Voorbereiden

Voorbereiden, je ergens klaar voor maken dat het gaat gebeuren. Op veel dingen kun je je voorbereiden maar ook een flink aantal dingen niet. Die dingen overkomen je waar je bij staat en soms zijn ze zo heftig dat je even niet meer weet wat te doen. Het gekke is dat wat je ook doet om alles te regelen je altijd onvoorbereid blijkt te zijn als dat onverwachte gebeurt.

Mag graag refereren naar mijn moeder met Alzheimer. Zij is een mooi voorbeeld van hoe het leven soms loopt en dat, ja het is lullig maar waar, het leven gewoon niet altijd eerlijk is. Mijn moeder weet je, redelijk jong weduwe, en pakt toch op en door. Gaat vaker weg en leert weer genieten van het leven zonder haar steun en toeverlaat die ze gedurende heel veel jaren haar man heeft genoemd. En pats voor je het weet gaan er wat cellen in je hersenen anders functioneren en heb je in mum van tijd in ene een dodelijke ziekte. Hoe kun je daar nou op voorbereiden?

Zag een man bij Hello Goodbye vertellen over zijn vader van 65 die diagnose Alzheimer had gehad. De jongen vertelde over de aftakeling van zijn vader met rode ogen. Ik voelde diep en intens met hem mee omdat ik weet dat de aftakeling waar hij over praat nog helemaal niets is. Dat met een beetje pech zijn vader heel oud gaat worden en nog 10 jaar door leeft. Dat hij, net als ik, ooit in het oor van zijn vader zal fluisteren dat we het niet erg vinden als je ‘s morgens niet meer wakker gaat worden… dat weet die jongen allemaal nog niet…,

Als je gaat voorbereiden op alles wat zou kunnen gebeuren heb je geen leven meer. Dan ben je de godganse dag bezig met wat “kan” gebeuren. Niet doen dus! Gewoon doen wat moet en genieten van wat mag! Rekening houden met sommige dingen en de rest maar over je heen laten komen.

Weet uit ervaring dat je soms zo in het nauw gedreven kan worden door onverwachte omstandigheden dat je echt niet meer weet hoe je er uit komt. Het is dat moment dat je denkt niet lager te kunnen zakken dat er altijd wel iets gebeurt waardoor je toch nog lager kan zakken. Het is pas als je dat hebt gehad dat je kan gaan werken aan herstel. Rock bottom .. en dan weer omhoog. Laat je helpen door mensen die je vertrouwd en weet je.. dan komt het goed.

Wat ik mooi vond te ontdekken is dat vanuit de meest wazige hoekjes van het leven in ene dingen gebeuren die je nooit had kunnen voorzien. Die zijn soms heel naar maar meestal heel goed! Mensen waarvan je het niet verwacht staan onder, naast, voor, achter en boven je en mensen van wie je het wel verwacht krijg je geen gehoor. Het helpt wel te “swifferen” door het vriendenlijstje dat in het echte leven bijgehouden wordt.

Voorbereiden, doe het als je op vakantie gaat of als je gaat schilderen maar wat betreft het leven zou ik er niet te veel waarde aan hechten. Het komt toch zoals het komt! Zorg er voor dat je houvast weet te vinden bij je zelf, dan komt het allemaal wel goed. Tot voor een maand of wat geleden was alles wat ik zag grijs en grauw. Inmiddels zien jullie samen met mij weer heel veel zonnetjes voorbij komen 😉 #guiltypleasure

SONY DSC

 

De zon!

Ik mag wel zeggen dat ik een verslaving heb. Een onschuldige maar heftige verslaving. Het heeft er meer dan 1 keer voor zorg gedragen dat ik te laat aan kwam voor het eten of een afspraak op het werk. Mijn verslaving is de zon en dan met  name wat de zon doet.

Ik heb geen idee waar het vandaan komt maar ik kijk altijd omhoog. Op een regenachtige dag kijk ik naar de grijze wolken en probeer tussen de verschillende tinten grijs een sprankje hoop te vinden in de vorm van licht. Dat licht staat voor de zon en die geeft ons zoveel. De zon geeft ons kleur, warmte, licht en hoop. De zon maakt mij vrolijk en geeft mij energie.

