Bizar zeg

Posted on by
4

Van die momenten dat je even stil in een hoekje gaat zitten en over je heen laat komen wat je ziet..

Ruim 2300 … 2900  … 3600 …4900 …. x mensen die mijn gedicht vertaling (originele bericht: Alzheimer request) de moeite waard vonden om te delen op facebook!

Een vrije vertaling van Menno Drenth van het Engelstalige gedicht ‘Alzheimer’s Request’.

Bericht door Dementie Online.

—-

Mooi gedicht:

Posted by Alzheimer Nederland on zondag 20 april 2014

—-

Mooi gedicht over alzheimer……dus te mooi om niet te delen…..

Posted by Herinneringskoffer on zondag 20 april 2014

—-

“Hou me vast en hou van mij”. Deze wens delen we namens iedereen met dementie.

Posted by Alzheimer Nederland on vrijdag 18 september 2015

Deel/Bookmark

Waar je even niet aan denkt!

Posted on by
12

Ik heb jaren geleden met mijn moeder afgesproken dat ik gemachtigde op haar rekening zou worden. Mijn vader was net overleden en uiteindelijk was ze maar alleen. Ze vond het een fijn idee als ik in staat was haar te helpen bij financiële dingetjes zoals overmaken etc. Ze moet een vooruitziende blik hebben gehad want een aantal jaren later had de Alzheimer bezit van haar genomen en waren we al snel op een punt dat er gekeken moest worden naar of ze nog wel in staat was om beslissingen te nemen.

Gemachtigde dus… Ergens in 2010 was het evident dat mijn moeder niet meer in staat was beslissingen te nemen en daar de gevolgen van te overzien. Ik heb toen een volmacht gekregen over haar zodat ik mag spreken en handelen namens haar. Fijn voor mij want dan kan ik alle uitwassen die opgebouwd zijn in de jaren met  ranzige tele-marketeers oplossen en waar nodig beëindigen. Het nadeel, als je dat een nadeel mag noemen, is dat ik natuurlijk ook verantwoordelijk ben voor de cash. Ik moet dus jaarlijks een verantwoording afleggen aan de rechtbank. In die verantwoording doe ik verslag van de kosten en de baten etc zodat de rechtbank er oog op kan houden dat een en ander eerlijk verloopt.  Nou moet ik met die verantwoordingen jaaroverzichten mee sturen… en daar liep het even mis…

Tijdens het zoeken naar de jaaroverzichten viel het me al op dat ik sowieso geen post meer kreeg van de bank. Nou kan het zijn dat, in deze tijd waarin we met zijn allen massaal de bankwinkel uitgejaagd worden om toch maar in vredesnaam zoveel mogelijk via het “Internet” te doen, deze alleen digitaal te verkrijgen zijn. Een zoektocht over en door de digitale archieven levert me niets op. Elke keer als ik een overzicht wil opvragen digitaal krijg ik slechts die van mij zelf te zien (ING bank, rekeningen allemaal gekoppeld) en daar zit de rechter niet op te wachten naar ik aanneem. Goede raad is duur dus ik besluit de telefoon te hand te nemen en voor het luttele bedrag van 10 cent per minuut te luisteren naar 100 miljoen miljard mogelijkheden om advies, leningen, storneringen en hypotheken te verkrijgen.

Na vele minuten geduld lukt het me iemand aan de telefoon te krijgen en ik doe mijn verhaal. Aan de andere kant is de man druk bezig met het kloppen op het toetsenbord. Hij weet me te vertellen dat het adres waar de overzichten naar toe gaan het oude adres van mijn moeder is. Ik vertel hem dat ze daar al een kleine 4 jaar niet meer woont en de man geeft aan dat inderdaad de post retour kwam en derhalve is stop gezet. Op de vraag of ik het adres kon aanpassen kreeg ik helaas nee te horen. Ik was wel gemachtigd op de rekening maar had geen volmacht op de rekening. De volmacht is wat je nodig hebt om persoonsgegevens te wijzigen. Mijn eerste vraag, na een diepe zucht, was “hoe regel ik dat?” De man aan de andere kant geeft aan dat dit soort zaken nou net wel weer via het bank kantoor moeten. dat heeft te maken met identiteitsbewijzen etc. Zijn verhaal klinkt heel redelijk en ik vraag hem de procedure. Ik kon er heen en dan zouden ze het zo kunnen regelen. De papieren mee van de rechtbank en het verhaal doen was volgens hem de manier. Het zou allemaal snel kunnen…..

