Sja, 2014

Posted on by
8

Wat een maf jaar was dit. Er zijn niet veel jaren geweest die zo hectisch en intens waren als dit jaar. Veel beslissingen genomen, routines aangepast en waar nodig hulp gezocht, gekregen en gegeven.

Het jaar eindigde triest en met een opluchting. Het overlijden van mijn moeder, waar ik bijna 10 jaar intensief voor heb gezorgd, markeerde een einde aan een tijdperk. Opgelucht kan ik zijn dat er rust is, bij haar maar ook bij mij.

Opgelucht dat de uitvaart goed bezocht was. Een lege zaal omdat ze iedereen heeft overleefd was een doem scenario in mijn hoofd. Het was zo mooi om te zien dat er een aantal mensen was. Onverwacht en zo verschrikkelijk gewaardeerd. Kwamen ze niet speciaal voor mijn moeder dan wel voor 1 van ons.

Een stukje vertellen in publiek gaat me niet moeilijk af maar die kleine 10 minuten bij de uitvaart waren de langste ooit en toch heb ik maar een heel klein tipje van de sluier kunnen oplichten wat betreft het leven van mijn moeder.

Op de achtergrond liepen foto’s van haar in een halfuur durende carrousel. Terwijl ik mijn afscheid nam zag ik dat op elke foto ze een dikke vette lach had. Een mooi moment daar zo naast de kist. Een moment van herinneringen aan iemand die zelden chagrijnig of humeurig was.

Nu is er rust, tijd voor andere dingen. Tijd voor een nieuw jaar. Ik ga er blind in en neem me niets voor behalve dat ik nog iets meer in de geest van haar ga proberen te leven… Lachen en vrolijk..

Dank jullie allemaal voor het meelezen, meeleven en reageren hier. Jullie gaven mij en mijn moeder een gezicht. De verschrikkelijke ziekte van Alzheimer een plaats. Die strijd is niet over… Helaas..

Ik wens jullie allemaal een mooie jaarwisseling en alle goeds en geluk die jullie kunnen hebben in het komende jaar en de jaren die komen.

Menno

Deel/Bookmark

Een dank je wel!

Posted on by
20

Het was een gekke week die afgelopen week. Naast alle “gedoe” van regelen en de emoties was er ook nog zo iets triviaals als “griep”. Ik lag plat, jongste lag plat, oudste lag plat.. allemaal ziek. Tussen het ziek zijn lopen de beslommeringen door. Er moeten dingen geregeld worden voor een crematie. Kist open, kist dicht.. Waar komt ze de laatste dagen te liggen? Wat voor kaart en voor wie?

Muziek, mensen, wensen, bloemen, gedachten, speech?

Ik ben nog niet eens toegekomen aan alle zakelijke dingen die er nog moeten gebeuren. Instanties laten weten dat ze dood is.. dat ze geen pensioen meer hoeft. Dat de zorgverzekering niet meer van toepassing is.

Eerst morgen de laatste handeling, morgen dragen we haar voor de laatste keer weg. Om na een ceremonie te verdwijnen in de eeuwigheid.

In de tussentijd nog even wat anders… Ik heb niet heel veel gekeken op de diverse media de afgelopen dagen. De ziekte en pure desinteresse. Even geen behoefte aan wat er allemaal gebeurt om me heen. Egoïstisch misschien.. en misschien ook niet. Neemt niet weg dat ik echt ben overladen met berichten. Vanuit alle hoeken denkbaar kwamen de berichten. Zo veel en zo lief allemaal… Het is echt heel erg gaaf om in trieste tijden zoveel mooie berichten te krijgen. Het sterkt enorm.

Dank jullie allemaal voor de berichten, whatsapps, mails, kaarten, telefoontjes, DM’s en god weet wat meer! Heel bijzonder…

Nog 1 dagje.. en dan weer door met de orde van de dag…

 

Deel/Bookmark

Vechter!

Posted on by
8

Zolang als ik haar al ken is ze een vechter. Zat het tegen, pakte zij iedereen weer op en zorgde dat het beter ging. Ging het niet beter dan zorgde ze er wel voor dat wat er was voldoende was.

