Geluk heb je in eigen handen (en dat soort bullshit!)

Ja .. nu heb ik je aandacht wel he? “Geluk heb je in eigen handen” dus. Uitspraken die je veel leest op bijvoorbeeld sociale media. Elke tijdlijn heeft ze wel, de berichten met spreuken die je vertellen wat je eigenlijk al zou moeten weten. Over hoe je goed doet en goed ontmoet of hoe je dingen junt afdwingen enzo… bullshit… of toch niet?

Ik kan natuurlijk alleen maar voor mijzelf (s)preken en zo nu en dan voor mijn moeder maar is het bullshit? Stel, je zit in zak en as. Alles mislukt en alles gaat mis. Wat je ook aanpakt het is gedoemd om te mislukken. Als je buiten loopt weet je het zo te presteren dat uitgerekend jij in die ene drol stapt die er in 500 vierkante kilometer ligt. Thuis gaat het niet lekker en op het werk ook niet. Het keutelt allemaal maar door tot je het zat bent.

Zielig huilen in een hoekje en snotteren over ” hoe kut je het wel niet hebt” Je leest dan dat soort spreuken en wil bijna boos worden. Hoe halen ze het in godsnaam in hun hoofd dat te zeggen. “je hebt geen idee” of “je kent mijn leven nog niet” . Er lijkt geen hout van te kloppen want.. het werkt niet bij jou.

Met veel moed en een goede intentie probeer je het toch maar. Goed doen enzo en lachen en niet zeiken maar weer knal je op je toch al beschadigde muiltje. Nog meer huilen in de hoek en helemaal niet meer lachen. Jouw frustratie botvieren op hen die je het meest dichtbij staan. Lekker makkelijk want die gaan (meestal) toch niet weg. Het is allemaal niet jouw schuld en het leven is gewoon niet leuk.

Dan komt er een moment dat je denkt dat je niet verder kunt zakken. Je bent een triest omhulsel gevuld met woede, machteloosheid en treurnis.. nee dat gaat hem niet worden. En dan komt er nog een intense gebeurtenis over heen en je hebt geen idee meer wat je moet doen. Volslagen in paniek klap je helemaal dicht. Sommige gaan dan over het randje en besluiten dat hun leven niet meer waard is om te leven… Ik begreep dat nooit… Hoe kun je nou niet meer willen leven? Nou.. dat kan! En het kan iedereen overkomen ben ik bang.

En dan komt het.. dan is er iemand in je leven die iets doet waardoor je in ene wakker geschud wordt. In ene zie je in dat het zo niet meer kan. De vloer waar je op ligt is koud en hard en alles behalve comfortabel, tenzij je Fred Flinstone heet maar dan mag je nu stoppen met lezen šŸ™‚

Als je realiseert dat het zo niet meer kan kom je op het moment dat je weet open gaat staan voor alternatieven.Ā “Insanity is doing the same thing over and over again but expecting different results.” wat zoveel betekend als “Je bent gestoord als je elke keer hetzelfde doet en een andere uitkomst verwacht” Lijkt een beetje op verwachten dat ze in de herhaling wel scoren.

Wat je deed werkte dus blijkbaar niet, of het werkte misschien wel maar door veranderde omstandigheden werkt het niet meer. Dan moet je dus niet hetzelfde blijven doen he? Nee dan moet je veranderen.. en zoals elke verandering begint ook deze bij het besef dat je iets moet aanpassen. Het is vanaf dat moment dat je zult zien dat dingen anders gaan lopen. Misschien nog niet helemaal zoals je had gewild maar hell wiens leven loopt wel exact zoals je het had gewild?

Als je geluk hebt zijn er ook nog mensen in die in je kracht geloven. Mensen die het in hun hart hebben je een tweede kans te geven. Mensen die je een schop onder je hol durven te geven, soms letterlijk. Met die kleine of grote zetjes breek je los uit de cirkel die je vasthield in je eigen ellende. Je hoofd krijgt ruimte om op te ruimen en .. een opgeruimde kast kan weer nieuwe dingen bergen.

Geloof me nou wel of niet maar weet dat het niet eenvoudig is.. en weet vooral dat je het niet alleen kan. Maar als je het doet.. man wat is dat het waard jongeuhhh echt waar.

