Ik weet het, een gekke titel voor een blog. De titel komt niet helemaal uit “de lucht vallen” (jaja woordgrappen kunt u wel aan mij toevertrouwen) want wat ik er mee wil zeggen is wellicht ook wel het moeilijkste ooit.
Terug naar eerder, ik als eenvoudige boerenlul uit Hilversum heb altijd heel weinig gehad met coaches en de zogenaamde “maakbaarheid” ven het leven. Vond het altijd onzin al dat gezweef. Ten dele is dat nog steeds zo. De hoeveelheid open deurtjes die je dagelijks voorgeschoteld krijgt via de sociale media zijn er veel.
Maakbaarheid van het leven.. pff schei toch uit, of niet?
Ik schrijf altijd heel open en eerlijk over mijn moeder. Hoe dicht ze me ook na staat het blijft toch makkelijker om over haar dan over mijzelf te praten. Voor de buitenwereld lijkt het allemaal zo mooi. De man kan zijn tedere kant vinden, durft te huilen en schrijft ook nog eens mooi. Nou dat schrijven dat lukte wel, het daadwerkelijk doen? dat was wat anders.
Een eerder blog gaf al aan dat het niet zo goed ging met me. Eigenlijk al heel lang niet blijkt. Ik voelde al een lange tijd dat mijn leven niet was wat het kon zijn. Elke dag was in de ban van zorgen en angst. Met name angst heeft mij jaren lang geleefd. Angst voor van alles, dat een collega ondernemer de klus overnam, dat er niet betaald werd, dat iemand beter was. Maar ook angst dat ik niet goed genoeg was, geen goed vader of partner. Angst dat er iemand beter was/is dan ik. Je laat je langzaam overnemen door die angst. Stukje bij beetje sluipt het er in zonder dat je er erg in hebt.
Elke dag een beetje meer. Het is net een kanker, het komt je lijf binnen en de eerste tijd heb je geen idee. Het is slechts een cel die zich verkeerd aan het delen is. Op een gegeven moment worden het er steeds meer en ze gaan zich samenvoegen in je lijf. Nog steeds heb je geen idee van het naderende onheil.. Je begint je misschien wel wat minder te voelen maar er is geen reden tot paniek. Iets meer afvallen, het zijn de zorgen en het harde werken. In het geniep breidt de kanker die angst heet zich uit tot een dikke vette tumor.
En in ene merk je het, je gaat naar de dokter en die verteld je dat je een ziekte hebt. Eerst ben je nog positief en ga je er vol tegen aan om het op te lossen. Als je geluk hebt ben je op tijd en krijg je de kans te repareren wat er fout is gegaan.. ben je te laat kun je alleen maar toekijken. De angst neemt je over en consumeert je. Je gaat controleren en wantrouwen. Elke situatie roept een angst gevoel op en je weet zeker dat het nu echt verkeerd is. Je straalt het uit en daarmee leg je dat hele gevoel 1 op 1 bij een ander neer. Die heeft dan geen keuze meer en zal zich gaan gedragen naar wat jij verwacht. De cirkel is gemaakt en het einde al geschreven.
Ik sprak met een fantastisch mens, een lieverd en een mooi mens die toevallig coach is. Het is zoals ik al eerder begon helemaal niet mijn wereld dat “geneuzel” maar omdat ik haar goed ken is de stap kleiner. Ze hielp me, gewoon aan de telefoon, een aantal dingen uit te vogelen. Dingen die je niet meer ziet en een buitenstaander beter kan vinden. Uiteindelijk was er een mooie opdracht gemaakt en ik begreep waar het over ging. Er stonden woorden op papier, woorden over mij en wat ik van belang vind in het leven. 1 daarvan was Vertrouwen.. en de vraag of ik mijzelf eigenlijk wel “vertrouw” kwam als een schok. Hoezo?? Natuurlijk… toch? denk ik? … wacht ff.. is dat wel zo? Jezus ik vertrouw mijzelf eigenlijk helemaal niet. Dat is best even wennen als je dat beseft. Zo waren er nog legio andere voorbeelden van woorden die ik als pijlers in mijn leven durf te bestempelen. Op een enkeling na kon ik er geen een voor de volle 100% op mijzelf toedichten.
Hoe kun je nou een ander vertrouwen als je dat niet eens van jezelf doet? .. damn… poing binnen, dank u en tot ziens! Angst nam het over, regeerde mijn leven en deed mij beslissingen nemen die ik nooit had moeten nemen. Het deed me vasthouden aan oude patronen en krampachtig probeerde ik oude patronen met nieuwe ingrediënten en omstandigheden te vullen om maar geen verandering te hoeven doormaken. Vasthouden aan wat ooit werkte ondanks dat alles wat ooit was inmiddels niet meer zo is, botweg vasthouden.. dat met een forse hoeveelheid angst en je hebt een snelkookpan die gegarandeerd ontploffen gaat.
Ik heb al best wat meegemaakt in mijn leven en ben daar best eerlijk over. Ik vond dat ik altijd de pineut was en dat ik een soort grapje van God was ofzo. Altijd als ik dacht erger kan niet dan kwam er iets dat het erger maakte. En die cyclus zette zich voort. Negativiteit trekt negativiteit aan. Het is echt waar, je gaat er naar leven en daarmee trek je het ongeluk aan. Hoe moeilijk het ook is, hoe zwaar het ook voelt je MOET daar uit. Weg van de angsten, weg van de negativiteit .. Alle clichés komen bij elkaar en ze kloppen. Wie goed doet wie goed ontmoet, denk niet n problemen maar in oplossingen. Hou eerst van jezelf voor dat je van een ander kunt houden. Een hele goede vriend zei nog tegen me “In het vliegtuig zeggen ze ook altijd dat in geval van nood je eerst jezelf moet helpen en dan pas je kinderen met het masker” Maak je nou geen zorgen over dingen die je niet kunt oplossen en accepteer dat ze zo zijn. Des te eerder je dat doet des te eerder je het niet meer als een probleem ziet en je zorgen over dat verdwijnen. En nee je kunt niet alles negeren en doen alsof je neus bloed de hele dag over alle dingen maar geeft je moeite en energie aan dingen waar je wel wat mee kunt. De rest zuigt alleen maar op.
Heel langzaam vind ik weer terug wie ik was en ondanks dat de weg die ik moet wandelen nog lang en pittig is merk ik aan mijzelf dat het werkt. Het oppakken van de scherven die ik gaandeweg heb gemaakt is zwaar en niet alles is meer te repareren maar het gaat beter, het voelt beter.. je doet meer en het voelt goed. Je spreekt weer oprecht en eerlijk en bent bewust van je zwaktes. De angst? Die is nog niet weg maar in plaats van die aan het woord te laten adem ik het weg. Want ik kan me er zorgen over maken maar wat lost dat op? Het is net zo zinloos als je zorgen maken over de mogelijkheid dat er een meteoor op je hoofd kan vallen… wat zijn de kansen en bovendien wat helpt het me om me daar zorgen over te maken?
Waarom deel ik deze intieme dingen met jullie? Als er ook maar 1 iemand is die hier wat in leest en denkt “mwah die Drenth heeft daar een punt” dan is deze hele blogpost al niet meer voor niets geweest! En wie weet spaart het iemand voor een hele hoop ellende.
Als je er wat aan kunt doen, doe het dan.. kun je er niets aan doen.. neem het ter kennisgeving aan en move on!
Luister gewoon naar Stef Bos – de taal van mijn hart