Mijn ma was ook gek op luchten. Eindeloze luchten met wolken kon ze van genieten. Samen gingen we vaak op pad. Ze vond het leuk om te rijden en mensen van mijn leeftijd kennen dat wellicht wel. De ouders die op Zondag een stukje gingen rijden. Zo ook wij. Vaak was dat langs boerengehuchten die niemand kende maar wel immense uitzichten boden. Denk dat bij haar een gedeelte van mijn soms ziekelijke zon en luchten aanbidding vandaan komt.

Vandaag was bij uitstek een dag om te genieten. De zon was sterker dan ooit rond deze tijd. Vorig jaar lag er sneeuw en nu zaten we en masse aan het water, de BBQ of in de tuin balkon of terras. Ik denk dat de aantal keren dat ik op FaceBook keek de hoeveelheid zon foto’s verviervoudigde.

De zon dus.. vandaag veel gevoeld die mooie warme zon. In een tijd dat ik die zon heel hard nodig heb voor energie en licht schijnt hij optimaal. Toch nog iets goed gedaan blijkbaar in een vorig leven.

Onderweg naar waar mijn eten stond vandaag reed ik de ondergaande zon tegemoet. Het was een kwart over 5 in de middag denk ik. Mijn kleine wereld bevind zich rond Hilversum en Loosdrecht en dat betekend water in de buurt. Zorgvuldig navigeer ik min auto naar een plekje dat voor mij veel betekenis heeft. Ik kom er al mijn hele leven en heb hier gestaan met mijn opa, vader, moeder en de liefdes van mijn leven. Het is een bijzonder plekje…

Ik stop hier omdat ik weet dat de zon hier het water gaat raken uiteindelijk. Half 6 sta ik klaar op mijn plekje…

Links van mij op een meter of 100 van mij vandaan zit een grot gezin met volledige picknick uitrusting vreselijk te genieten van de dag. Achter mij is het gezellig in de tuin van de gelukkige die aan deze dijk kunnen en mogen wonen. Voor me strekt de plas zich voor me uit. Het is bijna windstil waardoor het water zich vormt als een oude huid. In de verte foerageren de vogels langs de kanten en de ganzen kruipen aan de andere kan van de plas bij elkaar.

In de verte zie ik de kerktoren en daarnaast de molen. Het is nagenoeg stil om me heen. De warme zon zakt langzaam naar onderen en met intervallen van een paar minuten maak ik een foto. Een ander standpunt, hoog, laag of gek perspectief. Het maakt me niet uit zolang de zon er maar op staat. En net als altijd raak ik weer volledig in de ban van dat laatste moment. Het gouden uurtje zoals filmmakers en mensen die fotograferen het ook wel noemen. Het moment dat de zon van “gewoon schijnen” over gaat in “bijzonder schijnen” Van wit geel naar zon geel en van zon geel naar licht oranje om vervolgens via goud naar donker rood te gaan en te verdwijnen.

Ik heb werkelijk honderden zonsondergangen gezien en ze vervelen nooit. Niet op het land, niet op zee en niet over het binnenwater. Ik krijg er telkens weer een brok van in mijn keel. Die maffe zon die er voor zorgt dat alles groeit en bloeit. Waar je ziek van wordt als je er te lang in zit en waar je ziek van wordt als je er te lang zonder zit. Als we met onze aarde een fractie van een procent dichterbij of verder weg zouden staan bij de zon zouden we niet eens bestaan. De zon die mij en vele met mij zoveel plezier brengt.

Zeg…

Hoi Ma alles ok? Ja ik dacht laat ik maar weer eens schrijven dat is inmiddels al zo lang geleden. Praten lukt eigenlijk zelden nog maar samen he. Ja druk joh.. Werk en de kinderen en ja gewoon de dagelijkse beslommeringen je weet wel hoe dat gaat.