Loop je eigen pad, maak je eigen fouten en reken op hen die van je houden dat ze je oppakken en helpen. En laat je dan ook helpen. en na verloop van tijd zul je zien dat veel spreuken waar zijn. En als ze niet letterlijk kloppen dan zit er wel een kern van waarheid in. Trust me.. i’m from Barcelona! (insider joke)

Go for it.. laat je beste kant zien want zeg nu zelf wat zie je liever? Een halve dooie die nooit meer lacht of gek doet? Die altijd met samengeknepen billen staat? Iemand waar tussen niet boos en HEUL boos niets tussen zit? Of iemand die gaat huppelen, dansen, lachen en aansluit bij anderen? Die je graag om je heen hebt omdat ze kracht en positiviteit uitstralen… Ik weet het antwoord wel… jij ook?

Go for it! Carpe fu****ing diem! Grijp het leven.. nu kan het.

Amen šŸ˜‰

zon_water

Vegas, bloody Vegas..

Het warm, ik moet me melden bij Monte Carlo voor een zakelijk diner. Vanuit mijn hotel, op het midden van de strip, is dat een half uur lopen. Onderweg is Kylie Minogue this time I know it’s for real aan het zingen. Aan de staat van mijn voeten en rug na een hele lange dag beurs te voelen kan ik niet anders dan dat met haar eens zijn.

Las Vegas show girls links
Dames in te korte strakke leren broekjes rechts verkleed als politie.
Transformers
Licht flitst
Meisje met gitaar en cow Bell zingt could you be loved en ik wil bijna zeggen tegen haar dat dat echt kan..
Alle deuren schreeuwen om je aandacht met free slots of een all you can eat buffet voor 10,99 waarbij ik dan denk, is een buffet niet altijd “all you can eat”?
De” pakken” van de beurs bezoekers vermengen zich met de toerist, de gokker en de te dronken groep meisjes die een paar dagen los gaan.
Het is of een meter lange Margarita of fles bier in de handen
Het is warm, graad of 30 terwijl het al ruim avond is
Blondie zingt heart of glass en ook daar heb ik inmiddels ruimschoots ervaring mee, het begint bijna vervelend te worden doe artiesten die precies zingen wat ik al weet, voel of mee gemaakt heb.

Ouders met kinderen in wagen of ruziƫnde stelletjes volgen de strak geklede mannen op.
Sommige weten precies waar ze heen gaan de meeste lopen maar wat verdwaasd rond.
Strip is druk met verkeer.
Om de 10 meter ligt een arme drommel met een stuk karton voor zich te slapen. Teksten als war vet, need help of I will smoke your weed for food.

Overal licht..
Overal geluid…

Stretched limousine rijden af en aan
Een man loopt zwalkend over de stoep.. Schreeuwt dat nooit meer terug wil.
Hoertjes lopen al app’end over de strip alleen gespitst op potentiĆ«le klandizie.
Ruzie.. Hij wil niet lopen, zij zwijgt..
Doorlopen is vaak onmogelijk omdat er te veel mensen op te weinig plaats verblijven
mijn stop komt in zicht, Monte Carlo, het zoveelste product van wansmaak en te veel geld.
Duizenden mensen zitten als zombies achter de slot machines hopende op dat ene moment wat ze verlost uit hun eenvoudige bestaan.

Zoveel kinderen lopen verveelt mee met moeder of vader welke alles willen zien.
Geluid, overal geluid.
Een man kijkt triest en verslagen naar de grond, misschien kan hij nog wat krediet krijgen op zijn kaart?

Na het zakelijk diner gaan we op weg naar de nachtclub voor een zakelijk feestje.
Ik wacht bij het stoplicht en een vrolijke dame van even 50 omarmt mij en mijn collega en kijkt me vrolijk maar indringend aan. “Germans” roept ze net iets te hard en ik spreek haar met een lach op mijn gezicht aan “then you must be Canadian”.. Ze kijkt me aan en begint te lachen omdat ze zich realiseert dat ze fout zit..  Ik leg haar uit dat we Dutch zijn en ze roept gelijk..” Amsterdam!?!?! ”
Voor we het gesprek kunnen voortzetten springt het licht op groen en al lachende lopen we met zijn 3en gearmd naar de overkant waar we nog grappen” if it ain’t Dutch in ain’t much” en de wegen scheiden zich nadat we elkaar een geweldige avond wensen. En onverwachte ontmoeting met een totale vreemde die we nooit weer zullen zien.