Vandaag was het zo ver, ik had met veel pijn en moeite tijd kunnen maken om naar een kantoor, waar er inmiddels niet veel meer van zijn, af te reizen. Gewapend met volmachten, identiteitsbewijzen en een hoofd met vragen. Eenmaal aangekomen doe ik mijn verhaal en het antwoord… “We faxen het naar het hoofdkantoor en dan lossen ze het op…” Op mijn zwaar geïrriteerde vraag of ik dat niet zelf had kunnen doen vanaf kantoor of huis kreeg ik het veelzeggende antwoord… “ja”

Gloeiende gloeiende… dan wel dan niet dan wel dan niet .. knettergek van die banken.. Willen jullie alsjeblieft een keuze maken? Of verjaag ons uit de bankwinkel (verschrikkelijk woord ook “Bankwinkel”) of laat ons toe.. Nu zit alles er tussen en weet niemand inclusief jullie eigen personeel aan de telefoon niet meer waar je wat moet doen. Mijn en ik denk die van veel andere  dank zal enorm zijn.

Het arme meisje achter de balie accepteerde mijn excuses die ik uiteraard maakte na mijn betoog over wat handig is en niet. Ze begreep dat ik het vervelend vond… gelukkig 😛
Ik was voor nog een reden in dat mooie centrum van Hilversum. De afgelopen jaren is mijn moeder ernstig in verval geraakt. Van een “gezonde” stevige moeder naar een scharminkel van een dikke 40 kilo. Vel over been is tegenwoordig. Het vervelendste is dat ze geen kleding meer heeft omdat ze zo klein is geworden. Er moest dus kleding bijkomen.

Ze zit de hele dag en ligt de rest dus de kleding keuze is al beperkter. Dan vind ze het vreselijk om iets over haar hoofd getrokken te krijgen EN ze heeft het snel koud… uh-huh… ga er maar aan staan. Omdat ze zit kan ze niet echt meer een pantalon aan. Joggingbroeken dan maar? Ik maak er wel een gabbertje van…

Daar sta je dan als kerel van bijna 2 meter te snuffelen op de dames afdeling van een kledingwinkel. Vestjes, truitjes, broeken, hempjes ja zelf het ondergoed kwam voorbij. Het mooie en trieste is dat je gewoon merkt dat het mensen opvalt. Gelukkig zijn er ook een hoop die net als ik “leven en laten leven” als motto hebben en denken “whatever turns you on..” .. .. eeuuhh ho wacht even dat bedoel ik anders.. nou ja fok it.

De maat, medium naar large was de opdracht… maar eeuuhh waarom is er geen gereguleerde maatgeving? Crisis dan weer in M dan weer in 38 dan weer in ms KNETTERGEK! Elke winkel weer vragen “eeuuhh mevrouw, medium tot large aan welke maat moet ik dan hier denken?” en elke winkel keken ze me och een beetje meewarig aan. Wederom.. boeien! Ik heb een aantal broeken kunnen scoren die lekker zitten. Warm en losjes zodat ze geen beknelling krijgt tijdens de lange dagen zitten. Een truitje en een vestje en een half miljoen sokken.

Ik ben er nog lang niet maar ik wilde eerst maar eens proberen wat dit deed en of de maten wel goed waren. Morgen weet ik meer als ze het geprobeerd hebben bij haar. Ik heb de bonnetje maar bewaart…. bij het officiële “Bewindvoerder” stuk.

Ja dat alzheimer … je kunt er maar druk mee zijn!

Deel/Bookmark

Zullen we samen verdwalen? Kom maar, ik weet de weg!

