Gisteren was ik bij mijn moeder.. ik probeer nog steeds zo veel mogelijk te komen. Het lukt gewoon niet elke dag helaas maar meerdere keren per week Zo ook gisteren.. Het was op zich mooi weer en we konden buiten onder de parasol zitten. Er vielen een paar druppels dus het was fijn dat we droog zaten.

Waar ik een paar maanden (voor mijn gevoel weken) nog tegen haar aan kon kletsen merk ik dat dit in rap tempo af neemt. Ze kan soms heel spontaan reageren en zeggen “Ja Menno ik was vanmorgen bezig in dit huis.. waar ik nog niet zo lang woon… “etc.. maar dat is zeldzaam…
Voorheen was ze in staat veel te vertellen al was het niet allemaal even in balans of coherent ze vertelde.. vandaag de dag gaat dat niet meer..
Het lijkt meer op brabbelen.. ik weet het niet anders te omschrijven. Ze verteld een verhaal en ik ben overtuigd van het feit dat het in haar hoofd glashelder is en dat wat ze verteld kan EN wal raakt.. alleen voor ons buitenstaanders is het niet meer te volgen.

En daarmee sluiten we al weer een periode af.. een periode waar ik (zei het op heel primair niveau) nog een soort van gesprek kon hebben met mijn moeder.

Wat rest is lachen, geintjes maken en veel contact.. de knuffel is het enige nog dat mijn moeder terug halen kan.. ze knuffelt nog steeds zoals ze deed … ik kan alleen maar hopen dat ze dat lang mag en wil blijven doen..

Menno