We eindigen in de Hakassan, 1 van de hipste nachtclubs in town waar een leverancier een “feestje” geeft voor 2000 man. Veel plezier, dansen, gek doen en even weer 18 voelen maar dan met de bagage van 42.

Moe maar voldaan loop ik alleen om 1 uur in de ochtend de strip af en kijk naar een wandeling van een half uur. Het is nog steeds warm en de strip is nog steeds gevuld met voldoende mensen.
Een enkel kind net ouders, meer mensen met een hoeveelheid alcohol in het bloed dan je kan weg drinken in een avond.

De zwervers zijn inmiddels van de straat geveegd omdat het nou eenmaal de omgeving “aantast”

“open bar!!! ” afgewisseld met” you wanna go to a strip club? ” zijn mijn trieste metgezellen op weg naar het hotel.
Dancing in the dark van Bruce wandelt de lengte van een hotel casino ook nog mee.. terwijl ik dat net al gedaan heb.. Hij moet beter opletten..

Ik ben er weer klaar mee, 8 dagen gewerkt en geleefd in 4 dagen tijd en de vermoeidheid eist langzaam zijn tol.

Vlakbij het hotel hoor ik “Hey my man!!!” gevolgd door een “koetenabond” ik kijk op en zie de jongen die gisteren voor de club waar we ook ‘s avonds weer een sociale “verplichting” hadden met alle andere Nederlanders uit het vak die hier zijn. Tijdens een buiten verblijf bij de club leerde we deze jongen Nederlandse woorden, gewoon omdat we allemaal vrolijk waren.
Ik lach hardop en we begroeten elkaar met een hand, duim klem en een boks alsof we jaren terug gaan.

Zometeen therapeutisch de koffer inpakken, kort slapen en morgen weer fris 24 uur reizen.. Terug naar waar ik hoor, terug naar waar ik wil en vooral terug naar hen met wie ik wil zijn, met als gezelschap een mooie productieve gezellige trip naar Las Vegas.. Voor de 14e keer.

De stad die je met open armen verwelkomt zolang je beurs gevuld is want eenmaal leeg is het de meest eenzame stad ter wereld waar vertier en vreten 24 uur per dag geserveerd wordt aan hen die betalen. De stad is een organisme dat je opzuigen kan in feesten en drank.

What happens Vegas, stays in Vegas.. Gelukkig is dat bij mij alleen maar een aanzienlijke hoeveelheid dollars en diverse toilet bezoeken.

Home, take me home.. I wanna go home.

Tot morgen, dan ben ik er weer!

image

image

image

image

image

Worstelen

image

Zelden heb ik zo kunnen worstelen met een vraagstuk. Haat liefde verhouding heb ik er mee. Ik kan er niet met en blijkbaar ook niet zonder. Maar wat wil ik er nou mee eigenlijk? Als je niet beter weet zou ik het over een vrouw kunnen hebben. Niets is minder waar .. ik worstel wederom met het gebruik van de sociale media.
Wat me opvalt is dat ik er mee worstel, dat geeft dus aan dat het me dwars zit en dat zoals het nu gaat het niet gaat zoals ik zou willen. Nee ik ben niet de zoveelste “ik ga stoppen met socialae media en dat kondig ik heel hard aan zodat iedereen gaat zeggen dat ik dat niet moet doen en ik uiteindelijk toch gewoon blijf doen wat ik deed” blog of oproep maken. Ik wil namelijk helemaal niet stoppen. “Wat loop je dan te zeiken Drenth??” Hoor ik je al denken en misschien wel terecht ook. Ik worstel er mee.. ik weet niet wat te doen.

