Vandaag 2 jaar geleden zat ik op een hele andere plek. Het was (met een aantal andere dagen) een dag uit mijn leven die ik niet snel zal toppen.

Via Twitter had ik me ingeschreven op de mogelijkheid aanwezig te zijn bij de lancering van een Space Shuttle. Geen idee dat ik ook kans maakte op deze unieke gelegenheid was ik het min of meer al vergeten. En toen kwam die mail… ook ik was geselecteerd voor het bijwonen van dit unieke evenement.

Het kwam (zoals zoveel dingen) op een lastig moment. Het bijwonen van het event was geregeld, de reis en verblijf kosten niet. Gelukkig hebben we het toen bij elkaar kunnen sprokkelen en ben ik zo low budget als mogelijk gaan boeken. Een aantal dagen Florida op een ruim uur rijden van Cape Canavaral. Thuis basis van het Kennedy Space Center. Ik vond (via twitter) een reisgenoot voor de heenreis. Arvid en ik hadden het geluk dit samen te mogen delen. In Florida troffen we ook nog Laetia Herinckx waar we de rest van de mooie tijd mee hebben doorgebracht!

De tijd in Florida voorafgaande aan de lancering was mooi, spannend want je weet maar nooit met die lanceringen. Het gaat vaker niet door dan wel omdat er ergens een scheet boven de lanceerbasis hangt, iemand schroefje 9 in plaats van 10 heeft gebruikt of de chef “druk op de lanceerknop” heeft de dunnerietes.

Een dag voor de lancering mochten we al op het Space center komen, we werden ontvangen op de basis nadat Arvid en ik een bijzondere ervaring hadden bij de Security (dat is engels voor beveiliging). De pasjes klopte niet, de acreditatie klopte niet en mijn gezicht geloof ik ook niet (what else is new!)

Het was een onwaarschijnlijk uit te leggen moment waarop we op steenworp afstand stonden van de Shuttle (Atlantis) welke uit zijn beschermlaag kwam aan de lanceertoren. Er zijn weinig mensen zo dichtbij geweest… en ja ik ben rete trots dat ik daar 1 van was.

Op de dag van de lancering nog steeds de spanning. Een tent vol met andere idioten die net zo gelukkig waren als wij die dag. Interview voor CNN heb ik gedaan, Arvid voor god weet welke andere stations. Laptop op tafel, twitter open camera in de hand. Mooie entertainment van astronauten die wat vertelden over het leven als astronaut (zou op zich gek zijn als ze over hun leven als vader of moeder begonnen waren) maar iedereen keek uit naar dat ene moment.. dat moment dat de Launch “a go” was.

T minus 9 verteld de klok.. een standaard moment van stoppen. Laatste checks, dubbel checks, tripple checks…

Wacht…

wacht…

YES het is een GO. Het is uniek dat een lancering doorgaat op het geplande moment en bij ons gebeurde het….

Vanaf kleine jongen droomde ik al van dat fantastische apparaat dat de space shuttle heette. De eerste heb ik zien gaan op TV. Ik heb ze zien gaan en komen, crashen en verbranden en nu stond ik daar zelf.

Voor me het water, links van me de “countdown clock” een warme middag in Florida met flinke luchtvochtigheid. Een droom die uitkwam.

5, 4, 3, 2 en daarna…

Het gebrul van de motoren .. de grond trilt en op minder dan 3 kilometer van mij vandaan, op de plek waar Presidenten hebben gestaan, op de plek waar generaties journalisten hebben gestaan sta ik nu.

Het lanceren van de space shuttle… noem me gek maar ik stond daar en was ontroerd. Zo lang een vurige wens waarvan ik nooit had gedacht dat deze uit zou komen. Ik dacht aan mijn vader en hoe verschrikkelijk trots hij niet geweest zou zijn dat zijn zoon dat mocht zien en meemaken. Voelen, ervaren, ruiken..

2 jaar geleden was ik een paar minuten van die speciale dag op een plek waar ik het allerliefste wilde zijn, Een dag die ik nooit meer vergeet!

Ps, voor hen die het leuk vinden de blogs van 2 jaar geleden te lezen die kunnen hier terecht KLIKKKKKKKK