Posted on by
11

Een tekst van die strekking zag ik vanmiddag toen ik binnen liep in het verzorgingstehuis van mijn moeder. De zin greep me bij de keel en dat had ik niet vaak eerder meegemaakt. De zin zegt zo veel in zo weinig woorden. Het is in te zetten op zo veel manieren.. Als mantelzorger, als zoon, als medebewoner of gewoon als mens.

2 van mijn kinderen waren mee vandaag. De jongste en de 1 na oudste. Is altijd een beetje lastig voor me omdat ik dan nooit lang kan blijven. Ze trekken het gewoon niet daar en dat begrijp ik als geen ander. Ik trek het zelf al met grote regelmaat niet meer. Zondag is een bed dag (lees eerder blog hier) voor mijn moeder en dat maakt het er niet makkelijker op. Als we aankomen is het net tijd voor wat eten. Ze hebben pannenkoeken gemaakt voor de bewoners. Lekker en mijn moeder was er altijd gek op. De verzorging maakt gebruik van het moment en vraagt of ik niet eten wil geven. Uiteraard wil ik dat doen. Mijn kinderen wijzen in eerste instantie een pannenkoek af en gaan met me mee naar de slaapkamer.

Mijn moeder ligt met haar ogen open op haar rug. Bewegingsloos naar het niets te staren. Als ik wat zeg reageert ze eigenlijk niet en pas als ik boven haar kom hangen en haar ogen opzoek krijg een reactie. Dezelfde reactie als altijd de laatste tijd, ze maakt een soort snik en het lijkt of ze heel hard gaat huilen. Omdat ze haar hersenen eigenlijk niet meer onder controle heeft en de werking dusdanig laag is geworden weet het verstandelijke deel van me dat het een impuls is.. een instinct bijna die reactie.. De emotionele kant van me breekt wederom in duizend stukken.

Ik geef haar een paar stukjes pannenkoek en mijn jongste wil eigenlijk al weer weg.. Gelukkig ruikt hij de pannenkoek en vraagt of hij ook een stukje mag. Samen met zijn grote zus verdwijnen ze naar de keuken en de verzorging om een paar minuten later gewapend met pannenkoek en limonade terug te komen. Het geeft mij een paar minuten extra met mijn moeder.

Gek he, ze heeft het nu al zo lang en ik kom er al zo lang maar ik kan er niet aan wennen. Ik breek telkens weer als ik dat hulpeloze stuk mens zie liggen. De kracht en wijsheid van vroeger allemaal verdronken in een modderpoel van gestorven hersencellen. Mijn ogen tranen bijna automatisch bij het zien. Het doet me denken aan iets waar ik vreselijk mee worstel en waarvan ik heel erg twijfel of het wel iets is dat ik zou willen delen in een blog…  Het kan zijn dat het lijkt dat er tekst verdwenen is.. dat klopt dan! Of het blijft staan.. ik weet het nog niet.

Ik ben, net als velen met mij, ook een part time vader. Ik ben erg gelukkig met het feit dat ik in staat ben om de helft van de tijd van mijn kinderen te delen met ze en een actief onderdeel te zijn van hun opvoeding. Die blaagjes zijn zonder enige twijfel het allerbelangrijkste in mijn leven en ik moet er niet aan denken dat ik een weekend vader zou zijn. Het feit dat ik ze niet de geborgenheid van het gezin meer kan bieden is voor mij al een levenslange straf die ik met me mee draag. Nee een weekend vader kan ik niet zijn, ik weet dat er zat vaders zijn die ook geen weekend vader zouden willen zijn maar niet de kans krijgen om meer te mogen zijn.. diep medeleven voor hen die dat lot ondergaan. En die “vaders” die het wel best vinden om 1 keer per 2 weken bij de mac te eindigen.. whatever suits your needs… niet aan mij om daar over te oordelen.