Ok ik leg gewoon wat voor aan jullie, wie weet geeft jullie inzicht mij dat ook weer. Mijn stelling is dat als je wat deelt met iemand op persoonlijk gebied of niveau dan is dat intiem ok? Dus ik stuur jou een berichtje dat ik iets heb gedaan of gezien. Dat vind ik als ontvanger leuk want iemand denkt aan me op dat moment en stuurt me een bericht. Ik zelf vind het gevoel van “speciaal” zijn voor een aantal mensen in mijn leven heel belangrijk. Het definieert je en geeft je een bepaalde plek in iemands leven. Stel nu dat je dat berichtje een uur later terug ziet op twitter of facebook wat is dat dan? Het si hetzelfde berichtje alleen nu niet meer speciaal aan jou gericht maar aan de 100,20,300,5000 lezers die er achter zitten. Voor mij is de speciaal heid er dan wel van af..?

Denk ik dan raar? Is het egoistisch om dit te vinden? Ben ik egoistisch om te verlangen dat ik intiemere berichten krijg dan al die anonieme anderen? Of dat de waarde van een dergelijk bericht minder tot niets is geworden als iedereen dat bericht ziet? Ik worstel daar enorm mee namelijk. Ik deel heel veel over mijn moeder met jullie. Ik vind dat een toegevoegde waarde hebben maar in de allereerste plaats doe ik dat omdat ik er beter van wordt. Ik voel me beter als ik de moeite neem een gevoel, een verhaal een moment in mijn hoofd te ordenen en dat op digitaal papier te plaatsen. Dat jullie kiezen om te lezen en daar op te reageren is secundair, belangrijk maar secundair. Ik doe het in eerste plaats voor mijzelf en niemand anders. De waarde van een dergelijk bericht is voor mij groot. Ik leg mijn ziel in en dergelijk bericht en spui wat ik te spuien heb. Hart op de tong etc…
Wat ik dan weer niet doe is dingen over mijn kinderen vertellen. Heel soms als er iets speciaals is dan deel ik dat maar dat moet dan wel iets heel speicaals zijn. Ik ben van mening dat mijn kinderen zelf hun digitale nalatenschap moeten opbouwen en dat ik me daar niet mee moet bemoeien. Vandaar ook geen foto’s etc van hen (heel soms met goedkeuring).

Terug naar mijn worsteling, is een bericht dat alleen met jouw gedeelt wordt specialer dan wanneer het met iedereen gedeelt wordt?

Ik deel niet alles openbaar, ik deel een hoop prive met mensen die ik ken en vertrouw. Die ik in een kleinere cirkel zet dan mensen via de sociale media. Geen waarde oordeel maar ik heb nou eenmaal geen 400 vrienden al denkt facebook daar anders over. Voor mij is facebook geen dagboek. Het is geen vervanger voor een partner die ik ‘s avonds vertel wat ik meegemaakt heb en het is geen vervanger voor vrienden of sociale contacten. Maar wat is het dan wel? Ik zou liegen als ik zeg dat ik er geen leuke dingen vandaan heb. Mensen, dingen, ideeen.. veelal via de sociale media verkregen. Maar daar tegen over staan veel gezeik, ruzie en achterklap die me helemaal niet boeit. Niet lang geleden nog werden de ruzie van 2 uitgevochten over de sociale media.. nou sorry maar ik vind dat een partij kinderachtig. Net als scheidingen die uitgemeten worden op facebook of goed weet wat. Ik hoef dat allemaal niet te weten en daar zit een gedeelte van mijn worsteling.

Ik hoef dat allemaal niet te weten… het is volgens mij ook de oplossing van mijn worsteling. Gewoon ontvrienden.. waarom niet? Waarom is het ontvrienden van mensen zo beladen. Ik lees berichten dat mensen ontvriend zijn en dan zijn ze en partij boos.. bizar.. je kunt toch gewoon uit elkaar groeien? Kan ook zijn dat je merkt dat je iemand minder leuk vind dan je dacht. In het echte leven  zeg je dan toch ook een keer vaarwel? Tenminste als je mans of vrouws genoeg bent. Ik denk dat ik dat eens ga proberen. Ontvolgen of ontvrienden van mensen.. ik ga ook niet verontschuldigen of wat ook het is mijn keuze en die maak ik bewust. Even goede vrienden en het gaat je goed. Misschien dat dit mijn sociale media ervaring weer een beetje kan oppoetsen.

