verder zou moeten als 1 van de 2 ouders uitvalt. Zou de ander het alleen wel redden? Vanzelfsprekend vinden we dat de wereld iedereen kan missen behalve mij 😉 In mijn geval is dat dan ook zo 😉 maar stel dat het niet zo is. Kun je verder? Er zijn duizenden mensen die dat al hebben moeten testen de afgelopen tijd.

I wilde dat ook weten, zou ik dat kunnen.. Vader zijn, werken, zorgen ..? Jarenlang alleen maar een gedeelte van de zorgen gehad en nooit echt kunnen kijken of ik dat zou kunnen. Gelukkig blijk ik het redelijk goed op te pakken. Mijn situatie is nou niet dat ik alles alleen moet doen maar zeer zeker een aantal dingen alleen wil en moet doen. Dat valt niet altijd mee, timing is iets wat niet elke man in zijn vingers heeft. Ja op het werk wel want dat kunnen we lekker controleren maar timing met een aantal blagen om je heen is heel wat anders! Dan heeft die weer wat of zit er een scheet dwars of slecht geslapen of of of.. of ze zijn gewoon lief 🙂

Koken is ook zo’n ding. Was nooit een keukenprinses maar blijk uiteindelijk toch wel wat te kunnen behalve patat halen bij de lokale frietkot. Experimenteren met koken is een sport geworden en over het algemeen worden de creaties met veel gesmak ontvangen. Kortom ik red het wel en nogmaals gelukkig hoef ik niet alles altijd alleen te doen maar inmiddels heb ik wel dusdanig veel vertrouwen dat ook dan het wel goed komt.

Waarom schrijf ik dit allemaal vraagt diegene die het tot hier heeft volgehouden zich misschien af, nou eigenlijk heel simpel. Als vader (of moeder) zijn er een paar griezel momenten waar je wakker van kunt liggen. Een daarvan is bijvoorbeeld dat er iets met je kinderen gebeurt. Je kind overleven lijkt me werkelijk heel ernstig. Denk dat je wel verder kunt enzo na lange tijd maar de “kers” is wel van het leven af! Andersom dan? Wat als je kind wees dreigt te worden op jonge leeftijd?

Vandaag ook weer gelezen, een twitteraar die ik al een tijdje volg blijkt opgegeven te zijn. Er waren nog wat mogelijkheden een en ander te verlengen maar dan zou de lastige vraag over “kwaliteit” of “Kwantiteit” van het leven naar boven komen. Hou je zo lang mogelijk vast aan dit leven ongeacht de prijs of laat je kwaliteit prevaleren en kies je voor een korte maar heftige periode. Zij koos voor het laatste.. Ik vind dat moedig, het is mens eigen om alle strohalmen aan te pakken en tot het laatste moment hoop te houden. “Misschien hebben ze het wel mis bij me”.. of  “een wonder… het zou kunnen”. Ik denk dat ik dat zou doen al realiseer ik me dat ik echt geen idee heb waar ik over praat. Doodsangst is niet iets wat je “in kunt leven” denk ik.

Moedig dus om te kiezen voor kwaliteit … maar daarnaast staat wel een kind van net 16… dat zet je aan het denken. 16 jaar en dan het vooruitzicht van wees worden… En buiten dat wat moet er door het hoofd van deze moeder zijn gegaan bij het nemen van deze beslissing. Ik denk dat een berichten die ik las alles verklaarde “Het is tijd dat ze weer kind kan zijn en geen verzorgster” Daarin staat eigenlijk alles .. maar mijn god wat heb ik een moeite me in te denken in een dergelijke keuze.

Het deed mij relativeren zoals altijd, het valt dan allemaal wel mee in mijn leven.. wat zeik ik toch.

Met heel veel respect hoop ik op een rustige zo pijnloos mogelijke laatste tijd voor deze moeder en als haar dochter een fractie van de moed van haar moeder mee krijgt dan hoeft moeder zich geen enkele zorgen te maken over de toekomst van haar kind. Ze had er wat mij betreft bij mogen zijn en genieten… Ben niet gelovig maar in dit geval maak ik een uitzondering en hoop ik dat er een mooi plekje gereserveerd is daarboven!

Heel maar dan ook heel veel sterkte!

Digitale Atheïst

Ik ben er helemaal uit, ik ben een digitale Atheïst. Ik ben 1 van die sukkels die kiest op basis van prijs en kwaliteit verhouding en niet puur emotioneel koopt (voor zover ik al wat koop dan). Een van de redenen was een artikel dat mijn aandacht trok ( LINK ) waarin een voortgezet onderwijs school in Hoorn de leerlingen gaat verplichten gebruik te maken van een iPad. Nee geen tablet .. heel duidelijk een iPad. De overweging van de school is dat de leerlingen dan niet meer met volle tassen met boeken hoeven te lopen. Ach wat schattig van de deze school dat ze zo mee denken met de leerlingen.