De helft van de tijd dus.. Ik vind het the second best na een “gewoon” gezin en probeer dan ook mijn uiterste best te doen. Bij opvoeden hoort ook dat je niet altijd mee kunt gaan met de wensen of eisen van je kinderen. Je moet ze kaders bieden waar ze, afhankelijk van hun leeftijd, in kunnen bewegen met de mogelijkheid om zo af en toe een onderuit te gaan. Van onderuit gaan leer je.. Ook ik wil gewoon een goede vader zijn, dat ik van ze hou dat is nooit een vraag dat is onvoorwaardelijk.. maar nogmaals ook ik moet streng zijn bij tijd en wijlen.

Naast de tijd met je kinderen is er het andere leven. Het leven van werk, relaties en financiën. Dat gaat ook niet altijd even lekker en als je dan na een lange periode van onrust en onzekerheden thuis komt in je samengestelde gezin dan wil je nog wel eens je stress en frustraties botvieren op de relatie of kinderen. Je relatie kan dat wel begrijpen en zal je vriendelijk doch dringend verzoeken dit net meer te doen 🙂 Je kinderen daarentegen die begrijpen dat niet. Die leven hun leven en willen zoveel mogelijk lol en wat gebeurt er.. die “ouwe” komt thuis en hop de sfeer is gelijk verziekt omdat we geen herrie mogen maken de zooi moeten opruimen en god weet wat.. niet echt aantrekkelijk.

Met name de kleinste heeft er last van. Het stuiteren tussen 2 werelden gaat hem niet zo makkelijk af. Ik weet dat hij gek op me is maar hij is gekker op zijn moeder en neem hem eens kwalijk? Als hij dan bij het schakelen tussen de 2 werelden heel duidelijk aangeeft dat hij liever in de andere wereld is dan doet dan verdomde pijn. Net als bij mijn moeder weet de ratio in mijn leven dat het niet zo bedoelt is en dat het een dingetje is van de leeftijd maar de emotionele kant? Die breekt wederom in duizend stukken. Je kunt er niets mee omdat ik hem niet meer kan geven wat hij het liefste wil..

Ik nam wat tijd voor mijzelf vanavond en bedacht me dat ik vroeger eigenlijk niet anders was. Ik was een enorm moederskindje (en nog wel). Mijn vader was een goede vent die er altijd leek te zijn later. In mijn jeugd werkte hij ook veel en moest ik veel met mijn moeder regelen. Misschien is daar wel het gedrag vandaan gekomen. Ik herinner me dagen dat mijn moeder weg was en dat mijn vader het fort moest bewaken en runnen. Als echte vader van die tijd ging hem dat niet heel goed af. Eten maken was niet helemaal zijn ding en net als ik een paar jaar geleden was hij helemaal verloren als het over wassen, koken of überhaupt het huishouden ging. Wat hij wel deed was zijn stinkende best en ik denk dat we dat altijd wel hebben gevoeld. Het liefst wilde ik dat mijn moeder er was toen al deed mijn pa het best goed.

Nu gebeurt het mij alleen niet incidenteel maar structureel en het valt zwaar. Ik vind het moeilijk om “alleen” op te voeden  en met alleen bedoel ik dat de moeder er niet meer bij is gedurende de dagen. Je hebt geen echte mogelijkheid meer om elkaar te beschermen en aan te vullen met de opvoeding. Hoe goed je het ook afspreekt (en geloof me dat doen we) dan nog blijven het 2 werelden die allebei het beste er van proberen te maken. Mijn angst is dat ik niet te soft kan zijn omdat ik een vader ben en opvoeden hoort bij vader zijn en aan de andere kant .. als ik te streng ben ik misschien wel er voor zorg dat het elders leuker is om te zijn…

Terug naar mijn moeder, als ik haar zo zie liggen dan vraag ik me af hoe zij met vraagstukken over opvoeden omging. Overlegde ze met mijn vader en hoe deden ze dat dan? Mijn pa was top maar wel een pa van die tijd en die werkte veel.. Ik wou dat ik het haar nu kon vragen. Ik wou dat ze me raad kon geven over wat ik moet doen … verdomme zij heeft het allemaal al een keer meegemaakt.

