Muziek als vertaler van gevoel

Ooit wel eens eerder wat over gezegd. Muziek, het bloed in de aderen van het leven. Muziek maakt je vrolijk, pakt je op of kwakt je neer. Verteld je dromen, herhaalt je nachtmerries en draagt je last.

Muziek komt niet altijd hetzelfde bij je aan.. sterker nog het gebeurt maar heel soms dat het je bloed uit je hoofd doet wegzakken.. het klamme zweet je uitbreekt en er even helemaal niets meer is dan alleen dat liedje. Vandaag had ik het weer een keer. Op de radio een nummer van John Legend.. en John Legend vertelde wat ik niet kon verwoorden maar wel zo voel.

Mannen huilen niet, en als ze het doen dan doen ze het stiekem… dan maar geen man…

John Legend – All of me

 

Kortsluiting

In de zon bij de vijver, midden januari maar het voelt niet zo. De zon straalt haar kleine beetje warmte met alles wat ze kan naar ons toe. Het voelt comfortabel.
Ik sta een beetje om me heen te kijken, moe en voldaan na een lange wandeling van ruim een uur.

Een uur alleen met je voetstappen en de dingen om je heen. Nauwelijks genoeg om ook maar iets op een rij te zetten maar voldoende om te erkennen dat je dit vaker moet doen.
Ik kom er niet meer uit, het lijkt alsof mijn hersenen in kortsluiting zijn gegaan. De vonken spatten er van af, ze draaien overuren en gebruiken al mijn energie maar ze lossen niets op.

De hele dag malen, de hele nacht malen. Mix dat met een fors portie schuldgevoel en onzekerheid en je hebt een mooie cocktail die je jaren bezig kan houden. Het is een glijbaan die als je niet snel genoeg weet af te stappen je mee neemt naar de allerdiepste krochten van je geest. Plekken waar het zo donker is dat je zonder licht de uitgang niet meer kunt vinden.

Hou zou het toch komen, de een stapt met het grootste gemak over heel veel heen en de ander maakt zich druk over alles. De een laat de wereld vallen, de ander probeert haar te dragen. 1 maal raden wie het meeste succes heeft uiteindelijk..
Hoe de fuck kun je nou jezelf gek maken over dingen waar je eigenlijk niets meer aan kunt doen!? Waarom blijft dat je achtervolgen? Ik denk echt dat het is om dat je er nog niet klaar mee bent. Hoe zwaar je ook probeert jezelf dat wijs te maken.

“aan de dood ontsnapt” kwam er dit weekend bij, niet voor mijzelf maar wel angstig dichtbij en we zijn er nog niet.

Leed is relatief, voor de een is dat er misschien langer doorgewerkt moet worden, de ander kan even geen nieuwe auto meer kopen en weer een ander krijgt te horen dat ze nog maar een paar maanden te leven hebben. Leed in veel gradaties en voor de persoon die het meemaakt hoogstwaarschijnlijk allemaal net zo erg, relatief..

Kortsluiting dus, hoe repareer je dit. Wie is in staat om het probleem te vinden en de kortsluiting te verwijderen. Schade opnemen en opnieuw opbouwen. Ik ben er inmiddels redelijk zeker van dit de meeste mensen dit niet alleen kunnen en varen op hulp, vrienden, ouders, relaties.. In willekeurige volgorde… Het is tijd want de vonken beginnen onherstelbare schade aan te richten.

Adem in… En uit…

image

2013 Ja wat moet je daar nou van zeggen?

Altijd een beetje obligaat een “jaar overzicht” lijkt het. Als je mensen een beetje kent en volgt weet je vaak vanzelf wel hoe iemands jaar er uit heeft gezien. Maar weten we dat eigenlijk wel? Ik denk het niet, we weten hoe iemands sociale media leven er uit heeft gezien en dat was vast grotendeels tof 🙂 en gelukkig hebben we de foto’s nog.. maar hoe het leven echt was? We hebben geen idee.

Mijn 2013? Ja dat was een bewogen jaar mag ik wel zeggen. Een jaar waarin ik vaak op randjes heb gestaan. Randjes die gelukkig meestal niet maar soms wel overtreden werden. Zo takelde mijn moeder verder af en heb ik zeker 3 keer een rit naar het verpleeghuis gemaakt denkende dat het de laatste zou zijn… niets is minder waar. Ze is alive and kicking althans soort van. Ze beweegt niet echt meer.

2013 is ook het jaar van duidelijkheid. Zo zijn er veel dingen in mijn leven gezegd en tegen mij gezegd. Ben ik uitgemaakt voor veel en heb ik uitgemaakt voor veel… en dit alles heeft uiteindelijk meer begrip en helderheid op kunnen leveren. Ik zie 2013 ook als het jaar waarin ik voor het eerst moest gaan leren zaken te laten gaan. Niet alles proberen vast te houden, te controleren of wat ook. Accepteren dat ik niet alles kan doen en accepteren dat ik niet heb kunnen zorgen voor wat ik had willen zorgen.

2013, ik had gehoopt op iets meer oplossingen. Een wat minder complex jaar, het heeft niet zo mogen zijn. We reizen wekelijks het jaar door en leven gedeeltes uit tassen en halve kasten. Ook had ik gehoopt dat zakelijk het jaar nog wat meer zou aantrekken. Begrijp me heel goed ik heb zelf niet veel te klagen. Heb een bijzonder leuke opdracht bij, wat mij betreft, 1 van de interessantste omroepen van Hilversum en mag daar een mooie tijd mijn kunsten vertonen. Nee ik bedoel gewoon de rest van de markt. Veel bezuinigingen om ons heen en collega’s van weleer verdwijnen stukje bij beetje. Een echte kaalslag in onze wereld. Nodig misschien maar daarom niet minder pijnlijk.

