Zowel gisteren als vandaag weer eens leuke gesprekken gehad. De gesprekken gingen in meerdere mate over de social media. “Jij bent er ook niet veel meer” vroeg ik.. Reden was hetzelfde als bij mij, soms heb je er gewoon even genoeg van. Je begint een dergelijk avontuur eb vergaart een hoop informatie. Raakt verslaafd en kikt af. Na een tijdje ga je patronen zien en realiseer je dat het niet altijd even boeiend is wat je leest. Geen waarde oordeel over wat anderen zeggen maar gewoon een constatering.

Van actieve participant naar een soort antroposofische blik op “het gebeuren”. Minder inmengen meer kijken. Dan pas zie je dat evolueren nodig is, althans voor mij. Ik trek het niet om de hele dag in de lokale kroeg te hangen en elke dag dezelfde verhalen te horen. Om het even of ze waar zijn of niet soms heb je gewoon ander gezelschap nodig. In een kroeg ga je dan gewoon naar huis of een andere kroeg (afhankelijk van de persoon) en op de social media gaat dat eigenlijk niet anders.

Nadeel van de social media is dat je soms met liefde mensen “ontvriend” wat vergelijkbaar is met ander gezelschap zoeken op een feestje bij vreemden. Simpelweg omdat het gezelschap waar je mee bent je niet meer inspireert of gewoon niet leuk meer is. Dat valt velen altijd zwaar lijkt wel en dan met name de mensen waarvan je denkt.. “wil ik daar nog wel een avond kroeg mee vullen” juist zij trekken extra zwaar aan het “ontvrienden”.

Vandaag wederom dus een gesprek over dit onderwerp, ja ik worstel met de sociale media, en daar kwam de vergelijking van een dorp of dorpsplein naar voren. Je kent ze wel de pleinen in een kleiner dorp. Meerdere type mensen te vinden in allerlei (sociale) klassen. Je ziet de mensen die de hele dag op een bankje op het plein zitten en de dag kunnen vullen met een praatje over het weer of over de buurman of waar “die dat allemaal van kan betalen (note: Neckerman)” Prima, lekker doen en geniet er van.

Dan heb je de mensen die met regelmaat langskomen, een praatje maken met de mensen op het bankje maar ook naar de lokale kruidenier en of winkel gaan en daar wat bijkletsen. Ze nemen de tijd die ze hebben en vullen die met gesprekken etc. Daarna gaan ze weer weg naar hun eigen huisjes, leventjes en waarheden terwijl ze alle gesprekken, inzichten en voorspellingen over het weer (en waar betalen ze het van) meenemen.

De “accidental toerist” is er ook nog. Het zijn hen die toevallig op het plein uitkomen en even de sfeer van het plein proeven. Beetje mee kletsen en lachen en daarna weer door, misschien blijven sommige hangen en is er extra ruimte nodig op het bankje maar de meesten gaan door.

Dan ik, de inwoner die zich niet overal meer thuis voelt. Niet alle gesprekken meer wil volgen en allang weet “waar ze het van doen” of het eigenlijk niet zoveel kan boeien. Er zijn ook mensen die ik wel leuk vind in mijn “dorp” maar als ik die wil bezoeken moet ik vaak ook met de mensen die ik niet zo leuk of interessant meer vind communiceren. Niets terugzeggen is a-sociaal en dat zit niet in mijn genen. Steeds vaker besluit ik dan ook maar niet het plein op te gaan en wat anders te gaan doen. Gewoon om de confrontatie te voorkomen zeg maar 😉

Ja worstelen met het dorp dat social media heet.. terwijl ik er een aantal hele bijzondere mensen heb mogen ontmoeten de afgelopen jaren. Wellicht is verhuizen een optie 🙂

Einde “braindump”