Mijn jongste heeft de pannenkoek op en trekt het niet langer in de slaapkamer. Ik kus mijn moeder op haar voorhoofd en vertel haar dat ik zielsveel van haar hou en haar vreselijk mis. Samen met een gedeelte van het allerbelangrijkste in mijn leven aan mijn zijde loop ik door het verzorgingshuis op weg naar de rest van de middag. Gevuld met vragen die onbeantwoord zullen blijven tot ik zelf het antwoord vind of iemand me kan helpen de weg te vinden.

“Zullen we samen verdwalen? Kom maar, ik weet de weg!”

Deel/Bookmark

Same shit, different day!

Posted on by
5

Door een artikel dat ik las via een facebook vriend (zie link: KLIK ) kwam ik kort geleden in een gesprek met een vriend. Vanwege het toch wel taboe gevoelige onderwerp zak ik hem ook gewoon mijn vriend blijven noemen om daarmee zijn identiteit te beschermen en het schaamte gevoel dat bij dergelijke taboes niet op hem los laten.

Die vriend van mij dus, we kwamen in een gesprek naar aanleiding van dat artikel, Het is en lang artikel maar de essentie is dat er uitgegaan kan worden van het goede in de mens en niet in het slechte. In dit geval waren er 13 mensen die in een situatie waren beland waardoor ze geen dak meer boven hun hoofd hadden en ten einde raad op straat waren gekomen.. dakloos en kansloos. Ze accepteerden geen enkel vorm van hulp meer en wantrouwde iedereen. Deze mensen kregen op basis van een test, experiment of hoe je het ook noemen wil een bedrag van 3000 in hun handen gestopt. Geen vragen, geen voorwaarden geen niets.. gewoon “hier heb je 3000 pond en succes er mee”.

Het mooie van dit experiment was dat er uiteindelijk 11 mensen na een jaar een dak boven hun hoofd hadden, hulp accepteerden en een leven begonnen te bouwen. Niemand van deze groep gaf het geld uit aan drank drugs of wat voor zooi dan ook, sterker nog na een jaar was er vaak hooguit 800 uitgegeven. “Voor het eerst klopte alles weer” vertelde een, inmiddels afgekickte, deelnemer. Wellicht weer terug naar zijn kinderen en opbouwen wat er afgebroken was. Een prachtige experiment waar naast het uitgaan van het goede ook nog eens serieus interessante resultaten behaald zijn want waar de zorg voor deze mensen voorheen 2,5 miljoen pond per jaar was is dat nu een factor 10 minder .. iedereen blij.

Het probleem is namelijk, en zo kwam ik in gesprek met mijn maatje, dat soms het leven je gewoon niet zo goed behandelt. We denken maar al te vaak dat mensen die schulden hebben er aan lager wal raken daar zelf de grootste schuld in hebben en soms is dat ook zo. Wat veel belangrijker is is hoe mensen er weer uit komen. In Nederland zijn we snel van mening dat het sociale systeem je wel opvangt als je gaat. Voor de grootste aso’s die echt niet willen is dat ook wel zo. Ik ken ze hoor, ze maken er een puinhoop van. Gaan de schuldhulpverlening in en een jaar later beginnen ze gewoon weer opnieuw en niemand die daar echt wat aan kan doen.

Nee het gaat om die “tussen wal en schip” mensen .. De mensen die zich verantwoordelijk voelen voor hun daden. Maar al te vaak gebeurt het dat er een moment is waardoor mensen even in de financiële problemen raken. Soms is het een scheiding of gewoon pech op werk of wat ook. In elke normale situatie accepteer je het verlies en werk je jezelf er weer boven op. Maar heel soms lukt dat niet zo snel en loop je achter de feiten aan. Die feiten zijn dan dat als je te laat betaald je vaak een boete krijgt. Die boete is soms wel 15% van het openstaande bedrag waardoor je schuld toeneemt. Op het moment dat je schulden krijgt, ergo meer kosten hebt dan opbrengsten, moet je keuzes gaan maken. Koop ik de winter jas voor mijn kind of betaal ik de zorg verzekering. Voor veel mensen een no brainer maar geloof me de duivelse dilemma’s zijn soms duivelser dan ik hier beschrijf.