Een heel lang verhaal om te vertellen dat ik mensen uit mijn digitale leven ga verwijderen.. eigenlijk gek dat ik dus toch een excuus zoek om dit te doen en exact doe wat ik vertel niet te gaan doen. Eevn goede vrienden zij ik al maar dat is natuurlijk niet zo, we waren al geen goede vrienden om te beginnen. We lazen elkaars belevenissen en dat was even leuk en nu vind ik dat niet meer leuk en ga ik verder.

Blijft voor mij de vraag staan.. wat deel je wel en wat deel je niet en wat is de waarde van iets speciaals als dat ook aan alle anderen is gedeelt…

Wie helpt?
 

Boodschappen

image

Boodschappen, je kent het he? Het moet en het is soms ook best wel leuk om te doen. Gewoon gezellig wat kleine dingetjes halen en keutel de keutel langs de schappen. De reclames zijn er duidelijk over, boodschappen doen is een zegen een uitje een belevenis. Ik wacht nog tot het moment dat we de Albert Heijn Experience krijgen. Samen keutelen en mijmeren over prodcuten en grapjes maken met die malle supermarktchef… of lachen met dat heerlijke doorsnee gezinnetje dat samen altijd voor de laagste prijs garantie gaat. Of we stappen in bij de 2 heren en doen in plaats van eieren vinden met pasen een potje euro’s vinden tijdens de euro weken…

Mijn boodschappen gaan vaak anders. Ik heb niet vaak de luxe mijn boodschappen bij de Albert Heijn te doen. De ruime gangpaden en zeer antrekkelijke scan apparaten vergen toch een dikkere beurs dan die van mij. Ik mag vaker naar winkels als de Lidl of of de Aldi. Een jaar of wat geleden zou ik nog niet dood gevonden willen worden bij die winkels maar naarmate men ouder wordt kan het zijn dat je eisen wat minder worden. Dat gecombineerd met een lager te besteden budget natuurlijk.

Mijn boodschappen gaan dus anders. Soms ga ik met mijn kleinste jongen en dat gaat eigenlijk best goed. Dan ga ik op woensdagmiddag en valt het wel mee. De winkel is dan bezeten door de oudere (fuck dat komt steeds dichterbij trouwens) medemens die inderdaad gezellig keutelen door de gangpaden. In bijpassende jassen lopen de zilvergrijze medemensen door de schappen op zoek naar de leuke dingen. “Nou dat is ook niet duur he Koos?” Jubelt de dame in paarse jas met bijpassende kleurspoeling tegen haar partner. “Daar betaal je bij de Appie echt veel meer voor hoor!!” Verteld ze nog maar een keer. Koos kijkt het aan en knikt uiteindelijk maar omdat hij weet dat ze niet zal stoppen met bevestigen dat het goedkoper is tot dat hij aangeeft dat begrepen te hebben.

Even verderop loopt een jonger stel, zij 1 meter dwerg en hij 2 meter reus. Zij witte jas, fel roze lippenstift en omgedraaide uggs. Hij kort geschoren, bomberjack en ietwat foute spijkerbroek. Zij heeft er zin in, dat zie je aan de loop. Hij heeft er geen zin in.. dat zie je aan de loop.ze huppelt een beetje en hij slentert. Nu al moe van alles wat komen gaat. Al die vragen die hij krijgt.. “zullen we dit meenemen schat?” En “hebben we al lang niet meer genomen he?” Dolen door zijn hoofd en hij is er nu al moe van. Sjagerijnig snauwt hij haar toe dat ze op moet schieten omdat hij nog “meer te doen heeft” vandaag. Wat dat meer is laat zich raden al ga ik dat vandaag maar niet raden.

De midjaren nederlander is er ook. Zij tip top gekleed en hij ook. Haren tot in detail gekamt en geknipt en er is geen verkeerd haartje te ontdekken. Zij kunnen wel met hun handen door het haar en dat valt bij hun dan wel zoals in de reclame. Als ik dat doe zie ik er uit als animal uit de muppet show :-/ Ze lopen ietwat onwennig langs de schappen.. begrijpen niet helemaal hoe hezt systeem werkt en ze zijn zoekende. Ze begrijpen de prijsstelling ook niet.. “dat is niet duurrrr” scandeert ze door de winkel naar de andere lammy coat. Hij.. hij haalt zijn schouders op en kijkt wat meewarig in de dozen langs het schap. Zij heeft de smaak te pakken en kiept dermate veel van hetzelfde in haar karretje dat je weet dat wat er ook gebeurt .. de helft daarvan verdwijnt in de vuilnisbak en daarmee doen ze al hun voordeel in 1 boodschappen ronde te niet.

