Het is de hoogste tijd.

Gisteren een heerlijke lange dag doorgebracht met mijn dochter. Een “alles mag en kan” dagje. Iets dat iedereen zo af en toe eens met zijn of haar kroost moet doen. Enfin we gingen lekker eten samen en het was heel gezellig.

Naast ons kwam een stelletje zitten. Richting einde 20 is mijn schatting. Nadat ze de uitleg hadden gekregen aangaande de bestelling van de hapjes kwamen aan beide zijden van de tafel, ze zaten tegen over elkaar, de telefoons naar boven. Een mooie setting, kaarslicht en lekker eten met je lief… Je zou denken dat dit voldoende is niet? Nee schijnbaar niet.

Beschenen door het blauwige licht van de dumbphones typten ze er vrolijk op los. Een foto van de kaart… Een foto van de kaars.. Een foto van de stokjes en het bakje waar de soja in gaat. Alle foto’s gingen per direct de sociale media op. Schijnbaar vonden ze zelf dat ze het heel gezellig hadden. Ik en mijn dochter hadden inmiddels al minimaal 3 onderwerpen de revue laten passeren.
Als de eerste menu keuze op tafel komt gaan de telefoons weer klik klak over het eten. Het getik van beide dumbphones gaat in 1 geratel achter elkaar door. Let wel in de tijd dat de 2 aan tafel kwamen hebben ze samen nog geen woord gewisseld… Het enige dat ik hoorde was dat zij aan hem vroeg of “die Jolanda van zijn werk was?” naar ik aanneem reageerde “Jolanda” op de berichten die hij had geplaatst.

Het was heel bijzonder om te zien hoe 2 mensen samen gaan eten om dan vervolgens de gehele tijd bezig zijn met het praten met anderen. Anderen die er niet zijn, anderen die misschien zelfs wel halve vreemdelingen zijn.

Een verder onderzoek om mij heen gaf mij een gevarieerd beeld. Gelukkig waren ook heel veel mensen die met elkaar bezig waren. Gewoon lekker kletsen met elkaar. Niet alleen bezig met het showen van wat ze allemaal aan het doen zijn aan iedereen op elke moment van de dag.

Ik heb gisteren de telefoon gelaten voor wat het was. Uit mijn zak gehaald als het echt niet anders kon. Dat was misschien 4 keer op de dag. Niks gepost, niet gekeken, niet geüpdate.. Helemaal niets.

Er is dan ook niemand in mijn sociale media kring die weet wat ik gisteren gedaan heb. Het grote voordeel is dat ik de eerstvolgende keer dat ik jou tegenkom je daadwerkelijk weer wat te vertellen heb. Geen herhaling van Facebook updates Nee gewoon echt iets vertellen wat je nog niet weet. Lijkt me heerlijk om weer eens een gesprek te hebben met iemand. En dan over dingen die we allemaal nog niet weten..

Tot spreeks!

Met verbazing las ik gisteren weer de sociale (en gewone) media. Na de eerste berichten dat er een vreselijke ramp was gebeurt vulde de media zich met aannames en “wellichten”. Binnen no time vlogen de beelden over het internet. Paspoorten, wrakstukken en separatisten of andere Oekrainers. Ik miste de lichamen nog maar blijkbaar is dat gelukkig nog 1 heel klein stapje te ver.

Ook vulde de tijdlijnen zich met vele boodschappen. Vele bedoeld uit oprecht medeleven maar even zoveel valse “oh ik moet er ook wat van zeggen” berichten. De media duikt boven op de achterblijvers en als geoefende vampieren zuigt alle emotie weg tot de allerlaatste druppel.

Binnen No time ontstonden de fitties (ruzies) over wat iemand wel niet had gezegd. Over of het een ramp is of een terreur daad. Wanneer “we” er iets aan gingen doen.
De een buitelde nog harder over de een dan de ander. Iedereen zijn woord klaar.
Het is een ramp… Een grote ramp en of dit nu wel of niet geïnitieerd is door mensen, wel of niet opzettelijk wel of geen wraak… Het doet er allemaal niet toe. Een 300 mensen zijn gisteren omgekomen in een vreselijke ramp. Wat we ook doen, wat we ook zeggen en hoeveel wraak we ook nemen.. Ze komen er niet mee terug.

Respect en rouw voor hen die gingen en  achterblijven is alles wat rest. De hoop dat iemand ergens heel erg veel spijt heeft van wat er is gebeurt. De hoop dat dit helpt om te voorkomen dat er nog meer onschuldige slachtoffers vallen.

Een onzinnige en bovendien onnodige ramp… Meer is er niet…

Vaderdag, vandaag was het weer zover. De afgelopen maand was de spambox van mijn mail al weer vol geboerd met reclame van God weet welk bedrijf om van alles te moeten verlangen voor vaderdag. Van haakse slijpers tot (mafkezen) een nieuwe Mac book pro.
Begrijp me niet verkeerd hoor zo’n gepoetste aluminium Mac book is best een leuk krijgertje en zal best gebruikt worden maar jezus het is vaderdag… geen 50 jarig huwelijk of 100ste verjaardag.

Vroegah hadden we dat sowieso niet. Wat een gelul zeg ik was weken bezig met knutselen, plakken, kneden, vormen, knippen en inpakken op school. Tong half uit de mond proberen in je netste handschrift een leesbaar “papa je bent een kei” op het papier te krijgen. En mijn vader vond dat geweldig.. Asbakken, stropdassen, zelfportretten en ander lomp in elkaar gekleide zut vulden zijn “trofeeën” kast.

En dan het ontbijt.. Beschuit en een half besmeerde boterham naast een half gekookt ei en een flauwe bak koffie. Dat allemaal op een geïmproviseerd dienblad en hop naar boven. De angst in de ogen van pa, als de dood dat de hele zooi scheef gekieperd onder de dekens verdween.. Maar oh zo blij.. Gewoon om de geste..
Nu moet dat anders. Hele ontbijtbuffetten worden voorbereid en de kinders en ouder staan weken van te voren in de keuken. En dan het liefst zo luxe en mooi mogelijk. Opdienen als in een sterren restaurant. En vergeet niet alle foto’s overal. Voordat vader überhaupt een blik en laat staan een hap mag werpen / nemen wordt het zorgvuldig geprepareerde dienblad met luxe voedsel vanuit elke hoek gefotografeerd.
Juiste lichtinval en de echte strebers maken er een mooie panorama foto van. En pas als er minimaal 86 vind ik leuks op zijn geplaatst mag pa een hap nemen.. Niet zonder ook uitgebreid gefotografeerd te worden…

Man man.. Wat een gedoe allemaal. Geniet gewoon van je vaderdag samen. Doe iets uit liefde en dan Is het goed. Ook zonder uitgebreid verslag over “ik heb de mooiste vaderdag verassing” Is vader (of moeder) dag een feest.

Naast mijn bed prijken keien, stropdashouders, kleiwerkjes, brillenkoker, en tekeningen.. En wat vind ik ze vet. Gewoon omdat het zo lekker simpel is en gemaakt met liefde. En kruimels in het bed van een heerlijke croissant, ei, aardbei en bak koffie. Hemel op aarde…

Ik vond bij het opruimen van het ouderlijk huis een paar jaar geleden bijna al mijn creaties die ik mijn vader heb gegeven terug. Bijzonder om te zien en te ervaren. En net als hem ben ik net zo trots en blij dat ik dat krijg.

Die Mac book pro komt wel voor mijn verjaardag :).

Ps foto van mijn vader en moeder toen ze trouwden. Tot de laatste dag samen waren ze eenvoudig maar donders gelukkig.