2013 is ook het jaar geworden waarin ik meer en persoonlijker ben gaan schrijven. Minder twitteren en anders gebruik maken van de sociale media. Alle meldingen op de mobiele apparatuur standaard uit en wederom de baas worden over mijn leven en me niet laten leiden door de sociale media. Ik maak uit wanneer ik reageer en niet de vrager! Het grote twijfel jaar.. ga ik iets doen met mijn blogs of niet? Ik trek die twijfel gewoon mee 2014 in ok?

Ja al met al was 2013 best een kut jaar maar gek genoeg ook een goed jaar. Juist om de eerder genoemde dingen. Gewoon omdat er naast het gedoe en gezeur en verplichtingen ook veel meer helderheid is gekomen. De waarschuwingen van mijn moeder’s gezondheid hebben me doen inzien dat het tijd is voor haar. Tijd om te gaan en daar bereiden we ons op voor of beter gezegd .. ik ben er klaar voor.

Het allerbelangrijkste uit 2013 is misschien wel dat ik gestopt ben met roken. Inmiddels al een kleine 3 maanden rookvrij. Godzijdank is Erika mee gestopt en zijn we samen op weg weer wat gezonder en bewuster te leven. De energie die je daar van krijgt is sterk. Squashen met mijn maatje elke week. Bezweet en pijnlijk op vele plekken thuiskomen is te gek .. zouden we meer moeten doen

Nog heel even en dan luiden we een nieuw jaar in. 2014, nooit gedacht dat ik dat op deze manier in zou gaan. Had mijn moment nu vroeger toch echt wel anders ingeschat. Aanpassen en doelen verleggen, niet zeiken en doorgaan. Ik neem een hele hoop van mijn doelen uit 2012/2013 mee naar 2014 en daarmee ben ik klimaat neutraal bezig omdat ik geen nieuwe voornemens heb 😉 De enige persoonlijke wens die ik heb is dat ik de kans krijg even rust te nemen. Al is het maar een dag.. een dag helemaal niets op een inspirerende plek. Geen telefoon, geen verbinding met alles wat je kent.. alleen ik en mijn omgeving. Zou toch te regelen moeten zijn?

Ik wens jullie, trouwe lezers van mijn blogs, een ontzettend mooi 2o14 toe en hoop oprecht dat jullie in staat zijn je doelen te verwezenlijken of in ieder geval dichter bij je doelen te komen dan ooit tevoren. Ik dank jullie voor jullie reacties, het meeleven met mijn eenvoudige leventje, de harten onder de riem wat betreft mijn moeder en gewoon jullie aandacht! Het maakt dat donker niet alleen maar donker is … heel veel dank!

Op naar 2014!!!! Fijne jaarwisseling

Een aantal foto’s van het afgelopen jaar welke van grote invloed zijn geweest.

Alzheimer, in gedicht vorm..

Featured

Op Facebook kreeg ik een Engelstalig gedicht onder ogen (dank je Miranda), ik vond het prachtig en besloot er vanavond een vrije vertaling van te maken.

Of het gelukt is laat ik aan jullie over…

Alzheimer

Vraag me niet te herinneren
test niet telkens weer mijn verstand
Laat me gaan en weten dat je er bent
Kus me op de wang en pak mijn hand

Mijn verwarring is groter dan je denkt
Verdrietig, ziek en verloren in elk moment
Dat ik jou nodig heb dat weet ik wel
Mij vasthoud en laat voelen dat je er bent

Verlies alsjeblieft niet je geduld met mij
schreeuw en huil niet als ik raar reageer
Ik kan het echt niet helpen hoe ik ben
Ik kan niet anders, hoe hard ik ook probeer

Vergeet nooit dat ik je nodig heb
het mooiste van mij, al lang vergaan
Ik smeek je, hou me vast en van mij
tot dat ik voorgoed ben weggegaan…

Menno Drenth (vrije vertaling van gedicht “Alzheimer’s Request” Owen Darnell)

 

Kerst 2013, iets met een lach!

De dagen voor kerst waren niet leuk. Het ging heel slecht met mijn moeder na meerdere keren uitval. Het zou een beroerte kunnen zijn, tia of epileptische aanval het is niet te zeggen. Ik weet wel dat ze er wederom heel slecht bij lag.

Als je wil kun je mijn blog daarover hier lezen >>KLIK<<

Ik ging dan ook met het lood in mijn schoenen 1e kerstdag ‘s Ochtends naar het verpleeghuis. Echt geen idee wat er aan te treffen. Zou ze apathisch liggen zoals de afgelopen dagen? Of zou het koninginnetje weer in haar stoel zitten?

Het was bizar, ze was bij en alert. Ze dronk weer en wilde ook weer eten maar bovenal was ze “er” Ik kon tegen haar praten en kreeg bij tij en wijlen meer reactie terug dan ik in weken heb gehad. Alsof er iets verschoven is in haar hersenen. Iets is even vrijgekomen waardoor ze iets helderder is.. geen idee maar wat ik wel weet is dat ik op 1e kerstdag 1 van de mooiste cadeaus ooit kreeg.

Een dikke vette oprechte lach van mijn moeder… op foto! Omdat jullie allemaal zo meeleven wilde ik jullie dit niet onthouden! Ik poste gisteren even snel een foto op FaceBook en het was bizar hoeveel reactie die kreeg! Dank jullie!

Een kerst om niet snel meer te vergeten.