Dan heb je dagen zoals vandaag, dan komen al die mensen plus 100 types meer allemaal bij elkaar. Ze wachten met zijn allen om gezellig tegelijk samen leuk boodschappen te gaan doen. De winkelgangen vullen zich met karren, rollators en eigenwijze types. De een wil heel graag door lopen maar dat zilvergrijze duifje staat rustig op het smalste punt in de hele winkel, hell in heel Nederland, rustig het etiket te lezen alleen ontdenkt ze tijdens het lezen dat de letters wel heel klein zijn en dat de bril op, af, op, af, op ,af… en daarachter ontstaat een soort rij als bij laten we zeggen de kaartverkoop van PinkPop als de Stones optreden.
Godver de godver klinkt het uit de gangpaden. Karretjes botsen mensen schelden en de walm van rook, bier (ja bij dat speciale bier schap) vult de zaak.

Eindelijk sta je in de rij en ben je voornemens het slagveld achter je te laten. De mensen in jouw rij gaan altijd langzamer dat weet je. Ook al wissel je van rij dan nog gaan de mensen in jouw rij langzamer.. probeer het niet te bevechten.. accepteer het nu maar. Langzaam zie je de lopende band dichterbij komen. Bijna kan je de boodschappen er op kwijt maar nog net niet. Achter je voel je steeds dat karretje in de heup of kont porren dat zenuwachtige type dat al de hele tijd loopt te zeiken dat “ze bij de C1000 wel extra kassa’s open doen als er lange rijen staan” waarop ik dan met liefde door de zaak wil schreeuw.. “FLIKKER LEKKER OP NAAR DE C1000!!!!!!” En ze port rustig in je heup of rug.. dat zilvergrijzeĀ  zeikende KRENG…

De kassa komt dichterbij maar er staat nog iemand voor je. Gele plastic jas, grote bruine handtas en tikkeltje zuur gezicht. Ze probeert nog een soort van gesprek aan te gaan met de dame achter de kassa maar die heeft zo aan het einde van haar shift helemaal nergens zin meer in. Ze keutelt wat met de boodschapjes en pakt ze in alsof ze alle tijd van de wereld heeft.. wat ze waarschijnlijk ook heeft.. de dame achter de kassa komt tot het onherroepelijke oordeel en geeft de prijs van haar boodschappen door. 23,75 krijgt ze voor haar kriek.. en gek is dat altijd. Je staat in de rij bij de kassa, legt de spullen er op en ze gaan over de scanner.. dan verwacht je toch dat je dat een keer moet betalen.. toch? Nee hoor.. de dame krijgt te horen wat het kost en besluit op dat moment als of ze totaal verrast word te gaan betalen. Maar dat gaat niet zomaar.. neee dat gaat via een omweg. De tas komt eerst van haar schouder waar hij overeen hing zodat de band tussen haar 2 borsten door liep. U kent het wel.. de tas wordt rustig opengemaakt en nadat er eerst een keurende blik in de tas geworpen wordt. Dan volgt de hand.. de hand die langzaam voelt… langzaam en teder voelt en niet vind. Er komt een doosje uit, een zakdoek en een hoesje van een bril. Lipgloss en poeder volgen waarna het regenkapje opgedoken wordt. Na de knirps paraplu (daar moet je echt oud voor zijn om die te kennen :P) en de rollen pepermunt en fruittella volgt daar na lang zoeken, schuin houden en kijken de beurs…
En ze besluit om te gaan pinnen… zucht…

Dan mag ik en ik als winkeltijger heb dat helemaal onder controle. Tassen in de kar klaar om gevuld te worden. Naast me hoor ik oproer als de man achter de kassa verteld dat het een “alleen pinnen” kassa is…  Beurs in de aanslag met pasja al iets gelicht zodat ik met minimale moeite het pasje uit de beurs kan toveren en laten glijden in de pin automaat. De dame achter de kassa houd me niet bij en gretig zoek in nieuwe boodschappen na de scanner om in mijn tassen te doen… klaar.. pin .. bon en weggggggggg