Een vechter zolang ik haar al ken. Geen probleem te groot, geen gedoe te groot gedoe. De stimulerende kracht achter mijn vader, de drijvende kracht achter het gezin.

Een vechter voor anderen. Had de bloedpest aan onrecht en haatte liegen. Al kon een klein leugentje ook haar niet vermijden, zeker als het om iets van mij ging 😉

Een vechter, een voorbeeld voor mij en ik zou hopen dat ik een fractie heb meegekregen van haar doorzettingsvermogen en vechtlust.

Een vechter, tot op de dag van vandaag. Schoon van eten en drinken is ze weggezakt in een diepe rust. En hoewel alle natuurwetten zouden verplichten dat ze er al niet meer kon zijn heeft ze daar schijt aan.

Met ingevallen gezicht, strak getrokken huid van de uitdroging. Diepe langzame harde ademhaling. Mond open, ogen dicht. Een vechter zelfs in de laatste momenten van haar leven.

Tussen nu en hooguit dagen zal ze rust vinden. En weet je, ik hoop stiekem zo dat ik het fout heb (ongelovige) en dat ze straks heerlijk een bak koffie drinkt met mijn vader. Dat ze bijkletsen over alles en nog wat en genieten van de tijd die ze hier niet samen mochten hebben. Ja dat hoop ik, per slot voor rekening is het bijna kerst.

image

Deel/Bookmark

Morfine

Posted on by
22

Zou het dan gaan gebeuren? Sinds afgelopen vrijdag is de volgende stap genomen. Mijn moeder kreeg al pijnbestrijding in de vorm van Morfine pleisters en pillen. Dat heeft een tijdje geholpen ook. Inmiddels is ze zo broos en klein dat alles wat ze doen een pijn reactie uit lokt.

De mensen die mijn moeder de afgelopen jaren hebben verzorgd, met veel toewijding voeg ik daar aan toe, waren aan haar manieren “gewend”. Het is dat een ander kwam helpen en aangaf dat ze wel duidelijk liet zien dat ze pijn had dat ze een her overweging hebben gemaakt. In overleg met de arts is er vrijwel direct besloten dat ze aan de directe morfine moest.

Ze krijgt nu dan ook, via aan vaste naald, 6 x per dag een hoeveelheid morfine toegediend.

Het is ook gelijk te merken. Ze is heel rustig, te rustig voor mijn gevoel. De verzorging gaf ook al aan dat het indirect gevolg kan zijn dat ze hierdoor langzaam maar zeker haar vermogen om te eten en drinken kwijt gaat raken.
De rillingen lopen nog steeds over mijn rug als ik aan die woorden denk. Geen eten en drinken meer betekent niets meer of minder dat ze langzaam maar zeker gaat uithongeren of uitdrogen… Met als onvermijdelijk gevolg dat ze komt te overlijden.

Ik heb al minimaal 2 keer eerder gedacht dat het over was. Dat ze hier niet meer overheen zou komen maar allebei de keren heeft ze ons te kijk gezet door botweg gewoon door te gaan. Haar hart is op, hersenen gereduceerd tot bijna pulp en haar lichaam is fragiel en op… En toch gaat ze door.

Ik verlang naar het moment dat het lichaam vind dat het genoeg is en ik vrees het moment dat haar lichaam het op geeft. Te lang al ben ik met haar bezig… Te veel gewend aan wat ze nu is. Als ik denk aan wat ze was, pas dan realiseer ik me wat ze allemaal is kwijt geraakt.

Gisteren stond ik weer aan haar bed zoals vele malen de afgelopen jaren. Ze was rustig, bijna sereen. Ogen dicht, op haar rug. Wangen zo mager, ingevallen oogkassen en oud… Zo oud. Het is dat ze ademde maar anders. Een aai over haar koude maar nog immer bizar zachte huid. Een traan of wat van mij… 79, zij is er klaar voor… Ik niet…

Deel/Bookmark