Ik heb jaren geleden met mijn moeder afgesproken dat ik gemachtigde op haar rekening zou worden. Mijn vader was net overleden en uiteindelijk was ze maar alleen. Ze vond het een fijn idee als ik in staat was haar te helpen bij financiële dingetjes zoals overmaken etc. Ze moet een vooruitziende blik hebben gehad want een aantal jaren later had de Alzheimer bezit van haar genomen en waren we al snel op een punt dat er gekeken moest worden naar of ze nog wel in staat was om beslissingen te nemen.
Gemachtigde dus… Ergens in 2010 was het evident dat mijn moeder niet meer in staat was beslissingen te nemen en daar de gevolgen van te overzien. Ik heb toen een volmacht gekregen over haar zodat ik mag spreken en handelen namens haar. Fijn voor mij want dan kan ik alle uitwassen die opgebouwd zijn in de jaren met ranzige tele-marketeers oplossen en waar nodig beëindigen. Het nadeel, als je dat een nadeel mag noemen, is dat ik natuurlijk ook verantwoordelijk ben voor de cash. Ik moet dus jaarlijks een verantwoording afleggen aan de rechtbank. In die verantwoording doe ik verslag van de kosten en de baten etc zodat de rechtbank er oog op kan houden dat een en ander eerlijk verloopt. Nou moet ik met die verantwoordingen jaaroverzichten mee sturen… en daar liep het even mis…
Tijdens het zoeken naar de jaaroverzichten viel het me al op dat ik sowieso geen post meer kreeg van de bank. Nou kan het zijn dat, in deze tijd waarin we met zijn allen massaal de bankwinkel uitgejaagd worden om toch maar in vredesnaam zoveel mogelijk via het “Internet” te doen, deze alleen digitaal te verkrijgen zijn. Een zoektocht over en door de digitale archieven levert me niets op. Elke keer als ik een overzicht wil opvragen digitaal krijg ik slechts die van mij zelf te zien (ING bank, rekeningen allemaal gekoppeld) en daar zit de rechter niet op te wachten naar ik aanneem. Goede raad is duur dus ik besluit de telefoon te hand te nemen en voor het luttele bedrag van 10 cent per minuut te luisteren naar 100 miljoen miljard mogelijkheden om advies, leningen, storneringen en hypotheken te verkrijgen.
Na vele minuten geduld lukt het me iemand aan de telefoon te krijgen en ik doe mijn verhaal. Aan de andere kant is de man druk bezig met het kloppen op het toetsenbord. Hij weet me te vertellen dat het adres waar de overzichten naar toe gaan het oude adres van mijn moeder is. Ik vertel hem dat ze daar al een kleine 4 jaar niet meer woont en de man geeft aan dat inderdaad de post retour kwam en derhalve is stop gezet. Op de vraag of ik het adres kon aanpassen kreeg ik helaas nee te horen. Ik was wel gemachtigd op de rekening maar had geen volmacht op de rekening. De volmacht is wat je nodig hebt om persoonsgegevens te wijzigen. Mijn eerste vraag, na een diepe zucht, was “hoe regel ik dat?” De man aan de andere kant geeft aan dat dit soort zaken nou net wel weer via het bank kantoor moeten. dat heeft te maken met identiteitsbewijzen etc. Zijn verhaal klinkt heel redelijk en ik vraag hem de procedure. Ik kon er heen en dan zouden ze het zo kunnen regelen. De papieren mee van de rechtbank en het verhaal doen was volgens hem de manier. Het zou allemaal snel kunnen…..
Vandaag was het zo ver, ik had met veel pijn en moeite tijd kunnen maken om naar een kantoor, waar er inmiddels niet veel meer van zijn, af te reizen. Gewapend met volmachten, identiteitsbewijzen en een hoofd met vragen. Eenmaal aangekomen doe ik mijn verhaal en het antwoord… “We faxen het naar het hoofdkantoor en dan lossen ze het op…” Op mijn zwaar geïrriteerde vraag of ik dat niet zelf had kunnen doen vanaf kantoor of huis kreeg ik het veelzeggende antwoord… “ja”
Gloeiende gloeiende… dan wel dan niet dan wel dan niet .. knettergek van die banken.. Willen jullie alsjeblieft een keuze maken? Of verjaag ons uit de bankwinkel (verschrikkelijk woord ook “Bankwinkel”) of laat ons toe.. Nu zit alles er tussen en weet niemand inclusief jullie eigen personeel aan de telefoon niet meer waar je wat moet doen. Mijn en ik denk die van veel andere dank zal enorm zijn.
Het arme meisje achter de balie accepteerde mijn excuses die ik uiteraard maakte na mijn betoog over wat handig is en niet. Ze begreep dat ik het vervelend vond… gelukkig 😛
Ik was voor nog een reden in dat mooie centrum van Hilversum. De afgelopen jaren is mijn moeder ernstig in verval geraakt. Van een “gezonde” stevige moeder naar een scharminkel van een dikke 40 kilo. Vel over been is tegenwoordig. Het vervelendste is dat ze geen kleding meer heeft omdat ze zo klein is geworden. Er moest dus kleding bijkomen.
Ze zit de hele dag en ligt de rest dus de kleding keuze is al beperkter. Dan vind ze het vreselijk om iets over haar hoofd getrokken te krijgen EN ze heeft het snel koud… uh-huh… ga er maar aan staan. Omdat ze zit kan ze niet echt meer een pantalon aan. Joggingbroeken dan maar? Ik maak er wel een gabbertje van…
Daar sta je dan als kerel van bijna 2 meter te snuffelen op de dames afdeling van een kledingwinkel. Vestjes, truitjes, broeken, hempjes ja zelf het ondergoed kwam voorbij. Het mooie en trieste is dat je gewoon merkt dat het mensen opvalt. Gelukkig zijn er ook een hoop die net als ik “leven en laten leven” als motto hebben en denken “whatever turns you on..” .. .. eeuuhh ho wacht even dat bedoel ik anders.. nou ja fok it.
De maat, medium naar large was de opdracht… maar eeuuhh waarom is er geen gereguleerde maatgeving? Crisis dan weer in M dan weer in 38 dan weer in ms KNETTERGEK! Elke winkel weer vragen “eeuuhh mevrouw, medium tot large aan welke maat moet ik dan hier denken?” en elke winkel keken ze me och een beetje meewarig aan. Wederom.. boeien! Ik heb een aantal broeken kunnen scoren die lekker zitten. Warm en losjes zodat ze geen beknelling krijgt tijdens de lange dagen zitten. Een truitje en een vestje en een half miljoen sokken.
Ik ben er nog lang niet maar ik wilde eerst maar eens proberen wat dit deed en of de maten wel goed waren. Morgen weet ik meer als ze het geprobeerd hebben bij haar. Ik heb de bonnetje maar bewaart…. bij het officiële “Bewindvoerder” stuk.
Ja dat alzheimer … je kunt er maar druk mee zijn!