Boodschappen.. het moet.. het kan en natuurlijk ooit komt de dag dat ik ook een silvergrijze man ben in het blog van een ander maar jullie mogen mij standrechtelijk executeren als ik bij de kassa NA het scannen van alle artikelen pas ga bedenken dat het en in de tas moet en er betaald moet worden…

En weet je.. al die boodschappen (5 kilo patat, 40 frikadellen, 4 zakken snoep, 12 flessen frisdrank, 6 zakken chips en 2 vaten frituur vet) zijn inmiddels allemaal al door de tere zachte keeltjes van die kolere pubers gezakt.. zucht…

Voorbereiden

Voorbereiden, je ergens klaar voor maken dat het gaat gebeuren. Op veel dingen kun je je voorbereiden maar ook een flink aantal dingen niet. Die dingen overkomen je waar je bij staat en soms zijn ze zo heftig dat je even niet meer weet wat te doen. Het gekke is dat wat je ook doet om alles te regelen je altijd onvoorbereid blijkt te zijn als dat onverwachte gebeurt.

Mag graag refereren naar mijn moeder met Alzheimer. Zij is een mooi voorbeeld van hoe het leven soms loopt en dat, ja het is lullig maar waar, het leven gewoon niet altijd eerlijk is. Mijn moeder weet je, redelijk jong weduwe, en pakt toch op en door. Gaat vaker weg en leert weer genieten van het leven zonder haar steun en toeverlaat die ze gedurende heel veel jaren haar man heeft genoemd. En pats voor je het weet gaan er wat cellen in je hersenen anders functioneren en heb je in mum van tijd in ene een dodelijke ziekte. Hoe kun je daar nou op voorbereiden?

Zag een man bij Hello Goodbye vertellen over zijn vader van 65 die diagnose Alzheimer had gehad. De jongen vertelde over de aftakeling van zijn vader met rode ogen. Ik voelde diep en intens met hem mee omdat ik weet dat de aftakeling waar hij over praat nog helemaal niets is. Dat met een beetje pech zijn vader heel oud gaat worden en nog 10 jaar door leeft. Dat hij, net als ik, ooit in het oor van zijn vader zal fluisteren dat we het niet erg vinden als je ‘s morgens niet meer wakker gaat worden… dat weet die jongen allemaal nog niet…,

Als je gaat voorbereiden op alles wat zou kunnen gebeuren heb je geen leven meer. Dan ben je de godganse dag bezig met wat “kan” gebeuren. Niet doen dus! Gewoon doen wat moet en genieten van wat mag! Rekening houden met sommige dingen en de rest maar over je heen laten komen.

Weet uit ervaring dat je soms zo in het nauw gedreven kan worden door onverwachte omstandigheden dat je echt niet meer weet hoe je er uit komt. Het is dat moment dat je denkt niet lager te kunnen zakken dat er altijd wel iets gebeurt waardoor je toch nog lager kan zakken. Het is pas als je dat hebt gehad dat je kan gaan werken aan herstel. Rock bottom .. en dan weer omhoog. Laat je helpen door mensen die je vertrouwd en weet je.. dan komt het goed.

Wat ik mooi vond te ontdekken is dat vanuit de meest wazige hoekjes van het leven in ene dingen gebeuren die je nooit had kunnen voorzien. Die zijn soms heel naar maar meestal heel goed! Mensen waarvan je het niet verwacht staan onder, naast, voor, achter en boven je en mensen van wie je het wel verwacht krijg je geen gehoor. Het helpt wel te “swifferen” door het vriendenlijstje dat in het echte leven bijgehouden wordt.

Voorbereiden, doe het als je op vakantie gaat of als je gaat schilderen maar wat betreft het leven zou ik er niet te veel waarde aan hechten. Het komt toch zoals het komt! Zorg er voor dat je houvast weet te vinden bij je zelf, dan komt het allemaal wel goed. Tot voor een maand of wat geleden was alles wat ik zag grijs en grauw. Inmiddels zien jullie samen met mij weer heel veel zonnetjes voorbij komen šŸ˜‰ #guiltypleasure

SONY DSC