Voor een ieder die een tablet heeft zal het volgende niet leuk maar wel herkenbaar over komen. Een tablet kijkt je aan in de winkel en schreeuwt “KOOP MIJ… KOOOOOOP MIJ” het is een ubercool apparaat waar je graag mee gezien wilt worden. Zeker een iPad want deze maakt dat je per direct behoort tot de Apple Kerk waar elke gelovige elkaar elke dag weer laat weten hoe mooi, goed en fantastisch het Apple leven wel niet is. Waar een nuchtere gebruiker als ik zegt dat ik even moet kijken op de “Telefoon” zegt de Apple gebruiker altijd “Dat moet ik even bekijken op mijn iPhone” of “Verstuurd via mijn iPhone” alsof ze elke dag zichzelf er van moeten overtuigen dat de aankoop die ze hebben gedaan (al dan niet via een extreem te duur abonnement) echt de allerbeste was en dat ik gewoon een domme lul ben. Maar terug naar de Tablet, Koop me.. koop me nu.. En dat doen veel mensen. Ik geef toe ik ben ook meerdere malen in de verleiding gebracht mijn schaarse euro’s uit te geven aan een tablet.

Dan heb je zo’n ding, een telefoon on steroids, waar je niet mee kan bellen maar wel heel handig is voor werk en/of school.. uh-huh…  Je kunt namelijk heel makkelijk eeuuhh… ja wat kun je eigenlijk makkelijk met zo’n ding? Mailen ja dat is handig dat werkt ook prima. Twitteren gaat ook goed, Facebooken .. geen probleem. Surfen op het web.. ja dat gaat redelijk goed zolang je geen Silverlight of in het geval van een iPad Flash sites wil bezoeken. Tot zover hebben we de vrije tijd op werk of school prima gevuld. Maar nu..

Een collega mailt een bestand, laten we zeggen een word bestand wat verder uitgewerkt moet worden. Openen is geen probleem en lezen kan ook. Bewerken, hmm.. nee dan moet je eerst een “ikwileendocbewerkenapp” downloaden. Enfin dat doe je dan maar omdat je niet voor jan lul 600 euro aan een stuk glas hebt uitgegeven. Dan ben je lekker aan het bewerken en wil je eigenlijk wat illustraties toevoegen. Stel je maakt een werkstuk, hmmm dat gaat dan weer niet en zit je snel weer tegen een “ikwileenillustratietoevoegenaanmijnwerkstuk” app aan te koekeloeren. Dat dan weer plaatsen op een manier zoals je zou doen met een “gewone lullen laptop” lukt dan weer net niet omdat je de “ikwildeillustratieopeenanderemanierplaatsen” app niet hebt. Downloaden maar.. we zijn inmiddels een euro of 40 verder in de app store.

Dan ben je met heel veel moeite en stress klaar met je werkstuk of mooie presentatie en wil de deze opslaan op een manier dat je medestudenten of collega’s er mee verder kunnen. Ka-ching eerst een iCloud abonnement en dan een “ikwildepresentatieopslaanalseenbestandwaariemandwatmeekan” app downloaden…

Nou goed kan nog wel even doorgaan maar het punt is wel duidelijk. Het is gewoon niet handig. Een iPad of welk tablet dan ook is eigenlijk alleen maar goed voor de kinderen om spelletjes mee te spelen, voor jezelf om een filmpje te kijken in het vliegtuig of hotel of gewoon om quasi nonchalant naast je neer te leggen op een plek waar veel mensen zijn zodat je kunt laten zien hoe hip je wel niet bent. Het is een gadget een ernstig leuke, maar gewoon een gadget…

Ik moet de eerste nog treffen die zijn apparaat (en nee vunzen ik bedoel een tablet) echt in kan zetten en zijn of haar laptop niet meer hoeft aan te raken. En daarom ben ik een Digitale Atheïst, ik geloof gewoonweg niet in de hype. Ik geloof niet in een merk en dat dan dit merk heilig is. Begrijp dan ook niet dat een school het lef heeft om een dergelijk apparaat verplicht te stellen op school. Dat ze werken met nieuwe media en technologie omarmen vind ik goed, dat is nou eenmaal een onderdeel van onze toekomst maar dat een een of andere apple geile rector besluit iPad in te gaan kopen en verplichten vind ik een kwalijke zaak. Ben erg benieuwd naar de educatieve overtreffende reden waarom deze school dit besluit genomen heeft!

Vind het bijna jammer dat ik geen kinderen op die school in Hoorn heb want ik zou de strijd heel graag aan gaan met ze! Hoe kun je nou verplichten een apparaat te kopen? Boeken en leermethodes ja dat mag maar een apparaat en dan specifiek een merk en model? Zou de beste man aandelen Apple hebben? Je zou als bijstand moeder of vader maar de melding krijgen.. Hoorn stay strong en koop de “pekmetveren” app .. dat zal ze leren!

Denk dat ik een nieuw geloof ga beginnen waarin ik religieuze regels maak die het gebruik van iPad verbieden want dan kan ik namelijk mijzelf beroepen op het recht van “Religieuze vrijheid” en kan ik aangeven dat mijn geloof niet toestaat een dergelijk apparaat te gebruiken. Hel en verdoemenis zal mij treffen als ik ook mijn handen moet laten glijden over een dergelijk apparaat. Ja dat ga ik doen… En daarna ga ik die school aangeven op de site van de PVV als overlast veroorzakende school!

ps getypt op een 5 jaar oude Toshiba Laptop met Windows 7 … heb ik weer…