De meeste kiezen dan voor de winterjas omdat je het kind niet koud de winter ik kan sturen. De maand er op komt er de boete bij plus de nieuwe al weer.. daar gaat et scheef en begin je achter te lopen. De nutsvoorzieningen lopen ook door net als alle andere kosten.  Elke keer komen er kosten bij in een situatie waar de persoon zelf toch al niet meer in staat is de kosten te betalen. De verleidingen van gespreid betalen loeren… en de Wehkampen, Neckermannen en klantenkaarten zijn heel snel geregeld. Je raad het al wederom extra kosten aan de lijst met kosten. Maar ja… de wasmachine kapot is ook geen optie als je een aantal kinderen hebt lopen.

Na verloop van tijd val je uit de zorgverzekering en gaan ze rechtstreeks bij je werkgever incasseren. In plaats van de 100 euro basis verzekering val je dan onder het CVZ welke ruim 160 euro incasseren elke maand. Voel je hem al? De spiraal gaat harder en sneller naar beneden. Betalingen worden helemaal niet meer gedaan en de moedeloosheid van de persoon neemt dagelijks toe. Door de vele zorgen over de kosten is er weinig concentratie en vallen zaken zoals fruit, gezonder eten en ontspanning compleet af. De mensen leven ongezonder, slapen slechter en dat op zich wraakt zich weer in slechter presteren op het werk. Zw proberen op elke mogelijke manier de kinderen het hand boven het hoofd te houden en gewoon waar mogelijk iets te doen voor verjaardagen, Sinterklaas en/of kerst. Ze voelen zich al zo schuldig omdat vakanties, pretparken of lekker een avondje weg er al niet meer inzitten.

Het is een uitzichtloze situatie die slechts door heel weinig mensen die dit niet hebben meegemaakt of mee maken te begrijpen is. Voor velen buitenaf is het niet te begrijpen. “Als je werkt kun je alles en overal uitkomen” of “als je maar wil kan alles” zijn vaak gehoorde uitspraken en vaak ook allen gedaan door hen die deze situaties sowieso niet kennen en vaak ook maar weinig empathisch vermogen hebben. Ja sommige kunnen het en sommige gewoon niet. Soms is het leven gewoon niet eerlijk en werk je je een slag in de rondte, bezuinig je op alles wat je kunt bezuinigen en zweer je alles af wat luxe is of geld kost en dan nog red je het niet. Puur en alleen omdat je al zover in de shit zit dat ademhalen vrijwel onmogelijk is.

Om terug op mijn vriend te komen, in dat stuk stond een prachtige uitspraak

“Je kunt jezelf niet aan je eigen haren uit het moeras trekken als je kaal bent.”

En dat is zo verdomde waar! Dat die mensen het niet willen is in 90% van de gevallen pure onzin. Wie denkt dat deze mensen er plezier aan beleven om in armoede te leven, op de 4e van de maand eigenlijk al geen idee meer hebben hoe de maand door te komen? Dat ze niet naar de dokter durven omdat ze de zorgverzekering niet hebben betaald? Met hartkloppingen de post in de bus horen vallen of automatisch benauwd worden als de bel gaat. Nee dat willen ze helemaal niet en ook mijn vriend niet en die is ook nog eens zo verdomde trots dat hij niet opgeeft en weigert geld aan te nemen van de staat of andere hulpverleners.. hij red het verdomme zelf wel! Wellicht wel.. waarschijnlijk niet …

Ik heb geleerd dat ik niet te snel moet oordelen en eerst mijzelf moet verdiepen in een situatie voordat ik zeg dat het profiteurs zijn en handje ophouders.. ja die zijn er maar misschien als we samen de kijk op de samenleving veranderen dat we met zijn allen meer welvaart zouden hebben. Mijn god hoe ouder hoe socialistischer 😉 nou jammer dan fuck it!

Deel/Bookmark