15 jaar geleden belde ik Bri op en zei “Ik heb wat meegenomen uit het asiel, zwart,lomp en lief.. mag het blijven?” Bri kwam thuis en was direct verkocht. Een lekkere lompe puppy van een maand of 4. Haar oren scheef op haar hoofd en een blik die de meest gevreesde tiran deed smelten. Ze was na de katten het eerste in huize Baklap en verwierf haar plek binnen de baklap roedel.

Er waren al 2 katten en ze had tot op het laatste moment helemaal niets te vertellen bij de oudste kat in huis. De mepte haar regelmatig op de neus als ze weer eens lomp was en te dichtbij kwam. Mira was een kruising tussen een Mechels herder en een Labrador. Een soort rare zwarte herder die van zwemmen hield. Ze was het product van een foutje in het Asiel. 2 honden bij elkaar waarvan ze beide dachten dat ze gesteriliseerd waren maar niets was minder waar.

Mira en haar broertje werden in het Asiel geboren en zoals zoveel puppy’s vrij snel opgehaald. Wat de mensen die haar ophaalden vergaten is dat een puppy geen puppy blijft en een grote hond kan worden die leiding eist. Het resultaat was dat Mira na een kleine 2 maanden weer terug gebracht werd in het Asiel met de opmerking dat “ze vals was en de kinderen aanviel”

Ik liep in het Asiel en zag dat koppie en dacht dat het een pension hond was een beestje dat tijdelijk verblijf had daar. Het bleek een uit gegroeide pup te zijn die  “vals zou zijn”. Haar koppie deed mij anders vermoeden en ik heb haar meegenomen. Ze groeide uit tot een heerlijke sportieve hond die onder goede leiding fantastisch lief en aanhankelijk was. Meerdere cursussen hebben we gedaan en alle waren even succesvol, ze had “the will to please” gelukkig.

3 kinderen zijn er geboren tijdens haar leven en ze heeft nooit maar dan ook nooit uitgehaald naar 1 van de kinderen, sterker nog bij de laatste was ze niet weg te slaan. Ik vraag me af of dat bescherming was of de aanwezigheid van koekjes die Nick haar maar wat graag gaf.

Nooit ziek geweest en altijd lief merkte je toch dat ze oud aan het worden was. Verlatingsangsten en met regelmaat binnen plassen ‘s nachts. Niet grappig als je een baby hebt rondkruipen. Ik kan me de keren dat ik haar heb verfoeid niet meer herinneren als we ‘s ochtends weer eens in een plas op de grond stapten. Onweer kon ze niet meer tegen en oud en nieuw was een hel. Uitlaten ging steeds lastiger omdat ze zo doof als een kwartel was geworden. Loslaten ging gewoon niet meer omdat ze je niet meer hoorde.

De laatste maanden heeft ze door omstandigheden gedeeltelijk op een andere plek doorgebracht. Veel groen, alle vrijheid en struinen maar. Ze leefde helemaal op en je zag dat ze het goed had. Nachten bracht ze door in de regen terwijl ik alle faciliteiten had geregeld voor een droog onderkomen. Haar vacht was glanzend en ze wilde de hele dag wel spelen.

Vanmorgen was ze niet bij de deur te vinden… ik heb haar een paar keer geroepen maar ze kwam niet. Dat gebeurde wel vaker dus je denkt daar niet zoveel van. Tegen het middaguur een onberoerde etensbak baarde mij wel zorgen. Het pad (kleine 500 meter) een paar keer afgelopen (alleen en met zoon) maar helemaal niets.

Uiteindelijk met de auto naar de weg gereden om te kijken of achter het huis (waar een vaart is) ze misschien aan het rondstruinen was. Aan het einde van het pad zag ik links aan de kant van de weg een auto staan en instinctief ging ik die kant op. Rechts was de bedoeling maar links zou het worden. Een meter of 10 van de auto vandaan zag ik dat mijn vrees waarheid was geworden. In de berm, vlak naast de sloot lag het inmiddels koude lichaam van Mira. Mijn oudste was bij me en heeft de pech (of het geluk) dat hij de emotionele antennes heeft van mij en barst in snikken uit bij het zien van de hond.

Ik heb Mira opgepakt en in de auto meegenomen naar het huis. Junior was helemaal van slag wat op zich begrijpelijk is aangezien de hond ouder was dan hij.

Ze is gewoon doodgegaan… niets meer niets minder. Op struintocht door het land omgevallen en einde. 15 jaar is ook een hele mooie leeftijd en wat dat betreft niets te klagen maar wat zal ik dat getrippel van die nagels op het parket missen. Dat blije hoofd met die scheve oren en de onvoorwaardelijke trouw die ze heeft gegeven.

Inmiddels hebben we haar begraven met zijn allen (was goed weer even helemaal compleet te zijn!) en de kinderen geven het een plaatsje de komende tijd. Ze zullen er zo af en toe nog wel even aan denken en haar missen maar gelukkig zijn kinderen erg flexibel.

Ik, sja het is maar een hond.. maar wel mijn hond.. mijn eerste hond… de liefste hond en daar heb ik om gejankt…

Dank ouwe voor 15 jaar beweging met die andere ouwe grijze! Ons leven was zeer zeker minder compleet geweest zonder jou!