Nou ik je toch spreek he, hoe gaat “dat” eigenlijk? Ik ben inmiddels ruim de 40 voorbij en dan lijkt het alsof je vaker even stopt om naast je en achter je te kijken. Vandaar mijn vraag want ik zeg net nog “je weet hoe dat gaat” tegen je. Vertel mij eens hoe “dat” ging bij jou eigenlijk? Want ik heb vaak het idee dat je “dat” allemaal met 2 vingers in de neus deed. Alsof je er nooit moeite voor hoefde te doen.

Hoe deed je dat? Ok ja ik weet dat pa er ook wel eens was maar uiteindelijk maar heel zelden. En dan nog vaak in de avond en wat later. Ja lol irritant is dat he als ze zich er mee gaan bemoeien omdat ze ook een keer thuis zijn.. Ja dat herken ik wel.
Maar hoe dan? Als ik uit school kwam was je daar. Als ik de koelkast open deed stond er altijd wat in en mijn bed en kleren waren altijd op tijd schoon en   gewassen in de kast beschikbaar. Dan had je ook nog tijd om wat met me te doen.. En ik wil graag je geheim..

Ik weet niet wanneer je de kans krijgt de brief te lezen maar als je ooit die kans nog eens krijgt zou ik het fijn vinden als je me kan antwoorden. Hoef echt geen lange uitleg hoor. Gewoon een kattebelletje is prima.

Nou tot dat ik van je hoor rommel ik nog wel even door!

Mis je enorm nadat je bent verhuist naar die andere wereld en hoop stiekem dat je heel af en toe nog eens aan mij en de jongens denkt. Weet dat wij veel aan jou denken en we je missen.

Dikke kus.. En vette knuffel.. Ook van de kinderen XxxxxX

Oh en je kleindochter is 12 geworden… Heb maar wat uit jouw naam gegeven.. Hoop dat je dat ok vind x

image

Menno

Verwarring

sunsets

Ik ben in verwarring… dat gebeurt iedereen wel eens en nu dus mij. Ik ben in verwarring met best wel veel dingen. Ben gestopt met roken al weer even geleden en ik ben in verwarring omdat ik deze keer mijzelf niet heb laten verleiden om weer te beginnen zoals alle andere keren.

Ik ben in verwarring omdat ik niet zo goed weet wat er nu gaat komen. Niet zo goed weet wat sommige van mij verwachten dat ik doe en waardoor ik dus in verwarring raak. Maak me normaal niet zo druk over wat anderen vinden maar in dit geval is het juist heel erg belangrijk wat die anderen daar van vinden. De tekenen zijn in mijn ogen karig en vaag en laten verwarring achter.

Ik ben in verwarring omdat ik steeds vaker met tegenzin naar mijn moeder ga. Dat heb ik nooit gehad.. ik ging altijd met een soort van plezier en energie voor 10. Nu niet.. misschien wel omdat het dragen van haar lot op feitelijk alleen mijn schouders gewoon te veel aan het worden is? Het is onmogelijk uit te leggen wat het met je omgeving doet deze ziekte. Zo ver heen is ze.. zo hulpeloos en niemand die het begrijpt. Ik wel, ik ben met haar meegereisd tot de halte waar ik uit moest stappen omdat verder meereizen niet meer mogelijk was. Vanaf dat punt heb ik haar uitgezwaaid en sta ik nog steeds te zwaaien..

Ik ben in verwarring omdat ik soms niet weet wat ik aan moet met de sociale media. Als ik dan mensen lees die elke dag een FaceBook gebruiken als maatje om tegen te praten dan doet me dat iets. Doe ik dat ook? Nee geloof het niet maar vind het niet erg als iemand me er op wijst. Het voelt een beetje .. ja triest is denk ik het mooiste woord als ik dat zie. Aan het einde van de dag je dag opsommen op FB of welke sociale media dan ook omdat er niemand naast je zit. Is dat triest? Nee want het is menselijk dat je de dag wilt delen met iemand.. alleen is die iemand in de vorm van een FaceBook dan wel de juiste weg? Helpt een like of een bevestiging je beter slapen? Voor mij persoonlijk is het niet de weg en gelukkig is dat voor iedereen verschillend want anders zaten we allemaal de hele dag allemaal hetzelfde te doen 😉

Verwarring alom dus maar gelukkig  schept dat ook ruimte om dingen te doen. Ergens over na te denken en beslissingen te nemen. Mijn moeder, .. ik heb besloten dat ik het mijn plicht vind naar haar toe te gaan en als ik het een keertje dan wat minder vind dat is dan jammer. Ze heeft ook zo veel voor mij gedaan en buiten dat.. als ik het niet doe wie doet het dan?

Wat ik moet doen om te weten wat er gaat komen? Geen idee en daarom doe ik maar wat. De Engelsen hebben daar de mooie uitspraak voor “i’m winging it” wat zoveel betekend als “ik probeer ook maar wat” en meer is het niet. Ik probeer ook maar wat en soms gaat dat goed en vaak gaat dat grandioos fout..

Verwarring… niet in de laatste plaats of ik wel op “publish” zou drukken

Of ik wel moet delen wat me bezig houd

Of ik niet te open ben…

Verwarring..  moet je voorstellen hoe een mens met beginnend Alzheimer zich moet voelen…

 

En dan?

wpid-CameraZOOM-20130603220200660.jpg

Wat ik me wel eens afvraag is of ik de enige ben. Ben ik de enige die dingen ervaart zoals ik ze ervaar? Neem nou gewoon het leven op zich. Je wordt geboren en er ligt een bepaald pad voor je klaar. Sommige noemen het “Lot” en anderen “karma” of gewoon leven.

Zou je dat kunnen beïnvloeden? Ja ten dele wel daar ben ik inmiddels wel van overtuigd. Door een positieve houding is de kans dat je positieve zaken aantrekt vele malen groter dan als je je als een hobbezak door het leven gaat. Negatief gedragen trekt vaak ook negativiteit aan. Beïnvloedbaar of  maakbaar zoals vele het graag noemen. Wat niet te beïnvloeden is zijn dingen die gewoon gebeuren. De categorie “shit, happens!”

Shit happens dus.. Herkenbaar? Voor mij wel en ik ga dat vanzelfsprekend niet allemaal delen maar geloof mij als ik zeg dat ik op mijn 42ste . ja ja de god is 42.. zucht.. aanzienlijk veel heb meegemaakt. En al die dingen of een groot gedeelte daarvan waren zaken die ik niet kon beïnvloeden maar wel een intense invloed hadden en hebben op mijn leven en het verloop daar van.

Er achter komen op mijn leeftijd dat je eigenlijk weer helemaal opnieuw mag beginnen is aan de ene kant een bevrijding en aan de andere kant een bevestiging van een falen. What the fuck happend.. wanneer dan? Waarom dan? Hoezo dan? Zinloze vragen die je aan jezelf stelt want al zou je ze kunnen beantwoorden dan verandert dat nog helemaal niets aan wat er gebeurt is… zinloos dus. Neemt niet weg dat je de moed dan wel eens in de schoenen kan zakken,.. althans wel in die van mij.

Is het Karma? Dan heb ik het wel heel slecht gedaan in een vorig leven geloof ik.. Of is het gewoon botte pech en draait het universum van pech tijdelijk even om jou heen? Het maakt uiteindelijk ook allemaal zo weinig uit.. het is wat het is en je kunt alleen maar proberen je stinkende best te doen er beter uit te komen. De rest is geschiedenis zeggen ze dan wel.

En dan? Was de titel.. Geen idee, gewoon doen en aanpassen. Mijn zakelijke collega en ik spreken regelmatig over de PDCA cirkel De P van Plannen.. de D van Do of Doen, de C van Controleren en indien nodig de A van Adapt of Aanpassen en dan weer vanaf het begin.. . Als je dat als je motto kunt aanhouden dan zal het vast wel lukken. En zo niet dan..

Als het niet gaat zoals het moet dan moet het maar zoals het gaat!

Stay positive!

Kan wel wat “wind” gebruiken trouwens!